Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
(ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 99)
Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΣΜΑΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Πρός τόν ἱερόν κλῆρον, τίς μοναστικές ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
«…Ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβῶν…» (Φιλιπ. β’, 7).
Ἀγαπητοί πατέρες καί ἀδελφοί,
Ὁ Κύριος καί Θεός μας «…Ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβῶν…» (Φιλιπ. β’, 7). Τήν μεγάλη αὐτή ἀλήθεια διακηρύσσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρός τούς Φιλιππησίους. Εἶναι καταπληκτικός ὁ λόγος του αὐτός. Ὁ Χριστός, λέει, δέν θεώρησε τήν ἰσότητά του μέ τόν Θεό Πατέρα ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς, ἀλλά τά ἀπαρνήθηκε ὅλα καί πῆρε μορφή δούλου∙ ἔγινε ἄνθρωπος, καί ὄντας πραγματικός ἄνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά, ὑπακούοντας μέχρι θανάτου καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ.
Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, τήν ὁποία ἑορτάζουμε καί ζοῦμε, εἶναι ἑορτή ἐκπληκτικῆς συγκαταβάσεως καί ταπεινώσεως τοῦ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ κένωσις τοῦ Λόγου εἶναι συγκατάβασις! «Συγκαταβαίνει τοῖς ἑαυτοῦ δούλοις, συγκατάβασιν ἄφραστόν τε καί ἀκατάληπτον» λέει ὁ ἱερός Δαμασκηνός. Ὁ Θεός, ὁ ἄναρχος καί αἰώνιος, ὁ Παντοδύναμος καί Παντοκράτωρ γιά νά δωρήση στόν πεσμένο ἄνθρωπο τήν ἀνύψωσι καί τήν μέχρι Θεοῦ ἄνοδο, συγκατέβη, ταπεινώθηκε. Ἄφησε τήν δόξα τοῦ οὐρανοῦ καί χωρίς νά παύση νά εἶναι Θεός, περιεβλήθηκε τήν πτωχεία καί τήν ἀδοξία τῆς γῆς.
Ὄντως εἶναι μυστήριο ἡ συγκατάβασις, ἡ ταπείνωσις τοῦ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ὁ πλήρης κενοῦται, κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἵνα ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως» σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.
Ἡ ἄκρα ταπείνωσις τοῦ Κυρίου δέν φαίνεται μόνο στόν σταυρικό θάνατό του, ἀλλά καί στή γέννησί του στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. «Τί γάρ εὐτελέστερον σπηλαίου; Τί δέ ταπεινότερον σπαργάνοις;» (Ὑπακοή Χριστουγέννων). «Ὁ προαιώνιος καί ἀπερίγραπτος καί παντοκράτωρ Λόγος ὡς ἀνέστιος, ἄστεγος, ἄοικος ἐν σπηλαίῳ νῦν κατά σάρκα τίκτεται καί ὡς βρέφος ἐπί φάτνης προτίθεται καί ὀφθαλμοίς ὁρᾶται καί χερσί ψηλαφᾶται» ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Καί ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος διδάσκει ὅτι ἡ στολή πού ἐνδύθηκε ὁ Χριστός, ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος, ἦταν ἡ στολή τῆς ταπεινοφροσύνης.
Ἡ κένωσί Του, ἡ ταπεινωσί Του δέν συνίσταται στό ὅτι γεννήθηκε πτωχός, ὅτι ἔζησε σέ μία φτωχή οἰκογένεια, ὅτι ἔζησε ἀμέσως μετά τήν γέννησί του, ὡς ἀνθρώπου, τήν προσφυγιά, τόν διωγμό, τήν ταλαιπωρία, ἀλλά κυρίως στό ὅτι προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνη φύσι καί μάλιστα τήν θνητή, τήν παθητή. Ντύνεται τήν ἀνθρώπινη σάρκα, τήν ὁποία τόσο ἐμόλυνε ὁ ἄνθρωπος καί τήν ἑνώνει μέ τήν Θεότητά Του, γιά νά ἀνεβάση τόν ἄνθρωπο μέχρι τήν Θεότητα. «Ὁ Θεός ἄνθρωπος γίνεται ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον ἀπεργάσηται» ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γίνεται υἱός ἀνθρώπου γιά νά γίνη ὑπηρέτης τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν πολεμίων του, τῶν ὑβριστῶν του, τῶν ἐχθρῶν του, ὥστε ἐκεῖνοι, ἐφ’ ὅσον τό θελήσουν, νά μποροῦν νά γίνουν ἅγιοι, νικηταί, κληρονόμοι ζωῆς αἰωνίου, κατά χάριν Θεοί.
