Τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός του αγώνα με τον Ατρόμητο, οφείλουμε να σταθούμε στην απόδοση των παικτών του Παναιτωλικού. Ο Χαντάκιας που κατέθεσε ψυχή, κέρδισε σχεδόν όλες τις μονομαχίες και δείχνει ότι με τα παιχνίδια που παίρνει, μπορεί να βελτιωθεί πάρα πολύ στη συνέχεια. Το πρώτο του γκολ θα του δώσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Η δύναμη, η εκρηκτικότητα, η αλτικότητα, είναι στοιχεία που μπορούν να τον οδηγήσουν ψηλά.
Σπουδαία δουλειά έκανε ο Μαρκόβσκι. Θύμισε τα πρώτα του παιχνίδια με τη φανέλα του Παναιτωλικού πρόπερσι. Έδωσε μάχες με τους ψηλούς κεντρικούς αμυντικούς του Ατρόμητου, πίεσε, κέρδισε μονομαχίες, έδωσε την ασίστ στον Μοράρ.
Ο Μπεχαράνο που βλέπουμε φέτος δεν έχει σχέση με εκείνον που γνωρίσαμε στο πρώτο πέρασμά του από το Αγρίνιο. Πολλά χιλιόμετρα τρέξιμο, μαρκάρισμα σε ένα ευρύ χώρο, απλός αλλά ουσιαστικός στις πάσες του και πιο γρήγορος στις αντιδράσεις. Αν δεν έχανε τον Ντιγκινί στο 1-0 θα έκανε τέλειο παιχνίδι.
Ο καλύτερος Λόπες που είδαμε ποτέ, ήταν ο Σαββατιάτικος. Σε ρόλο οχταριού έκανε τα πάντα και έβγαλε μια πρωτόγνωρη διάθεση να βοηθήσει. Μακάρι να το συνεχίσει.
Η ποιότητα του Μοράρ είναι δεδομένη, αλλά έδειχνε χωρίς ρυθμό στα φιλικά που πρόλαβε να παίξει και (λιγότερο) στον αγώνα της πρεμιέρας με την ΑΕΚ. Τώρα τον είδαμε σε άλλο ρόλο (έξω αριστερά) και εντυπωσίασε. Ταλαιπώρησε τον Κιβρακίδη, δημιούργησε ρήγματα, σκόραρε. Το ίδιο και ο Κλέσιο που επίσης μπήκε αλλαγή.
Καλός ο Ρότσα (ειδικά στο β’), έχει δείξει πως έχει τη δυνατότητα για περισσότερα ο Ρόσα. Εκτός κλίματος ο Μάζουρεκ (δεν του έπιανε τίποτα), με καλές (όχι πολλές) και κακές στιγμές ο Ντίας. Χωρίς λάθη ο Ροντρίγκες (εκτός αν του χρεώσουμε τη φάση του γκολ στην αρχή της) και χωρίς ευθύνη στα δύο τέρματα ο Κυριακίδης.
