Είναι πλέον γεγονός. Η πόλη του Αγρινίου μετά από πολλά χρόνια και χωρίς, είναι αλήθεια, να έχει κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο, απέκτησε ένα τουριστικό «προϊόν» που μπορεί να αγοράσει ένας επισκέπτης στο Αγρίνιο τις μέρες του Πάσχα.
Μέχρι πρόσφατα, αν ρωτούσες τους πολίτες που ζουν στο Αγρίνιο αλλά κατάγονται από τα πολυάριθμα-μικρά, μεγάλα και πολύ μεγάλα-χωριά τριγύρω, θα σου έλεγαν ότι θεωρούν αδιανόητο ειδικά την γιορτή του Πάσχα να είναι «μέσα» στην πόλη. Παρεμπιπτόντως αυτό το «μέσα», το «θα κατέβω», το «θα μπω μέσα» είναι μια παλιά ασθένεια που μας ταλαιπωρεί.
Εδώ και μερικά χρόνια όμως κάτι έχει αλλάξει. Η Μ. Παρασκευή-καλώς ή κακώς-είναι μια μέρα με το Αγρίνιο γεμάτο και με τα ουζερί, μεζεδοπωλεία να είναι υπερπλήρη, ενώ το Μ. Σάββατο ξεκινούν γιορτές και γεγονότα στο κέντρο που καταλήγουν μέχρι τα όρια της Ανάστασης, με αποτέλεσμα πολλά από τα μαγαζιά να είναι σε… θέση να μην ανοίξουν μετά την Ανάσταση.
Τα στοιχεία που προστέθηκαν τα προηγούμενα χρόνια είναι η… σοσιαλμιντιακή/ διαδικτυακή κάλυψη στο έθιμο των χαλκουνιών, που ξύπνησε ακόμη και αυτή την ωραία κοιμωμένη ΕΡΤ, όπως και η μεγαλοπρέπεια(πάλι σε μεγάλο βαθμό μέσω της εικόνας και ανεβαίνει στα δίκτυα)των πέντε Επιταφίων από τις μεγάλες ενορίες που συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία. Όπου μέσα σε ειλικρινή κατάνυξη ο επισκέπτης μπορεί να ακούει ύμνους.
Με άλλα λόγια, αν είσαι ξένος μπορείς να έρθεις στο Αγρίνιο, να βρεις εξαιρετικό φαγητό(νηστίσιμο αλλά και… κοψίδια που είναι η σπεσιαλιτέ μας)και να περάσεις 3-4 μέρες κάνοντας κάτι διαφορετικό. Σου λείπει βέβαια η θέα στο Αγρίνιο. Μπορείς να πας σε πολλά μέρη τριγύρω και ειδικά στο Μεσολόγγι. Οι πρόσφατες Γιορτές Εξόδου ήταν αποκορύφωμα «διάδρασης» ανάμεσα σε Αγρίνιο και Μεσολόγγι καθώς πολλοί επισκέπτες του δεύτερου έμειναν στο πρώτο, ενώ και χιλιάδες Αγρινιώτες επισκέφτηκαν την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα και νυν «έδρα». Εδώ κάποιος, κάποτε, πρέπει να προτείνει ως τιμώμενη πόλη των Γιορτών το Αγρίνιο, προς τιμήν των πάμπολλων Βραχωριτών που ήταν στην Έξοδο…
Τα παραπάνω δεδομένα, επαναλαμβάνω, δεν προέκυψαν από κάποια σοβαρή και οργανωμένη δουλειά. Οι Επιτάφιοι που συγκλίνουν κρατάνε από την εποχή που Σουλιώτες και Βραχωρίτες ενωνόταν κάποια στιγμή γιατί τον υπόλοιπο καιρό ήταν χώρια. Και τα χαλκούνια κρατάνε από την εποχή που οι ντόπιοι χριστιανοί ήθελαν να κάνουν θρησκευτική επίδειξη σε αλλόθρησκους. Η έκταση που έχουν πάρει τα δύο έθιμα προέρχεται από την ταχύτητα της «ερασιτεχνικής» εικόνας. Σε πολλούς δεν αρέσει αυτή η εξέλιξη, θα ήθελαν να δουν αυτά τα έθιμα να έχουν εκλείψει.
Όμως τώρα είναι αργά, το «κακό» έγινε και όσοι κάνουν τον οποιονδήποτε αναπτυξιακό σχεδιασμό για το Αγρίνιο μπορούν ή μάλλον επιβάλλεται να σκεφτούν το ενδεχόμενο να πουλάνε τουριστικά πακέτα για το «Πασχαλιάτικο Αγρίνιο». Χρειάζονται υποδομές και κλίνες αλλά γιατί όχι;
Υ.Γ. Στα παραπάνω μπορεί να συμπληρωθεί και το τοπικό χρώμα του Αγρινίου, με τα συμβάντα της Μ. Παρασκευής που αναπαριστώνται με δρώμενο, για πρώτη φορά μεθαύριο στις 5 το πρωί, από εθελοντές Αγρινιώτες. Να συνδυαστεί η θρησκευτική γιορτή δηλαδή με τη μνήμη των εκτελεσμένων από τους Γερμανούς και το Αγρίνιο να δείξει έναν ολοκληρωμένο «χαρακτήρα» που θα θέλει να τον δει ο επισκέπτης. Μην πει κανείς ότι κάτι τέτοιο είναι ξεπούλημα, γιατί τα μουσεία για κάτι τέτοια φτιάχνονται.
Γ.Σ.
agrinionews.gr
