Συνέντευξη στη Στεφανία Τσολάκη
Ο Παντελής Ντζιάλας είναι ένας αισθαντικός μουσικός (κιθαρίστας) τον οποίο γνωρίζω και εκτιμώ χρόνια. Ένας νέος άνθρωπος που αγαπάει την τέχνη σε όλες τις μορφές της, ακούει αδιάλειπτα μουσική, γράφει, διαβάζει, βλέπει ταινίες και ίσως επιλέγει να ζει κάπως κινηματογραφικά. Προσπαθεί να ανακαλύψει την μαγεία των πραγμάτων, ψηφίζει Tom Waits και φυσικά Leonard Cohen (ετοιμάζει και ένα αφιέρωμα στον τελευταίο). Οπαδός του ελληνικού καφέ – έχει επικρατήσει ο τίτλος- θυμάται πάντα «Όταν πηγαίναμε στο σπίτι της προγιαγιάς μου και εκείνη δεν ήξερε τι να μας προσφέρει, έφτιαχνε ελληνικό καφέ γλυκό και δίπλα έβαζε ένα μπισκοτάκι». Ο Παντελής Ντζιάλας νιώθει τυχερός που έχει ερωτευτεί στη ζωή του και πολύ χαρούμενος για τις σπουδαίες συνεργασίες του (Χρ. Καραλή, Κ. Μπαλταζάνη, Στ. Κραουνάκη, Λ. Νικολακοπούλου κ.α). Τον συνάντησα μετά τις περιοδείες του με τον κ. Σταύρο Ξαρχάκο και την ‘Αλκηστις Πρωτοψάλτη, σε ένα αγαπημένο στέκι εκεί που προτιμά να περνά χρόνο διαβάζοντας ένα βιβλίο και πίνοντας καφέ… στον Βυσσινόκηπο (που και αυτό σε βιβλίο παραπέμπει) σε μια συζήτηση από τον πυρήνα του μορίου μέχρι το τέλος του σύμπαντος…
Παντελή τι σου αρέσει να διαβάζεις; Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
Μου αρέσει η Λατινοαμερικάνικη κουλτούρα. Όταν διάβασα Μάρκες πιτσιρικάς έπαθα πλάκα. Αγόρασα ό,τι βιβλίο υπήρχε σε μετάφραση και μετά άρχισα να ψάχνομαι. Μπόρχες, Βαλιέχο. O Χούλιο Κορτάσαρ έχει γράψει ένα τρομερό βιβλίο που λέγεται «Το κουτσό». Νομίζω είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι.
Γεννήθηκες στο Αγρίνιο…
Γεννήθηκα στο Αγρίνιο αλλά είμαι μισός-μισός γιατί μεγάλωσα στην Πλάκα. Κάποτε στην Πλάκα τα σπίτια ήταν φθηνά και δεν επέλεγαν να μείνουν εκεί οικογένειες. Είχε πολλά μαγαζιά, θόρυβο, τουρίστες, δεν είχε σουπερ μάρκετ ή δεν μπορούσαν να περάσουν αυτοκίνητα, οπότε δεν την επέλεγαν την περιοχή πολλοί. Αργότερα, λόγω της εργασίας του πατέρα μου μετακομίσαμε στο Αγρίνιο, έζησα κάποια χρόνια εκεί και μετά επέστρεψα Αθήνα.
Πότε παίρνεις τα πρώτα μαθήματα κιθάρας;
Εγώ ξεκίνησα αργά, γύρω στα δεκαπέντε πήρα την κιθάρα στα χέρια μου. Μέχρι τότε ζωγράφιζα, έκανα κόμικς και έγραφα. Αγαπούσα τις τέχνες. Επειδή,λοιπόν, ήμουν υπερδραστήριο παιδί, μου έκαναν δώρο μια κιθάρα. Έτσι άρχισα να παίζω και έφτιαξα την πρώτη μου μπάντα, τους « Μηδέν π.Χ». Μπαντάρα! Γράφαμε δικά μας κομμάτια πανκ μουσική. Ξέραμε τρία ακόρντα -τα δύο λάθος- και ονειρευόμασταν πραγματικά να κάνουμε περιοδεία, να γίνουμε οι Nirvana.