Μέ τήν κένωσί του, τήν συγκατάβασί του, τήν ταπείνωσί του, ὁ Κύριος, νίκησε, συνέτριψε τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος μέ τήν ὑπερηφάνειά του νόμιζε πώς θά βασιλεύση στόν κόσμο.
Πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ μας ὡς ἀνθρώπου στή γῆ, οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἄγνοια τῆς μεγάλης ἀρετῆς τῆς ταπεινώσεως. Ἐγνώριζαν τά ἀντίθετα, τά μικροπρεπῆ. Ἐγνώριζαν ἐπάρσεις, κομπασμούς, ἐπιδείξεις, ὑποκρισίες, ὑπερηφάνειες, ἀλαζονεῖες. Χωρίς ταπείνωσι, δέν ἐγνώριζαν τήν ἀγάπη τή θυσιαστική καί τή διακονία. Εἶχαν πεῖρα, σκληρή καί πικρή, αὐτοκρατόρων, σατραπῶν καί τυράννων, οἱ ὁποῖοι μιμούμενοι τόν ἑωσφόρο ὕψωναν καί θεοποιοῦσαν τόν ἑαυτό τους καί καταδυνάστευαν τούς λαούς.
Ζητοῦσαν οἱ ἄνθρωποι πρό Χριστοῦ νά γνωρίσουν τή δροσιά τῆς συγκαταβάσεως, τήν εὐωδία τῆς ἀληθινῆς ταπεινώσεως, τήν θαλπωρή τῆς ἀγάπης. Καμιά φιλοσοφία ὅμως, κανείς σοφός τῆς ἀρχαιότητος, δέν δίδαξε τήν ἀληθινή συγκατάβασι, τήν ταπείνωσι, τήν θυσιαστική ἀγάπη. Μέ τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ μας, μέ τήν κένωσί Του, μέ τήν συγκατάβασί Του καί τήν ταπείνωσί Του, βιώθηκε καί διδάχθηκε στόν ἄνθρωπο ἡ σώζουσα ταπείνωσι. Αὐτή ἡ ταπείνωσι ἐπιτρέπει στούς πιστούς ὀρθοδόξους χριστιανούς νά δοῦν τόν Χριστό, νά τόν προσκυνήσουν ὡς τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Πατρός.
Ὅπως ἡ ἀπροσμέτρητη ταπείνωσι, πού χαρακτήριζε τήν Παναγία μας τήν ἀξίωσε νά γίνη ἡ «Χώρα τοῦ Ἀχωρήτου», ὅπως ὁ ταπεινός Ἰωσήφ, οἱ ταπεινοί ποιμένες καί οἱ ταπεινοί, παρά τή σοφία τους, μάγοι, ἀξιώθηκαν νά δοῦν καί νά προσκυνήσουν τόν Σαρκωθέντα Θεό, ἔτσι καί οἱ ταπεινοί χριστιανοί ἀπομακρύνοντας τόν ἐγωισμό τους, μποροῦν νά γνωρίσουν, νά κατανοήσουν, τό μυστήριό τῆς Ἐνανθρωπήσεως. Μποροῦν πλέον νά πλησιάσουν τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή Κύριο, νά νικήσουν τό διάβολο καί τίς παγίδες του, νά πληρωθοῦν μέ χάρι Θεοῦ, νά ζήσουν συνειδητά τά μυστήρια τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, νά ἑνωθοῦν μέ τόν Σαρκωθέντα, νά φθάσουν στή σωτηρία, τήν κατά χάριν θέωσι.
