Έληξε ο θεσμός των Παναγρινείων, ο οποίος άφησε θετικό υπέδαφος για την ανάπτυξη-τυποποίηση εκδηλώσεων με όρους 2015 και όχι πατριδοπολιτιστικού κινήματος δεκαετίας  ’80.

Στα θετικά η καλή συνεργασία των φορέων που τα διοργάνωσαν, η έλλειψη προβλημάτων,  η σύνδεση του αθλητικού στοιχείου με το ιστορικό-πολιτιστικό υπόβαθρο της πόλης.  Όπως σε όλες τις εκδηλώσεις, υπήρχαν στιγμές που κινούνταν στο τυπικό μιας εκδήλωσης και άλλες που άφησαν κάτι ξεχωριστό. Αυτό ο καθένας το κρίνει υποκειμενικά.

Θεματικά πάντως άφησε την αίσθηση μιας περιήγησης σε κάποιες δράσεις και καταστάσεις σταθμούς στην πόλη, χωρίς  κάποια αφορμή ή να καταλήγει κάπου.

Σε άλλες πόλεις, πολυήμερες εκδηλώσεις πόλεις συνδέονται με το παρελθόν τους. Στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία γιορτάζουν π.χ. την απελευθέρωση τους στους Βαλκανικούς Πολέμους. Όταν οι εκδηλώσεις αυτές δεν έχουν κάποιο περιεχόμενο, τότε προσδίδεται συνήθως η προώθηση κάποιου προϊόντος, όπως γιορτή κρασιού κτλ κτλ.

Στην περίπτωση του Αγρινίου, οι μήνες ιστορικού ενδιαφέροντος που προσφέρονται για γιορτές ( άλλο οι εκδηλώσεις μνήμης για δυσάρεστα γεγονότα)  είναι ο  Ιούνιος ( απελευθέρωση Βραχωρίου 11 Ιουνίου 1821) και ο Σεπτέμβριος ( απελευθέρωση Αγρινίου από Γερμανούς στις 14 Σεπτεμβρίου 1944).

Ίσως τέτοιες εκδηλώσεις πρέπει να συνδεθούν με κάτι συγκεκριμένο, να αποκτήσουν επετειακό χαρακτήρα. Ίσως και το συνολικό όνομα πρέπει να είναι κάτι που να “περπατάει” πιο εύκολα από Παναγρίνεια.

Στα Παναγρίνεια κάτι πρέπει να γιορτάζουμε

Ένας κεντρικός άξονας βοηθάει πιο εύκολα στην επιβίωση τέτοιων θεσμών. Δεν θα πέσει έτσι ποτέ η αυλαία τους, όπως έπεσε η αυλαία της ανάπτυξης που μας θυμίσε χθες (εκτός από το καπνεργατικό κίνημα) το υπέροχο θεατρικό για τον καπνό στις καπναποθήκες Παπαπέτρου, όπου εκεί έπεσε επίσης και η αυλαία των Παναγρινείων…

Άγριος

πηγή: http://agrinionews.gr