Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Και η αλήθεια είναι ένα ζητούμενο πάντα. 

Η αλήθεια πάντα έρχεται και σε βρίσκει. Όχι όταν εσύ το θέλεις, αλλά όταν αυτή το αποφασίσει.

Δεν είσαι ποτέ προετοιμασμένος. Δεν είσαι ποτέ έτοιμος να την ακούσεις. Και όταν έρχεται σε πονάει τόσο, τον νιώθεις τον πόνο μέσα σου σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Σου ρίχνει ένα ξανάστροφο σκαμπίλι που σηκώνει σκόνη, και γράφει με αυτήν στο παρμπριζ της καρδιάς σου «The End.»

Το ξέρουμε όλοι μας αυτό το παραμύθι. Το οριστικό τέλος, το τέλος που φαντάζει ως λύτρωση, έρχεται μόνο όταν διαβάσεις και τα ψιλά γράμματα. Όταν όλα αυτά που μπορεί να διαισθάνθηκες στιγμίαια βγαίνουν αληθινά, όταν σκάει η σαπουνόφουσκα και βλέπεις και πράγματα που ξεπερνούν τη φαντασία σου.

Προσωπικά λέω πια πως όσα λιγότερα γνωρίζεις τόσο το καλύτερο. Αλλά σε αυτό το κεφάλαιο επί των προσωπικών θεμάτων κάνω και εγώ την εξαίρεσή μου. Και αυτό γιατί η ζωή με δίδαξε πως με ελάχιστα αφήνεται το περιθώριο να χτίζονται μύθοι. Και οι μύθοι συντηρούν το συναίσθημα. Και το συναίσθημα ανοίγει παράθυρα, ξεκλειδώνει πόρτες, σηκώνει τηλέφωνα και σε κρατάει κολλημένο στο ίδιο ακριβώς σημείο. Ανακυκλώνει στην καρδιά σου και στο μυαλό σου το ενδεχόμενο της ανατροπής, και κερδίζει με σκοτάδια στα σημεία.

Μοιάζεις με τυφλό που του περιγράφουν ένα ηλιοβασίλεμα. Με λίγα λόγια φτιάχνεις τη δική σου εικόνα. Μια εικόνα που της λείπουν όμως τα χρώματα. Δε θέλεις να ξέρεις λεπτομέρειες, μου λες. Δε θέλεις να χαλάσεις την εικόνα, σου απαντώ. 

Παρέχει μια κάποια ασφάλεια, στα όσα αγάπησες, έδωσες, παρείχες, έλαβες, ένιωσες, στον χρόνο που επένδυσες, στις λόγια που ειπώθηκαν, στο ξεχωριστό, στην αυθεντικότητα και τη μοναδικότητα των όσων βίωσες. Η σκέψη ότι ίσως και να μην ήταν έτσι, το ξέρω, σε πληγώνει. Πόσο περισσότερο, σκέφτομαι, η παραδοχή και η αποκάλυψη γεγονότων ή πραγμάτων που δε θέλεις καν να διανοηθείς ότι μπορεί να υφίστανται ή να έχουν συμβεί.

Και επιλέγεις να διαβάζεις πλαγιότιτλους. Να έχεις την αίσθηση, αλλά όχι το γεγονός, να κρατάς κεφάλαια ανοιχτά με αποτέλεσμα να χάσκουν ανελλιπώς.

Για να κάνεις το επόμενο βήμα, πρέπει να έχεις κλείσει όποια εκκρεμότητα με το παρελθόν. Να μπορείς να το αντικρίσεις κατάματα και να του πεις «εγώ τελείωσα μαζί σου», και να είσαι ήσυχος με αυτή την ιδέα. Να μη σου προκαλεί καμία ταραχή. Να αποδεσμευτείς και να προχωρήσεις. Ακούγεται σαν μια απλή μαθηματική εξίσωση και σαν άθλος παράλληλα.

Δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο. Ξέρω πως οι άνθρωποι είμαστε όντα ικανά για τα πάντα, όμως τρέμουμε να κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, να μπούμε στον έρωτα με μάτια ανοιχτά, να βγούμε από αυτόν το ίδιο, τουλάχιστον να τα ανοίξουμε αφού πάρουμε τον χρόνο μας.

Ξέρω επίσης πως το να κλείνεις κεφάλαια πονάει.

Μπορεί να μην είναι αναγκαίο να γνωρίζεις την πάσα λεπτομέρεια, όσο και να κάνει τη διαφορά, μα από το να θρέφεις ψευδαισθήσεις προτίμησε να αγκαλιάσεις την αλήθεια όταν έρθει. Στάσου ένα βήμα μακριά από το συναίσθημα και αποδέξου την.

Δε θα είναι αμφισβήτηση των όσων βίωσες, θα είναι απελευθέρωση και το μελάνι στην πένα σου για το επόμενο κεφάλαιο της ζωής σου. 

Γράφει η Μαρία Κωφίδου.

Πηγή: www.anapnoes.gr |  Tο διαβάσαμε εδώ

- See more at: http://www.newsone.gr/paraxena/212486-na-zetas-ten-aletheia-ki-as-ponaei#sthash.qGMH6ytd.dpuf