Ἀγαπητοί πατέρες καί ἀδελφοί,
Στήν ἐποχή μας, ἡ κυρία αἰτία πού βασανίζει τή ζωή μας, τίς ἐπικοινωνίες μας, τίς καλές ἀνθρώπινες σχέσεις μας, ἡ αἰτία πού ταράσσει τήν εἰρήνη μας, πού καταστρέφει τήν ἑνότητά μας, τήν πνευματική ζωή μας, εἶναι τό δαιμονικό πάθος τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς ὑπερηφανείας.
Εἶναι ὄντως φοβερό. Ὁ ἄναρχος Θεός ἐκένωσε ἑαυτόν, συγκατέβη, ταπεινώθηκε τόσο πολύ καί ἐμεῖς, κληρικοί καί λαϊκοί, χάνουμε τά πάντα καί μάλιστα τή σωτηρία μας, γιατί δέν θέλουμε νά ἀπομακρύνουμε τόν ἐγωισμό μας ἀπό τήν καρδιά μας καί τή ζωή μας. Ἀκόμη δέ φοβερώτερο εἶναι ὅτι νομίζουμε πώς δέν ἔχουμε ἐγωισμό.
Ἐμπρός στήν ἁγία Φάτνη τοῦ ταπεινοῦ Χριστοῦ μας, σήμερα Χριστούγεννα, ἄς θελήσουμε νά συναισθανθοῦμε τήν πνευματική πτωχεία μας, τήν ἀδυναμία μας, τήν ἁμαρτωλότητά μας καί νά ταπεινωθοῦμε εἰλικρινά. Μέ τήν ταπείνωσι θά μπορέσουμε νά πλησιάσουμε τόν Τριαδικό Θεό, νά θερμάνουμε τήν ἀδύναμη πίστι καί ὑπακοή μας, στό θέλημα τοῦ Θεοῦ μας.
Ἡ ἀπιστία καί ὀλιγοπιστία γεννιέται στίς ὑπερήφανες ψυχές. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, γεμάτος ὑπερηφάνεια, αὐτάρκεια, ἐμπιστοσύνη στά ἐπιτεύγματά του καί στή λογική του, δέν πιστεύει, δέν προσκυνεῖ τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεό.
Μέ τήν ταπείνωσι θά προλάβουμε τίς ἰδιότροπες, τίς παράξενες ἀπαιτήσεις, τίς ἐπαναστάσεις, τίς διενέξεις, τίς φιλονικίες, τίς διαιρέσεις, τούς θυμούς, τίς ἐχθρότητες μέσα στήν οἰκογένεια. Μέ τήν ταπείνωσι, θά περισώσουμε τήν οἰκογένεια ἀπό τήν διάλυσι, πού ὡς καταιγίδα ἐνέσκυψε στήν εὐλογημένη ἑλληνική οἰκογένειά μας.
Ὁ διάβολος, ἀγαπητοί, ἰδιαιτέρως χρησιμοποιεῖ σήμερα τόν ἐγωισμό μας, τήν ἔπαρσι, τήν κενοδοξία γιά νά σκορπίση τήν φιλονικία καί τήν διαίρεσι ἀνάμεσα σέ κληρικούς καί λαϊκούς, νά ἀπομακρύνει τήν ἀγάπη, τήν ἑνότητα, νά κατακερματίση τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν ἁγία Ἐκκλησία, κάθε ἑνωτική δημιουργική προσπάθεια τῶν Χριστιανῶν, προσπαθεῖ νά φυτέψη τήν ἐχθρότητα, νά ματαιώση τήν σωτηρία μας.
Μέ τόν ἐγωισμό στήν καρδιά μας καί τή ζωή μας εἶναι ποτέ δυνατόν νά μετανοήσουμε, νά σκύψουμε στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ μας, νά ἐξομολογηθοῦμε εἰλικρινά; Μόνο οἱ ταπεινοί «τῇ καρδίᾳ» μποροῦν νά ζήσουν τήν μετάνοια, νά ἀνανήψουν, νά μεταμορφωθοῦν.
