γράφει ο Αναστάσιος Β. Γκουριώτης
Tον 35χρονο Κωνσταντίνο Κατσίφα δεν είχα τη τύχη να τον γνωρίσω. «Εφυγε» τόσο πρόωρα...
Αυτός εκεί, ήρωας στα ματωμένα χώματα της Βορείου Ηπείρου, εγώ εδώ μικροαστός γραφιάς. Πού να συναντηθούμε;
Αυτός «έφυγε» ηρωικά πεσών, υπερασπιζόμενος της ελληνική Σημαία! Εμείς, εδώ, νομίζουμε ότι ζούμε. Νομίζουμε...
Τον ευχαριστώ από βάθους ψυχής, όμως, γιατί μου θύμισε πώς είναι να είσαι «Ελληνας»-γιατί με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, κοντεύω να το ξεχάσω.
Μου θύμισε ότι οι Ελληνες πολεμούν και πεθαίνουν, αν χρειαστεί, γι αυτό το κομμάτι γαλανόλευκου υφάσματος που λέγεται «Σημαία».
Πεθαίνουν για την Σημαία, όχι γιατί είναι ήρωες, αλλά γιατί είναι Ελληνες!
Μόνος απέναντι σε πάνοπλους εχθρούς του Εθνους, πήρε το όπλο και έδωσε την άνιση μάχη, γιατί οι εχθροί κατέβασαν την ελληνική Σημαία!
Δεν έχει σημασία αν ήταν ένας και οι εχθροί ήταν πολλοί: Ηταν Ελληνας!
Επεσε, αλλά η θυσία του θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις μνήμες μας.
Μπήκε στο πάνθεον των ηρώων του βορειοηπειρωτικού μετώπου του 1940-1941.
Επιτέλους ένας (κανονικός...) Ελληνας ήρωας!
Σε ευχαριστώ! Καλή αντάμωση!
