Υπογράφει με το όνομα Φωτεινός , κατά κόσμον Φώτης Γ. Τριανταφυλλόπουλος , ένας Λαϊκός ποιητής από την Αιτωλοκαρνανία, γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1956 στο Αγρίνιο.
Εργάζεται ως Εργατοτεχνίτης στη ΔΕΥΑ Αγρινίου. Έχει τρία παιδιά και δύο εγγόνια. Οι ανάγκες της ζωής τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει νωρίς το σχολείο.
Η αγάπη του για την τέχνη φάνηκε από μικρή ηλικία αφού μόλις 13 ετών ξεκίνησε να μαθαίνει Αγιογραφία και Διακόσμηση.
Το μικρόβιο της ποίησης ήρθε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας όταν άρχισε να αποτυπώνει σκέψεις του στο χαρτί.
Με γνώμονα τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες του, αποφάσισε σε ηλικία 56 ετών να κάτσει ξανά στα θρανία και να πάρει το απολυτήριο Γυμνασίου φοιτώντας στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας του Αγρινίου.
Το ποίημα με τίτλο «Η ΠΥΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΙΕΙ” , που μας έστειλε και με πολύ χαρά το φιλοξενούμε είναι γραμμένο από τον Φωτεινό με αφορμή τα τραγικά γεγονότα από τις πυρκαγιές στο Μάτι.
Η ΠΥΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΙΕΙ
Ήταν σημάδι του Θεού ή το χέρι του ανθρώπου
και χάθηκαν τόσες ζωές σαν μάχη του μετώπου.
Το πύρινο κύμα σάρωνε και ήταν ανταριασμένο
ακόμα και το σίδερο το βρήκανε λιωμένο.
Όλες οι δυνάμεις του κακού με τον ασκό του Αιόλου
ούτε κλαράκι ζωντανό δεν άφησαν καθόλου.
Ο ανίκητος ήχος της φωτιάς
χόρευε τον χορό του θανάτου.
Το πρωινό αυτό ήταν σπαρμένο με θύελλες φωτιάς,
το βούισμα και ο φλεγόμενος άνεμος δηλώνει την ύπαρξή του,
και το αφρισμένο κύμα της θάλασσας μες στην ομίχλη των ονείρων
διψά να πάρει μαζί της ανθρώπινα όνειρα και ψεύτικες ελπίδες.
Νικημένοι από την λύσσα του πύρινου Αιόλου
που ξεχύθηκε σαν μια χιονοστιβάδα
και σκέπασε με την κουβέρτα της φωτιάς κεντημένη από στάχτες
κάθε ήχο και κάθε κτύπο μιας ήσυχης καρδιάς.
Η δίψα της πυράς ταξίδευε στο χρόνο παίρνοντας μαζί του ψυχές αγκαλιασμένες δίνοντας το τελευταίο φιλί από την ανάσα τους.
Παίρνοντας μαζί του τα καμένα όνειρα και τις φλεγόμενες ελπίδες τους
και όλοι την αιώνια θύμησή τους.
Εκεί που κατοικούσαν ήχοι, παιδικές φωνές νοσταλγικές
μετανάστευσαν και έμεινε στάχτη, ερείπια και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις
που οδηγήθηκαν σ’ ένα πύρινο ναυάγιο χωρίς αύριο.
Ένα αύριο ενός παγωμένου τοπίου όπου η θλίψη
θα τραγουδά σε κάθε πρόσωπο στο αντίκρισμα αυτής της σιωπής.
Νιώθω ότι είμαι κοντά τους αλλά εγώ ανασαίνω.
Βουλιάζω μες στις σκέψεις μου και μες στο βυθό τους.
Φωτεινός
aftodioikisinews.gr
