Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τον Ιστορικό, του οποίου η φετινή πορεία δεν έχει εκτιμηθεί από… εχθρούς και κυρίως από τους φίλους του, οι οποίοι σχεδόν δεν πατούν στο γήπεδο, αλλά και την απολύτως αντίστροφη λογική του Παναιτωλικού.
Eίχα την ευκαιρία αυτό το διήμερο να βρεθώ σε Αγρίνιο και Νέα Σμύρνη για τις ανάγκες της COSMOTE TV και να διαπιστώσω πράγματα που συνήθως παρατηρώ από μακριά ή από την τηλεόραση να επιβεβαιώνονται και εκ του σύνεγγυς.
Αν η εξασφάλιση ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου την περσινή σεζόν ήταν υπέρβαση για τον Πανιώνιο, αυτό που συμβαίνει φέτος είναι η υπέρβαση της υπέρβασης. Με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου ο Πανιώνιος είναι στην 5η θέση της βαθμολογίας και έχει ξεκάθαρο προβάδισμα για πρόκριση στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας.
Ενας Πανιώνιος εμφανώς αποδυναμωμένος σε σχέση με την ομάδα (κυρίως) του περσινού πρώτου γύρου, μία ομάδα που πλέον μετά και την οριστική αποχώρηση του Οικονόμου και την διαφαινόμενη του Μασούντ, ο οποίος έτσι κι’ αλλιώς εδώ και εβδομάδες δεν αγωνίζεται με τα κυανέρυθρα, έχει μείνει με 12-13 ποδοσφαιριστές να πορεύεται και για να φτάσουμε σε αυτόν τον αριθμό, θα πρέπει να θεωρήσουμε βασικό τον Ντουρμισάι για παράδειγμα.
Πρόκειται για μία υπέρβαση και ένα ξεκάθαρο δείγμα ότι την τελευταία τριετία η φανέλα του συλλόγου έχει βαρύνει. Αυτό συμβαίνει κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το club από την κορυφή ως τα νύχια. Θα μπορούσε κάλλιστα ο Πανιώνιος να περάσει το μήνυμα από την αρχή της σεζόν, ότι φέτος είναι μία μεταβατική περίοδος, ότι το club προχωράει σε μία ανανέωση, ότι έφυγαν σημαντικοί ποδοσφαιριστές και χρήματα για σοβαρή μεταγραφική ενίσχυση δεν υπήρξαν (για παράδειγμα ο Πανιώνιος παίζει μέχρι τώρα στη σεζόν χωρίς τον σέντερ φορ που έψαχνε όλο το καλοκαίρι για να καλύψει τα κενά του Ανσαριφάρντ και του Ν’ Γκογκ και βολεύεται με τον Ντουρμισάι που επέστρεψε από τον δανεισμό του ) και ως εκ τούτου ας μην υπάρχουν προσδοκίες για έξοδο στην Ευρώπη και φέτος. Ποιός θα μπορούσε να πει κάτι ή γιατί;
Κι όμως όλοι μαζί διοίκηση και προπονητικό τιμ όχι μόνο δεν κατέβασαν τον πήχη, αλλά τον ανέβασαν κι’ άλλο. Ο Πανιώνιος είναι 5ος στη βαθμολογία μετά το πέρας του πρώτου γύρου, είναι φαβορί για την πρόκριση στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου και η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι δεν πάει και καλά η σεζόν! Μιλάμε για την υπέρβαση της υπέρβασης με παίκτες που πέρυσι υπήρχε η αίσθηση ότι ακόμη και για αναπληρωματικοί είναι λίγοι και φέτος έχουν μετατραπεί σε βασικούς και αναντικατάστατους (π.χ. Γκιοατά και Σαββίδης).
Η πίεση για επιτυχία παραμένει μεγάλη και μαζί οι αρκετοί φίλοι του, οι οποίοι είτε δεν πατούν στο γήπεδο, είτε πατούν και γκρινιάζουν συνεχώς, ξεχνούν τα βασικά, με ποιούς δηλαδή παίζει ο Πανιώνιος ή ακόμη καλύτερα με τι μπάτζετ παίζει ο Πανιώνιος, ή ακόμη περισσότερο, ποιοι έχουν φύγει από τον Πανιώνιο τους 12 τελευταίους μήνες. Αν ρωτήσει κανείς σήμερα έναν φίλο του Πανιωνίου για τον νυν προπονητή Μιχάλη Γρηγορίου δύσκολα θα πάρει κολακευτική απάντηση για τον Ελληνα τεχνικό. Αδιανόητο. Αν ρωτήσει για την διοίκηση θα ακούσει πιθανότατα ότι έκανε λάθος επιλογές και οι άνθρωποι του Πανιωνίου βγάζουν λαγούς από τα καπέλα με παίκτες όπως ο Σπιριντόνοβιτς και ο Κότνικ που κάνουν την διαφορά με μια χούφτα ευρώ.
Ακουσα στη συνέντευξη τύπου του αγώνα με τον ΟΦΗ, αμέσως μετά τη λήξη του ματς τον Μιχάλη Γρηγορίου να απαντάει στοϊκά για το τι φταίει και η ομάδα τελευταία δεν παίζει πολύ καλά, όπως τον άκουγα να απαντά στο ερώτημα αν με αυτούς τους παίκτες ο Πανιώνιος μπορεί να παίζει σε δύο ταμπλό και πρωτάθλημα και Κύπελλο να απαντά (“ασφαλώς μπορούμε, αλλά κυρίως είμαστε υποχρεωμένοι, πρέπει να συνεχίζουμε καλά και σε πρωτάθλημα και σε Κύπελλο, στον Πανιώνιο είμαστε”) και ειλικρινά έμεινα με ανοικτό το στόμα.