Nα φανταστώ σε όλο αυτό το κομμάτι φαντασίωσης σας ακολουθούσαν και οι groupies;
Α όχι, στην βαθιά τέχνη είσαι μόνος σου! (γέλια)
Τώρα πια θεωρείς τον εαυτό σου καλό μουσικό;
Εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι είμαστε, έχουμε αλλοιωμένη εικόνα για τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι που είναι γύρω μας, γνωρίζουνε περισσότερα πράγματα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλό μουσικό. Με θεωρώ άνθρωπο που φλερτάρει με την τέχνη. Την κυνηγάω, κερνάω ποτά στο μπαρ, δε μου μιλάει.(γέλια) Υπήρχε όμως μία μεγάλη συμβουλή του θείου μου Χριστόφορου Καραλή (εξαιρετικός μουσικός και κιθαρίστας) την οποία ακολούθησα και προσπαθώ να την μεταλαμπαδεύσω και στους μαθητές μου «Μην γίνεις άλλος ένας καλός κιθαρίστας. Γίνε καλλιτέχνης» Εγώ το θέτω ως εξής «Διάλεξε τι θες να είσαι. Ο ζωγράφος ή το πινέλο;» Είμαστε γεμάτοι από πολύ καλά πινέλα αλλά δεν ξέρουν τι να ζωγραφίσουν, θέλουν έναν άνθρωπο να τους δώσει μια εντολή, ένα όραμα.
Σου περνούσε ποτέ από το μυαλό ότι θα συνεργαζόσουν κάποτε με τον Στ. Ξαρχάκο;
Κάποια από τα όνειρα μου έχουν γίνει πραγματικότητα και αυτό είναι τρομακτικό, σημαίνει ότι πρέπει να κάνω κι άλλα.(γέλια) Ας πούμε για μένα ήρωας μου ήταν η Λίνα Νικολακοπούλου, τώρα που συνεργάζομαι και μπορώ και πίνω καφέ μαζί της, μου φαίνεται τρομερό. Από την άλλη ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι σπουδαίοι δάσκαλοι για εμένα. Κάθε φορά που τελείωνε ένα live ήθελα να τους δώσω χρήματα και να τους πω «ευχαριστώ για το μάθημα». Είναι ένα σεμινάριο και ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, αλλά το αφήνω και να με επηρεάσει. Στην πρώτη συναυλία με τον κ. Ξαρχάκο, παίζοντας το κομμάτι «Μάνα μου Ελλάς», δάκρυσα. Δε μπορούσα να κρατηθώ, είχα ανατριχιάσει.
Αισθάνθηκες υπερήφανος που βρέθηκες στην ίδια σκηνή με αυτούς τους ανθρώπους;
Γίνομαι απλά ένα με την μαγεία εκείνης της στιγμής. Οι νέες γενιές μουσικών δεν είχαμε την πολυτέλεια να έχουμε δίπλα μας μεγάλους συνθέτες. Ζω την στιγμή γιατί αναγνωρίζω ότι παίζω με έναν άνθρωπο ο οποίος είναι ιστορία. Δηλαδή όταν έπαιξα στην παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Νικολόπουλου, το τραγούδι «Όλου του κόσμου οι Κυριακές», σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου, είχα πάλι το ίδιο συναίσθημα.
Έχεις απομυθοποιήσει κάποιον;
Το αντίθετο! Τώρα θα σου πω, εξαρτάται πως κρίνεις κάποιον. Δηλαδή, θεωρώ, ότι στα 70 μου, θα ‘μαι εγώ και τα γατιά μου και δεν θα μιλάω σε άνθρωπο. Καμιά φορά κρίνουμε ορισμένους ανθρώπους οι οποίοι μεγαλώσανε, έχουν ζήσει την ζωή τους, θέλουν την ησυχία τους, με τα κριτήρια της νεότητας.
Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Στ. Ξαρχάκο και πως με τον Σ. Κραουνάκη ;
Θεωρώ ότι εκτός απο τύχη είναι και έλξη. Η ενέργεια μας έλκει καταστάσεις από την καλή και από την κακή πλευρά. Είναι όπως ξυπνά κάποιος και επιβάλλει στον εαυτό του να πάει κάτι στραβά επαναλαμβάνοντας το μέσα του ή και το αντίθετο. Έλκει το στραβό ή το αναγάγει σε κακό. Η πρώτη μου συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη ήρθε από το τηλεφώνημα του δάσκαλου μου, Κ. Μπαλταζάνη ο οποίος βρισκόταν στη Νέα Υόρκη. ( γνώριζε ο δάσκαλος ότι μου άρεσε η δουλειά του Σταμάτη, ήξερα ήδη όλα τα κομμάτια του) Μου τηλεφωνεί ,λοιπόν, και μου λέει: «Χρειάζεται ο κύριος Κραουνάκης κιθάρα. Να πας!» και μου το κλείνει. Με τον κ. Ξαρχάκο με έφερε σε επαφή ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και έτσι έγινε μία σπουδαία συνεργασία από την οποία έμαθα πολλά όπως και από όλους τους συναδέλφους. Είναι για εμένα φοβερά συγκινητικό αυτό που έζησα.
Αν ρωτούσε κάποιος πολύ απλά, ποιος είναι ο Παντελής Τζιάλας τι θα απαντούσες;
Είμαι ένας απλός άνθρωπος που ζει στο Παγκράτι και ονειρεύεται να καλλιτεχνήσει. Επιδιώκω να κάνω όσο πιο ουσιώδη πράγματα σε καλλιτεχνικές μορφές. Όποιες κι αν είναι αυτές. Γιατί όλες οι μορφές τέχνης έχουν το ίδιο πράγμα. Κάνουμε τέχνη για να νικήσουμε τον θάνατο, είναι το όπλο για την αθανασία.
