ΑΡΘΡΟ του Σ.Χ.ΤΑΓΚΑ*
Μια φορά και ένα καιρό, ήταν τα Χριστούγεννα…
Οσάκις τα Χριστούγεννα έκαναν την εμφάνισή τους στο νοητό – εσωτερικό ημεροδείκτη του Ρωμιού, η συνηθισμένη φρενίτιδα, -ήγουν, τα κλασικά πάθη, οι έγνοιες και οι έννοιες της καθημερινότητας, άρχιζαν ως δια μαγείας να καταλαγιάζουν και, φευ, την θέση τους να παίρνουν νέες έγνοιες και έννοιες : η γιορτή για τη Γέννηση του «Χριστού παιδιού»*, ανακαθόριζε λες, τη σημασία για τη ζωή των ανθρώπων και τα πάντα, εσωτερικά και εξωτερικά, άλλαζαν : οι αισθήσεις, τα συναισθήματα και ναι, οι ίδιες οι συμπεριφορές και οι πράξεις μετασχηματίζονταν σε αναβαθμούς επί τω καλύτερω. Ίσως, τελικά, να είναι θεμελιώδης η ανάγκη των ανθρώπων να αλλάζουν μέσα – μέσα, ώστε, να ανανεώνουν τις βάσεις τους, να παίρνουν δύναμη και πιο στέρεοι, πλέον, να συνεχίζουν στις απαιτήσεις που επιβάλλει ο ατελεύτητος πικρός αγώνας για την επιβίωση.
Και αυτή – τούτη ακριβώς την θεμελιώδη, – την πιο κεντρική ενδεχομένως, ανάγκη των Ανθρώπων να αλλάζουν, συμβολίζει και δραματοποιεί με Σοφία το γεγονός της Γέννησης του «Χριστού παιδιού». Με τη Γέννησή του Κυρίου αναγεννιέται ουσιαστικά ο Άνθρωπος, όστις, αποκτά το ζωοδοτικό δικαίωμα να ξεκινήσει από την Αρχή. Με τη Γέννησή του ο Κύριος βάζει οριστικό τέρμα στο παλιό βασανιστικό υπαρξιακό αδιέξοδο και τη συνεχή τιμωρία των Ανθρώπων. Τους δίδει την ευκαιρία να ξεχάσουν και να αφήσουν πίσω ότι τους κράταγε όμηρους ή φυλακισμένους : τους ξαναδίνει την ελπίδα εκεί που αυτή δεν υπήρχε ή είχε, κιόλας, χαθεί. Τους καλεί, να ξαναγεννηθούν μαζί Του, ώστε, αυτοί οι ίδιοι πρώτα να αναδομηθούν «από τα μέσα», να αισθανθούν το «Παιδί Θαύμα – τον ακούραστο Εργάτη Θαυμάτων» να γεννιέται στη Συνείδησή τους, την Ψυχή τους, σε κάθε κύτταρο της ύπαρξής τους : να χτιστεί, όθεν, σιγά – σιγά ο «Νέος Άνθρωπος» που, με τη σειρά του, θα φέρει το «Νέο Κόσμο» της (εν Ανθρώποις) Ευδοκίας : τον κόσμο της μη αδικίας, της καθολικής Δικαιοσύνης και Ειρήνης.
Τα φετινά Χριστούγεννα, είναι γεγονός, βρίσκουν τους Έλληνες βαθιά χειμαζόμενους και απελπισμένους : σαν να έχουν αφήσει οριστικά στην άκρη εκείνο το «νοητό εσωτερικό ημεροδείκτη» που έκανε την εμφάνισή του αυτές τις μέρες και τους καλούσε σε πιο ευτυχισμένες και αμέριμνες στιγμές. Μετά από πέντε χρόνια αιματηρών θυσιών, βίαιων ανισοτήτων, βαριάς φορολογίας και κοινωνικής αναξιοπρέπειας, τίποτα δεν πάει προς το καλύτερο. Το αντίθετο : όλα πάνε προς το χειρότερο, με μια κοινωνία πλήρως συγχυσμένη και κατακερματισμένη : μια κοινωνία Ανθρώπων χωρίς πυξίδα και, κυρίως, χωρίς ελπίδα για το παρόν και για το μέλλον. Ως φαίνεται, λοιπόν, οι Ρωμιοί το έχουν πάρει απόφαση ότι …«Χριστούγεννα» και δη …«Χριστούγεννα αλά παλαιά» με τις γνωστές διονυσιακές και άλλες τινές προσλαμβάνουσες δεν ξανάχει.
Ο Χριστός, βεβαίως, θα γεννηθεί στις καρδιές των ανθρώπων (κυρίως των Θεολογούντων, των Θεοσεβούμενων ή των Θεοσοφιστών), αλλά, ολόκληρες κοινωνικές ομάδες στην ελληνική επικράτεια θα συνεχίσουν να υποφέρουν κάτω από ένα καθεστώς Αδικίας, πρωτοφανών πολιτικών σκοπιμοτήτων και μη επαρκούς λογοδοσίας που οδηγεί, είναι σαφές, στο πουθενά και στο τίποτα. Αν συνεχιστεί, μάλιστα, η βύθιση ή και ενταθεί, όπως εκτιμάται άνωθεν ποικιλοτρόπως, τότε είναι πρόδηλο, ότι από του χρόνου «τα Χριστούγεννα» θα αποκτήσουν τους λειτουργικούς χρόνους αφήγησης της κλασικής ελληνικής παραμυθίας : «Μια φορά και ένα καιρό, ήταν τα Χριστούγεννα!..», θα λέμε για τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανισμού και των Ανθρώπων. Μετά προέκυψαν τρία μνημόνια : το ένα πιο βαρύτερο από το άλλο…
(*) «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάςς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το Όνομα θέλει καλεσθεί Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός Ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων της Ειρήνης». Ησαΐας : Κεφ. 9, Στιχ. 6 και 7.
*στο Μatrix 24
πηγή: http://agrinionews.gr