Ο Πανιώνιος επιδιώκει τον Γενάρη την μεταγραφική ενίσχυσή του αναζητώντας στόπερ, κεντρικό χαφ στη θέση του Μασούντ και σέντερ φορ, αλλά και πάλι μπορεί επί της ουσίας να αποδυναμωθεί, αφού για να βγει οικονομικά η σεζόν μοιάζει απαραίτητη η παραχώρηση του Χατζισαφί με 500 χιλιάδες ευρώ. Αν καταφέρει μετά και από αυτό στο τέλος της σεζόν ο Ιστορικός να είναι 5ος ή να βρει ευρωπαϊκό εισιτήριο μέσω του Κυπέλλου, ομολογώ ότι θα έχει κάνει μία από τις μεγαλύτερες υπερβάσεις της τελευταίας 10ετίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τέτοια αδυνατεί να κάνει εδώ και χρόνια ο Παναιτωλικός αντίθετα. Εχω γράψει και αναφερθεί πολλές φορές στο ύφος και το ήθος των παραγόντων της ομάδας του Αγρινίου, αλλά και τον κόσμο της ομάδας και την συμπεριφορά του. Πόσο διαφορετικά αισθάνεσαι να βρίσκεσαι στο γήπεδο του Παναιτωλικού, πόσο ξεχνάς τα ζητήματα και τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Βρέθηκα και στο ματς με την ΑΕΚ για το Κύπελλο και για μία ακόμη φορά είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι την συμπεριφορά ανθρώπων που η ομάδα τους μόλις είχε δεχτεί μία τεσσάρα. Πως συζήτησαν με τους ανθρώπους της ΑΕΚ μετά το πέρας του ματς, πως υποδέχτηκαν τον Μπακάκη που αυτοί τον μεγάλωσαν, πως φιλοξένησαν όποιον βρέθηκε στο γήπεδο, παρά την πίκρα και την στενοχώρια για την βαριά ήττα.
Ολα αυτά τα χρόνια ο Παναιτωλικός φέρνει σταθερά ένα άλλο ύφος, ήθος και πολιτισμό στο ποδόσφαιρό μας, αλλά αγωνιστικά εξακολουθεί να ζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Νομίζω αυτό συμβαίνει γιατί σε ακριβώς αντίθετη λογική από τον Πανιώνιο των τελευταίων ετών, είναι υπερβολικά ολιγαρκής. Κάθε σεζόν ξεκινά με σλόγκαν περίπου το “να σωθούμε άνετα…”.
Νομίζω αυτό πρέπει να το αλλάξουν στο Αγρίνιο. Και τα λεφτά που ξοδεύουν και ο κόσμος και η έδρα που έχουν, τους επιτρέπουν να περάσουν στο επόμενο level. Είναι η ώρα και άργησαν κιόλας νομίζω, να αλλάξουν επίπεδο και να ανεβάσουν τον πήχη, πιέζοντας την ομάδα για μεγαλύτερα πράγματα. Τα χρόνια του Κωστούλα, ευρωπαϊκό εισιτήριο έχουν πάρει ο Πανιώνιος, ο ΠΑΣ, ο Αστέρας Τρίπολης, η Ξάνθη, ο Ατρόμητος και κάποιοι από αυτούς δύο φορές. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί όχι και ο Παναιτωλικός, δεν αντιλαμβάνομαι τι του λείπει όλα αυτά τα χρόνια για να πετύχει και αυτός κάτι αντίστοιχο.
Μάλλον αντιλαμβάνομαι, του λείπει η φιλοδοξία και η πίεση της μεγάλης ομάδας. Καμιά φορά όμως ο σωστός δρόμος δεν είναι να περιμένεις την ομάδα να εξελιχθεί και να μεγαλώσει μόνη της με το πέρασμα του χρόνου, καμιά φορά πρέπει να επιδιώξεις εσύ την ωρίμανσή της. Και αυτό νομίζω πρέπει να κάνουν τα επόμενα χρόνια στον Παναιτωλικό, να αλλάξουν επίπεδο και κυρίως να αλλάξουν τις απαιτήσεις τους από την ομάδα και τους παίκτες. Να μην θεωρεί ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής τον Παναιτωλικό ένα μαγαζί γωνία που πληρώνει πάντα στην ώρα του και καλά και δεν έχει πολλές απαιτήσεις.
Να αισθάνεται από την πρώτη ημέρα που φορά τη φανέλα του Παναιτωλικού ο κάθε παίκτης και ο κάθε προπονητής που κάθεται στον πάγκο του την πίεση της επιτυχίας. Κάποια στιγμή στο Αγρίνιο θα πρέπει να πάψουν να πανηγυρίζουν την σωτηρία στη μεγάλη κατηγορία, κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψει το Κύπελλο να μην ενδιαφέρει και να αποχαιρετούν τον θεσμό πάντα νωρίς, κάποια στιγμή θα πρέπει η λέξη Ευρώπη να μπει πριν από όλες τις άλλες…
