Τα χρόνια περνάνε και πίσω δεν γυρνάνε…
μα όταν είναι γεμάτα, δημιουργικά, με εικόνες και όμορφες μνήμες, όταν αποδέχεσαι το ποιος είσαι, το πού θες να φτάσεις, τότε όλα φαντάζουν τόσο μα τόσο φυσιολογικά…
δεν νιώθεις να μεγαλώνεις, νιώθεις να ωριμάζεις, να μεστώνεις σαν ώριμο φρούτο που παίρνει το πιο όμορφο χρώμα του όταν είναι έτοιμο προς συγκομιδή από το δέντρο που το κυοφορούσε τόσο καιρό…
νιώθεις πως αφήνεις πίσω ό,τι σκάρτο ανεχόσουν στη ζωή σου απλά και μόνο επειδή δεν ήξερες ότι είχες τη δύναμη να το αποτινάξεις από πάνω σου, από γύρω σου…
βλέπεις με άλλα μάτια τους ανθρώπους, τους οσμίζεσαι, τους γεύεσαι, με ένα μόνο κοίταγμα εισπράττεις την αύρα τους θετική ή αρνητική και ανάλογα τους κρατάς κοντά σου ή προχωράς μόνος με μόνο συνοδοιπόρο τον καθαρό από περιττά πρόσωπα και πράγματα εαυτό σου…
όλα τα προηγούμενα χρόνια μαζεύεις συνεχώς αποθέματα από εμπειρίες πάσης φύσεως, ερωτικές, επαγγελματικές, φιλικές, μόνο και μόνο για να έρθει κάποτε η στιγμή που σαν τη χελώνα θα περάσεις στο άλλο άκρο, αυτό της χειμερίας νάρκης και θα αρχίσεις -μόνος- να μετράς τι αξίζει, ποιο από όλα όσα μάζεψες τόσο καιρό θα σου χρησιμεύσει, θα σε βοηθήσει να επιζήσεις για το διάστημα της εσωτερικής σου νάρκωσης… για το διάστημα που θα χρειαστεί να κάνεις τον απολογισμό σου, να συνομιλήσεις για πρώτη φορά σαν φίλος, σαν ίσος προς ίσο με το πρόσωπο απέναντί σου στον καθρέφτη και να του καταλογίσεις τις ευθύνες που του αναλογούν…
και κείνος, επειδή ακριβώς έχει φτάσει στο ίδιο επίπεδο με εσένα, για πρώτη φορά ταυτίζεται ακριβώς μαζί σου όπως το όστρακο που το ξέβρασε το κύμα στην ακρογιαλιά και βρήκε το άλλο του μισό…
δεν έχουν θέση πια στη ζωή σου οι μικρότητες και οι μικροπρεπείς άνθρωποι, όλα τα μικρά τα αφήνεις πίσω, γιατί έχεις βάλει στόχο μόνο μεγάλα πράγματα, αληθινά, με αξίες που τώρα πια πιο εύκολα ξεχωρίζεις…
και αρχίζεις λοιπόν να παρατηρείς…
βλέπεις γυναίκες να λάμπουν και να ακτινοβολούν με ένα εσωτερικό φως και δεν έχει καμιά σημασία ο αριθμός στο δρόμο της ζωής που δείχνει την αρχή τους, γιατί το τέλος κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει…
βλέπεις άντρες να χαμογελούν και να σε κοιτάζουν στα μάτια με μια πληρότητα που η μόνη πηγή στο πού μπορεί να οφείλεται, είναι να τους τη δίνει μια γυναίκα, μια σύντροφος ζωής που τους παρέχει τη δύναμη να ξεπερνάνε κάθε εμπόδιο…
στο άλλο άκρο όμως κοιτάζεις γυναίκες μόνες, όχι απαραίτητα χωρίς σύντροφο μα μόνες μέσα στην ψυχή τους, από επιλογή ή από τις συγκυρίες των γεγονότων που έζησαν και διακρίνεις τη θλίψη, την ανάγκη τους για αλλαγή, την ανάγκη να αλλάξουν τα πάντα μα αφήνουν το χρόνο να περνάει και δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό, λες και ο χρόνος θα είναι πάντα άπλετος…
και άντρες που τους έχει καταπλακώσει το βάρος των υποχρεώσεων, που δεν ξέρουν να βάζουν ένα φρένο, που τραβάνε την ανηφόρα τους νομίζοντας πως αυτό θα μπορούν να το κάνουν για πάντα…
και το συμπέρασμα…
από τη μια υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν αποδεχτεί το νόημα της ύπαρξής τους, γνωρίζουν τις δυνατότητές τους, έχουν εμπιστοσύνη και αγάπη στον εαυτό τους και πίστη ότι μπορούν να καταφέρουν ό,τι κι αν θελήσουν, ό,τι στόχο κι αν έχουν βάλει…
και από την άλλη βλέπεις όλους εκείνους που πιστεύουν ότι κυριαρχούν στο προσκήνιο, μα στην ουσία είναι κομπάρσοι της ίδιας τους της παράστασης, όλους εκείνους που θεωρούν ότι οι υπόλοιποι είναι κατώτερης αξίας μπροστά στη δική τους επιτυχία, αναγνωρισιμότητα, αποδοχή (;) από την κοινωνία αλλά, εν τέλει είναι πιο δυστυχισμένοι από τον καθένα…
δεν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν πως ό,τι αξίζει βρίσκεται μέσα μας, εμείς το επιλέγουμε και είναι αυτό που μας κάνει να ελπίζουμε, να αντέχουμε, να πορευόμαστε και να πετυχαίνουμε στο τέλος…
γιατί η ευτυχία είναι τόσο μα τόσο προσωπική υπόθεση, φτάνει να ανακαλύψει ο καθένας τι είναι αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο, τόσο διαφορετικό για τον καθένα, τόσο δύσκολο να στο υποδείξει κανείς, τόσο εύκολο να το ψάξεις με τα δικά σου αλάνθαστα κριτήρια…
και όπως είπε και ο Jim Morrison, «όταν ανοίγουν οι πόρτες της αντίληψης βλέπεις τα πράγματα όπως πραγματικά είναι…»
… τελικά, ίσως είναι που φταίει που έχω περάσει τα 40!!!
Ιουλία Ιωάννου
