Οι «Αχαρνής» του Αριστοφάνη, η πρώτη κωμωδία που μετά από εκκωφαντική σιωπή 2.500 χρόνων παρουσιάστηκε στις Οινιάδες το 1986, έκανε την εμφάνισή της και πάλι κάτω από τον έναστρο ουρανό των Οινιάδων το Σάββατο 22 Αυγούστου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
Η τοποθέτηση από το σκηνοθέτη στην αρχή του έργου μιας χαρακτηριστικής αναφοράς στην έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί εντός των Μακρών Τειχών και των καταστροφικών και δυσβάσταχτων συνεπειών του επιδημικού λιμού, ο οποίος ταλανίζει τους Αθηναίους είναι δηλωτική των δεινών που έχει επιφέρει ο ανηλεής Πελοποννησιακός πόλεμος. Μέσα σε όλη αυτή την πολεμική ατμόσφαιρα, εμφανίζεται ο Δικαιόπολις (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος), το συγκαλυμμένο προσωπείο ενός ειρηνόφιλου Αριστοφάνη. Απηυδισμένος από την απουσία συνελεύσεων στην εκκλησία του δήμου και την πολιτική παράνοι
α και αδιαφορία των συμπολιτών του αποφασίζει να δράσει συνάπτοντας «ιδιωτική» ειρήνη με τη Σπάρτη.
Η παράσταση απέδωσε με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη διαμάχη Ειρήνης και Πολέμου στα πρόσωπα του Δικαιοπόλιδος και του Λάμαχου (Φάνης Μουρατίδης) αντίστοιχα, καταλήγωντας στη γελοιοποίηση του εκπροσώπου του Πολέμου, με την παρουσία του σατιρικού και καυστικού πνεύματος του μεγάλου κωμωδιογράφου να είναι διάχυτη.
Ο αμφιλεγόμενος και ανατρεπτικός χορός των Αχαρνέων που εμφανίζεται να φορά στρατιωτικές στολές και ασφυξιογόνες μάσκες είναι δηλωτικός «μιας στρατοκρατικής κοινωνίας που στηρίζεται σε μια παρακμιακή εκκλησία του δήμου που αντιβαίνει στα ιδεώδη του Δικαιοπόλιδος», συμπληρώνει ο ίδιος ο Κακλέας.
Μεταξύ των κορυφαίων σημείων της παράστασης συγκαταλέγονται η εμφάνιση του Ευριπίδη (Άρης Σερβετάλης) που κέρδισε το παρατεταμένο χειροκρότημα τουκατάμεστου θεάτρου αλλά και η εκφώνιση της αυτοαναφορικής αριστοφανικής παράβασης από τον εξάρχοντα του Χορού και τον Αμφίθεο (Αγγελική Τρομπούκη). Οι εύστοχοι συσχετισμοί με τη σύγχρονη εποχή, η επιβλητική μουσική υπόκρουση, οι όμορφες χορογραφικές κινήσεις καθώς και οι εξαιρετικές ερμηνείες ολόκληρου του θιάσου αντάμειψαν το πλήθος κόσμου που κατέκλυσε το θέατρο, γεμίζοντάς το ασφυκτικά.
Ο Γιάννης Κακλέας ολοκληρώνει το έργο με ένα αριστοφανικό «ξεφάντωμα» προς τιμήν της ειρήνης και του θεού Διονύσου, ενώ καινοτομεί βάζοντας στο στόμα του Δικαιοπόλιδος τα επίκαιρα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές, το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες –μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες, μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα, αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου, έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς, εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος».
Μαρία Αδ. Κωνσταντίνου
πηγή: http://agriniovoice.gr