Ὁ Χριστός μας, ἀγαπητοί, ἐπτώχευσε γιά νά μᾶς πλουτίση. Κατέβηκε στή γῆ γιά νά μᾶς ὑψώση στόν οὐρανό. Ταπεινώθηκε γιά νά μᾶς δοξάση.
Σήμερα, Χριστούγεννα, ἄς τόν μιμηθοῦμε γιά νά ἀνέβουμε κι ἐμεῖς στίς ἀρετές, στόν ἁγιασμό, στήν κατά χάριν Θέωσι, νά κάνουμε αἰώνια Χριστούγεννα. Ἄς εὐχηθοῦμε, μέ τήν ἀληθινή ταπείνωσι, νά ἔχουμε πάντοτε Χριστούγεννα μέσα μας.
Μέ τήν ἀγάπη τοῦ ταπεινοῦ Χριστοῦ μας,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
(ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 99)
Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΣΜΑΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Προς τον ιερόν κλήρον, τις μοναστικές αδελφότητες
και τον ευσεβή λαό της καθ’ ημάς θεοσώστου Ιεράς Μητροπόλεως.
«…Εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών…» (Φιλιπ. β’, 7).
Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,
Ο Κύριος και Θεός μας «…Εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών…» (Φιλιπ. β’, 7). Την μεγάλη αυτή αλήθεια διακηρύσσει ο Απόστολος Παύλος γράφοντας προς τους Φιλιππησίους. Είναι καταπληκτικός ο λόγος του αυτός. Ο Χριστός, λέει, δεν θεώρησε την ισότητά του με τον Θεό Πατέρα αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα και πήρε μορφή δούλου∙ έγινε άνθρωπος, και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου σταυρικού.
Η εορτή των Χριστουγέννων, την οποία εορτάζουμε και ζούμε, είναι εορτή εκπληκτικής συγκαταβάσεως και ταπεινώσεως του Θεού μας Ιησού Χριστού.
Η κένωσις του Λόγου είναι συγκατάβασις! «Συγκαταβαίνει τοις εαυτού δούλοις, συγκατάβασιν άφραστόν τε και ακατάληπτον» λέει ο ιερός Δαμασκηνός. Ο Θεός, ο άναρχος και αιώνιος, ο Παντοδύναμος και Παντοκράτωρ για να δωρήση στον πεσμένο άνθρωπο την ανύψωσι και την μέχρι Θεού άνοδο, συγκατέβη, ταπεινώθηκε. Άφησε την δόξα του ουρανού και χωρίς να παύση να είναι Θεός, περιεβλήθηκε την πτωχεία και την αδοξία της γης.
Όντως είναι μυστήριο η συγκατάβασις, η ταπείνωσις του Θεού μας Ιησού Χριστού. «Ο πλήρης κενούται, κενούται γαρ της εαυτού δόξης επί μικρόν, ίνα εγώ της εκείνου μεταλάβω πληρώσεως» σημειώνει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Η άκρα ταπείνωσις του Κυρίου δεν φαίνεται μόνο στον σταυρικό θάνατό του, αλλά και στη γέννησί του στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. «Τι γαρ ευτελέστερον σπηλαίου; Τι δε ταπεινότερον σπαργάνοις;» (Υπακοή Χριστουγέννων). «Ο προαιώνιος και απερίγραπτος και παντοκράτωρ Λόγος ως ανέστιος, άστεγος, άοικος εν σπηλαίω νυν κατά σάρκα τίκτεται και ως βρέφος επί φάτνης προτίθεται και οφθαλμοίς οράται και χερσί ψηλαφάται» υπογραμμίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος διδάσκει ότι η στολή που ενδύθηκε ο Χριστός, όταν έγινε άνθρωπος, ήταν η στολή της ταπεινοφροσύνης.
