«Τα δέντρα της ζωής» του Δημήτρη Κρέτση (φωτο)

Ήταν πολλοί οι φίλοι, οι συντοπίτες από την Ευρυτανία και την Αιτωλοακαρνανία και ομότεχνοι του Δημήτρη Κρέτση (αντλεί την καταγωγή του από τα Κλεισορεύματα και το Αγγελόκαστρο Αγρινίου, με απώτερη πατρίδα την Ευρυτανία) που βρέθηκαν χθες το απόγευμα στην γκαλερί «Τεχνοχώρος» στην Αθήνα, στα εγκαίνια της έκθεσής του με τίτλο «Το δέντρο της ζωής μου».

Μία σειρά έργων αφιερωμένων στα δέντρα.

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο καλλιτέχνης: «Το δέντρο μας ενώνει με τη γη, τη γη των προγόνων μας, «τις ρίζες μας», το παρελθόν μας. Μας ζει, μας τρέφει, μας δροσίζει, μας σκεπάζει από το κάμα του μεσημεριού, από τη βροχή και το χιόνι. Μας δίνει οξυγόνο, είναι η ζωή μας, το παρόν μας. Ξεκουράζει τα πουλιά, τα ζωντανά, τις πεταλούδες και τις μέλισσες και από τις φυλλωσιές του τις νύχτες βγαίνουν πυγολαμπίδες. Μεγαλώνει και μεγαλώνουμε μαζί του, μας πάει ψηλά, μας αφήνει σκαρφαλώνοντας να «αγγίζουμε» τον ουρανό. Είναι η ελπίδα μας, το μέλλον μας. Το βρίσκουμε από τους γονείς μας και το δίνουμε στα παιδιά μας! Είναι το δέντρο της ζωής μας!».

Ο Δημήτρης Κρέτσης με την Αθηνά Σχινά και την Μαριέττα Πεπελάση

Για το έργο του Δημήτρη Κρέτση η Αθηνά Σχινά, Ιστορικός της Τέχνης και της Θεωρίας του Πολιτισμού, γράφει: «Ο Δημήτρης Κρέτσης εμπνέεται από τον περιβάλλοντα χώρο της πατρίδας του, αλλά και από τα δέντρα που ανακρατεί, ως αισθήσεις στο υποσύνείδητό του, καθώς συνεχόμενα τις εμπλουτίζει με επεξεργασμένες εντυπώσεις, μνήμες και εμπειρίες, που αποκτά μέσα από τις πολλές, όσο και τις συχνές περιηγήσεις του, σε διάφορες περιοχές της επικράτειας. Με σχέδια, στα οποία χρησιμοποιεί μολύβια, άλλοτε σινική μελάνη, πότε πάλι ελαφρές ύλες, ακρυλικά αλλά και λάδια, πάνω σε καμβάδες και χαρτιά, επιλέγει πάντα τα υλικά του, σύμφωνα με τις πτυχές των όψεων που του προσφέρουν τα δέντρα, οι κορμοί και τα φυλλώματά τους, οι άνεμοι και το οπτικοποιημένο τους θρόισμα, οι εποχές των ψυχικών διαθέσων και οι αναπολήσεις κατά τις ώρες της ημέρας.

» Τα σχέδια και οι εικαστικές συνθέσεις του συμπληρώνονται με τον τονικό, όσο και τον μορφοχρωματικό διάλογο οι πρωτοβάθμιες σε σχέση με τις δευροβάθμιες ριπές της σκιάς. Άλλωστε, η φόρμα συχνά στα έργα αυτά του Δημήτρη Κρέτση, προσδιορίζεται από την εκάστοτε “ομιλητική” πλαστικότητα της φωτοσκιάς, καθώς οι δυο αυτές παράμετροι λειτουργούν συμπληρωματικά, σαν θαλερές, θαρρείς, ετεροπροσωπίες της υπαρξιακής ζωντάνιας αυτών των πολυδαίδαλων βλαστικών σχηματισμών, με τα “αστερόεντα φυλλώματα” να σχηματίζουν άλλοτε νέφη και άλλοτε γαλαξίες. Σε άλλα πάλι έργα, εντυπωσιάζει το βλέμμα, η σύνδεση της μνήμης με την καθημερινότητα, όπως το εφήμερο ή το περιστασιακά τονιζόμενο στοιχείο, συνδυασμένο εκείνο με ένα υπόγεια επανερχόμενο μοτίβο, που μεταφέρει αισιοδοξία, χωρίς ωστόσο να απουσιάζει μια κριτική διάσταση της φύσης που καταστρέφεται από τον ανθρώπινο παράγοντα.

» Κυριαρχεί, πάνω από όλα όμως, το κρυφό μεγαλείο και ο συναισθηματικός παράγοντας που πηγάζει μέσα από την ίδια τη φύση ̶ του “εαυτού” και του περιβάλλοντος ̶ συγκεκριμένα μέσα από το κάθε δέντρο, που αναδεικνύει, με ιδιαίτερο σε κάθε περίπτωση τρόπο, τη λιτότητα και τη δωρικότητα των κορμών, των κλαδιών και των φύλλων από τα πεύκα, τα κυπαρίσσια, τα πλατάνια, τις ελιές και τις συκιές. Αναμφισβήτητα ο ζωγράφος γνωρίζει επιδέξια να χειρίζεται και να αναδεικνύει, μέσα από διαβαθμιζόμενες συνομιλίες εντάσεων και υφέσεων, τη μορφοπλαστική φωταύγεια, αλλά και τη μουσικότητα της κάθε φόρμας του».