Μια ακόμα εκτός έδρας ήττα γνώρισε η ομάδα μας αυτή την φορά στη Λάρισα. Η συνολική εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα είναι έντονα προβληματική καθώς μετά τον καταστροφικό Α' γύρο του πρωταθλήματος και με εξαίρεση μόνο ένα διάστημα μετά τον ερχομό Δέλλα, οι παίχτες συνεχίζουν να δείχνουν εικόνα αδιαφορίας. Ο Παναιτωλικός στα 92 χρόνια της ιστορίας του ποτέ δεν ήταν αδιάφορος σε οποιαδήποτε κατηγορία κι αν αγωνίζονταν και ας μην ήταν πάντα πρωταγωνιστής, τουλάχιστον δεν ήταν ποτέ κομπάρσος.

Τα τελευταία χρόνια βέβαια βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο, μια ομάδα να επαναπαύεται με την παραμονή από νωρίς και στη συνέχεια να μην παλεύει για τίποτα. Δεν είναι λίγο πράγμα βέβαια να καταφέρνει ο Παναιτωλικός να έχει συνεχόμενες παρουσίες στην μεγάλη κατηγορία, αλλά σε ένα πρωτάθλημα που βασιλεύει η σαπίλα και η διαπλοκή είναι ασυγχώρητο για ένα σύλλογο με την δυναμική και τις υποδομές του δικού μας οι παίχτες του να μην δίνουν τα πάντα και μέχρι τέλους. Δεν μπορεί να είμαστε η πρώτη ομάδα σε κάρτες, αλλά το παιχνίδι μας να είναι light, μεγάλο δείγμα ανωριμότητας.

Αυτά τα πράγματα πρέπει κάποιος να τα εξηγήσει στους παίχτες Αγρινιώτες, Έλληνες, Λατινοαμερικάνους, Εσκιμώους κλπ. Όσες σημαντικές απουσίες και να υπάρχουν δεν γίνεται μια από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος, η φετινή Λάρισα να μεταμορφώνεται σε Μπαρτσελόνα και να μας βάζει 4 γκολ ,να χάνει και κλασικές ευκαιρίες για άλλα τόσα, ενώ εμείς δεν βγάλαμε ποτέ αντίδραση.

Η διαιτησία και χτες ήταν όχι απλά κακή αλλά εχθρική. Και αυτό όμως το ξέρουμε, το ξέραμε και θα το ξέρουμε πάντα γιατί ακριβώς ο Παναιτωλικός είναι μοναδικός, είναι μια ομάδα ξεχωριστή μακριά από πάρε-δώσε και λοιπές βρωμιές το πλήρωσε και θα το πληρώνει, οπότε δεν μπορεί η οποιαδήποτε εγκληματική διαιτησία να αποτελεί συνεχώς άλλοθι. Όταν είσαι μια γροθιά στο μαχαίρι του συστήματος, το ξέρεις ότι θα ματώσεις και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αυτό.

Η διαφορετικότητα του Παναιτωλικού θα πρέπει να έχει αντίκτυπο και στους αγωνιστικούς χώρους, το γήπεδο είναι ο καθρέφτης των πάντων. Δεν ζούμε σε κάποιο μαγικό σύννεφο και νομίζουμε ότι είναι όλα εύκολα, αλλά απαιτούμε όποιος φοράει τη φανέλα της ομάδας, όσο χρονών και αν είναι, όσα χρήματα και αν παίρνει, απ όπου κι αν κατάγεται να δίνει το 100% των δυνατοτήτων του.