Καλλιτέχνης και ερασιτέχνης, κάνε την μοιρασιά στην τράπουλα…
Ο ερασιτέχνης είναι ο εραστής της τέχνης. Δέχεται, φλερτάρει, βγαίνει, πάει το ραντεβουδάκι του, βλέπει στον άλλον τα όμορφα, γίνεται ό,τι γίνεται ανάμεσα σε δύο εραστές. Ο καλλιτέχνης την παντρεύεται! Τρώει και την «παντόφλα» του και την αγαπάει την παντόφλα. Δέχεται την μετεξέλιξη του έρωτα σε αγάπη, ξέρει να ερωτεύεται και την συνήθεια. Αυτή είναι η διαφορά.
Έχεις ερωτευτεί με κάποιο κομμάτι;
Δεν έχω ερωτευτεί με τα κομμάτια, έχω ερωτευτεί τον άλλον άνθρωπο και δημιουργώ σκηνές από ταινία. Όταν ερωτεύομαι, ερωτεύομαι κατ’ αυτόν τον τρόπο και με ο,τι περιλαμβάνει αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να είναι μια ρομαντική κομεντί
Αγαπάω σημαίνει …
Η αγάπη είναι το συναίσθημα το οποίο ποτίζεται, μεγαλώνει και γίνεται δέντρο. Ο σπόρος είναι άλλος, όχι η ίδια η αγάπη. Όταν λέμε, λοιπόν, ότι αγαπάμε κάποιον εννοούμε ότι μέσα από τον χρόνο έχουμε νιώσει ότι μπορούμε να τον δεχτούμε, σαν άνθρωπο με τα συν και τα πλην του.
Δεν έχεις νιώσει ποτέ την διαίσθηση της «ακαριαίας» αγάπης;
Αν είναι δυνατόν, ναι! Είναι σαν τα θηρία της ζούγκλας που ξέρουν απο την αρχή ποιο άλλο ζώο μπορούν να δαγκώσουν και δεν κάνουν παρέα ή κάνουν πολύ. (γέλια) Το νιώθεις, το μυρίζεσαι. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που από την πρώτη συνάντηση μυρίζουμε την πνοή μας σε αυτούς και αυτοί την δική τους σ’ εμάς και άλλους που δεν μπορούμε να τους ανεχτούμε με τίποτα.
Παντελή σε τι φάση σε πετυχαίνω;
Διαβάζω πολύ και προσπαθώ να ετοιμάσω έναν δίσκο. Επίσης, ετοιμάζουμε ένα πρότζεκτ, αφιέρωμα στον Λέοναρντ Κοέν, τον οποίον αγαπώ. Ο άνθρωπος έγραφε ποίηση την οποία έντυνε με μουσική. ‘Εχει βάθος και όσο μεγαλώνω, τον ανακαλύπτω ακόμα περισσότερο. Εξάλλου τα χρόνια παίζουν ρόλο σε αυτό που κάνουμε. Δεν μπορείς να είσαι είκοσι χρονών και να νιώθεις τον στίχο « Τα βάσανα μου ένα φορτίο». Πρέπει αυτό που λέμε να έχει και το ανάλογο βάθος, όχι μόνο ενθουσιασμό. Η τέχνη αποτελείται από πολλά κομμάτια, δεν αποτελείται μόνο από την έκφραση.
Τελικά τι είναι αυτό που ψάχνουν οι άνδρες στις γυναίκες;
Υπάρχει ένα ωραίο ποίημα του Μπουκόφσκι που λέει στην αρχή του «Το προφανές θα μας σκοτώσει». Αυτή η φράση με ακολουθεί σε πολλά πράγματα. Οι άνθρωποι θέλουμε τα πιο απλά, τα πρωτόλεια ο ένας από τον άλλον και παράλληλα τα πιο σύνθετα. Από τον πυρήνα του μορίου μέχρι το τέλος του σύμπαντος.
Εσύ είκοσι χρόνια μετά…
Στην Ανάφη, σε ένα μικρό στουντιάκι και εμένα πότε πότε να ψαρεύω.
*Μόλις ευχαρίστησα τον Παντελή Ντζιάλα θέλησε να συμπληρώσει κάτι το οποίο μου ζήτησε να μην παραλείψω…
«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάτω από τον αφρό της θάλασσας, δεν τους βλέπει κανείς, αλλά αυτοί είναι εκεί, κολυμπάνε, προσπαθούν και δεν αναζητούν την προβολή. Είσαστε και εσείς που λέτε θα βουτήξω να δω τι γίνεται εκεί κάτω. Αυτούς τους ανθρώπους τους ευχαριστώ -όπως και εσένα- και αυτό θέλω να το γράψεις!»