Η κένωσί Του, η ταπεινωσί Του δεν συνίσταται στο ότι γεννήθηκε πτωχός, ότι έζησε σε μία φτωχή οικογένεια, ότι έζησε αμέσως μετά την γέννησί του, ως ανθρώπου, την προσφυγιά, τον διωγμό, την ταλαιπωρία, αλλά κυρίως στο ότι προσέλαβε την ανθρωπίνη φύσι και μάλιστα την θνητή, την παθητή. Ντύνεται την ανθρώπινη σάρκα, την οποία τόσο εμόλυνε ο άνθρωπος και την ενώνει με την Θεότητά Του, για να ανεβάση τον άνθρωπο μέχρι την Θεότητα. «Ο Θεός άνθρωπος γίνεται ίνα Θεόν τον άνθρωπον απεργάσηται» αναφωνεί ο άγιος Αθανάσιος. Ο Υιός του Θεού γίνεται υιός ανθρώπου για να γίνη υπηρέτης των αμαρτωλών, των πολεμίων του, των υβριστών του, των εχθρών του, ώστε εκείνοι, εφ’ όσον το θελήσουν, να μπορούν να γίνουν άγιοι, νικηταί, κληρονόμοι ζωής αιωνίου, κατά χάριν Θεοί.
Με την κένωσί του, την συγκατάβασί του, την ταπείνωσί του, ο Κύριος, νίκησε, συνέτριψε τον διάβολο, ο οποίος με την υπερηφάνειά του νόμιζε πως θα βασιλεύση στον κόσμο.
Προ της ελεύσεως του Χριστού μας ως ανθρώπου στη γη, οι άνθρωποι είχαν άγνοια της μεγάλης αρετής της ταπεινώσεως. Εγνώριζαν τα αντίθετα, τα μικροπρεπή. Εγνώριζαν επάρσεις, κομπασμούς, επιδείξεις, υποκρισίες, υπερηφάνειες, αλαζονείες. Χωρίς ταπείνωσι, δεν εγνώριζαν την αγάπη τη θυσιαστική και τη διακονία. Είχαν πείρα, σκληρή και πικρή, αυτοκρατόρων, σατραπών και τυράννων, οι οποίοι μιμούμενοι τον εωσφόρο ύψωναν και θεοποιούσαν τον εαυτό τους και καταδυνάστευαν τους λαούς.
Ζητούσαν οι άνθρωποι προ Χριστού να γνωρίσουν τη δροσιά της συγκαταβάσεως, την ευωδία της αληθινής ταπεινώσεως, την θαλπωρή της αγάπης. Καμιά φιλοσοφία όμως, κανείς σοφός της αρχαιότητος, δεν δίδαξε την αληθινή συγκατάβασι, την ταπείνωσι, την θυσιαστική αγάπη. Με την ενανθρώπιση του Χριστού μας, με την κένωσί Του, με την συγκατάβασί Του και την ταπείνωσί Του, βιώθηκε και διδάχθηκε στον άνθρωπο η σώζουσα ταπείνωσι. Αυτή η ταπείνωσι επιτρέπει στους πιστούς ορθοδόξους χριστιανούς να δουν τον Χριστό, να τον προσκυνήσουν ως τον Υιό και Λόγο του Πατρός.
Όπως η απροσμέτρητη ταπείνωσι, που χαρακτήριζε την Παναγία μας την αξίωσε να γίνη η «Χώρα του Αχωρήτου», όπως ο ταπεινός Ιωσήφ, οι ταπεινοί ποιμένες και οι ταπεινοί, παρά τη σοφία τους, μάγοι, αξιώθηκαν να δουν και να προσκυνήσουν τον Σαρκωθέντα Θεό, έτσι και οι ταπεινοί χριστιανοί απομακρύνοντας τον εγωισμό τους, μπορούν να γνωρίσουν, να κατανοήσουν, το μυστήριό της Ενανθρωπήσεως. Μπορούν πλέον να πλησιάσουν τον Σωτήρα και Λυτρωτή Κύριο, να νικήσουν το διάβολο και τις παγίδες του, να πληρωθούν με χάρι Θεού, να ζήσουν συνειδητά τα μυστήρια της ορθοδόξου Εκκλησίας μας, να ενωθούν με τον Σαρκωθέντα, να φθάσουν στη σωτηρία, την κατά χάριν θέωσι.
Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,
Στην εποχή μας, η κυρία αιτία που βασανίζει τη ζωή μας, τις επικοινωνίες μας, τις καλές ανθρώπινες σχέσεις μας, η αιτία που ταράσσει την ειρήνη μας, που καταστρέφει την ενότητά μας, την πνευματική ζωή μας, είναι το δαιμονικό πάθος του εγωισμού, της υπερηφανείας.
Είναι όντως φοβερό. Ο άναρχος Θεός εκένωσε εαυτόν, συγκατέβη, ταπεινώθηκε τόσο πολύ και εμείς, κληρικοί και λαϊκοί, χάνουμε τα πάντα και μάλιστα τη σωτηρία μας, γιατί δεν θέλουμε να απομακρύνουμε τον εγωισμό μας από την καρδιά μας και τη ζωή μας. Ακόμη δε φοβερώτερο είναι ότι νομίζουμε πως δεν έχουμε εγωισμό.
Εμπρός στην αγία Φάτνη του ταπεινού Χριστού μας, σήμερα Χριστούγεννα, ας θελήσουμε να συναισθανθούμε την πνευματική πτωχεία μας, την αδυναμία μας, την αμαρτωλότητά μας και να ταπεινωθούμε ειλικρινά. Με την ταπείνωσι θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε τον Τριαδικό Θεό, να θερμάνουμε την αδύναμη πίστι και υπακοή μας, στο θέλημα του Θεού μας.
Η απιστία και ολιγοπιστία γεννιέται στις υπερήφανες ψυχές. Ο σύγχρονος άνθρωπος, γεμάτος υπερηφάνεια, αυτάρκεια, εμπιστοσύνη στα επιτεύγματά του και στη λογική του, δεν πιστεύει, δεν προσκυνεί τον Ενανθρωπήσαντα Θεό.
Με την ταπείνωσι θα προλάβουμε τις ιδιότροπες, τις παράξενες απαιτήσεις, τις επαναστάσεις, τις διενέξεις, τις φιλονικίες, τις διαιρέσεις, τους θυμούς, τις εχθρότητες μέσα στην οικογένεια. Με την ταπείνωσι, θα περισώσουμε την οικογένεια από την διάλυσι, που ως καταιγίδα ενέσκυψε στην ευλογημένη ελληνική οικογένειά μας.
Ο διάβολος, αγαπητοί, ιδιαιτέρως χρησιμοποιεί σήμερα τον εγωισμό μας, την έπαρσι, την κενοδοξία για να σκορπίση την φιλονικία και την διαίρεσι ανάμεσα σε κληρικούς και λαϊκούς, να απομακρύνει την αγάπη, την ενότητα, να κατακερματίση το Σώμα του Χριστού, την αγία Εκκλησία, κάθε ενωτική δημιουργική προσπάθεια των Χριστιανών, προσπαθεί να φυτέψη την εχθρότητα, να ματαιώση την σωτηρία μας.
Με τον εγωισμό στην καρδιά μας και τη ζωή μας είναι ποτέ δυνατόν να μετανοήσουμε, να σκύψουμε στο πετραχήλι του πνευματικού μας, να εξομολογηθούμε ειλικρινά; Μόνο οι ταπεινοί «τη καρδία» μπορούν να ζήσουν την μετάνοια, να ανανήψουν, να μεταμορφωθούν.
Ο Χριστός μας, αγαπητοί, επτώχευσε για να μας πλουτίση. Κατέβηκε στη γη για να μας υψώση στον ουρανό. Ταπεινώθηκε για να μας δοξάση.
Σήμερα, Χριστούγεννα, ας τον μιμηθούμε για να ανέβουμε κι εμείς στις αρετές, στον αγιασμό, στην κατά χάριν Θέωσι, να κάνουμε αιώνια Χριστούγεννα. Ας ευχηθούμε, με την αληθινή ταπείνωσι, να έχουμε πάντοτε Χριστούγεννα μέσα μας.
Με την αγάπη του ταπεινού Χριστού μας,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
