Πολλοί από όσους ψηφίσαμε «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ψηφίσαμε έτσι, έχοντας κατά νου μια διττή «υποσημείωση».
Πρώτον, ότι η ψήφος εμπιστοσύνης και εντολής διαπραγμάτευσης προς την ελληνική κυβέρνηση εμπεριέχει το στοιχείο της απόρριψης της λεγόμενης «πρότασης Γιούνγκερ» (που εκφράστηκε με το «ΟΧΙ»).
Δεύτερον ότι στο ανοιχτό δίλημμα που μας έθεταν το ξένο και το ντόπιο κατεστημένο (ότι δηλ. απαντώντας στο ερώτημα του δημοψηφίσματος απαντάμε, κατ’ ουσίαν, στο πραγματικό ερώτημα που είναι «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ και την ευρωζώνη»), απαντούσαμε και πάλι με το «ΟΧΙ στο ευρώ» (τουλάχιστον, στην εκδοχή του «πάση θυσία» ή, αλλιώς, «παραμονή, μέσα από συμφωνία με κάθε μέσο»). Κι αυτό απέρρεε από τον πεντακάθαρο τρόπο που ετίθετο το ερώτημα-δίλημμα τόσο από την πλευρά της κυβέρνησης όσο και της «Τρόικας εσωτερικού» και του ξένου παράγοντα.
Την τελευταία, βέβαια, εβδομάδα είμαστε μπροστά σ’ έναν πρωτοφανή «διανοητικό βιασμό», βιώνοντας την απόλυτη αντιστροφή στην ερμηνεία του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος. Η«επιδίωξη μιας έντιμης, αμοιβαία επωφελούς, συμφωνίας κι όχι οποιασδήποτε συμφωνίας» έχει γίνει«υπογραφή με κάθε τρόπο συμφωνίας», ενώ η πεντακάθαρη (61%) απάντηση-εντολή του κόσμου για μια «έντιμη ρήξη» (στην περίπτωση που δεν μπορούσε να ευοδωθεί μια έντιμη συμφωνία) έχει μεταστραφεί σε «εντολή συνθηκολόγησης και υποταγής στις απαιτήσεις των δανειστών» και, μάλιστα, με κάθε τρόπο και τίμημα. Τόσο οι ερμηνείες του πρωθυπουργού όσο και οι τοποθετήσεις κορυφαίων υπουργών και βουλευτών της κυβέρνησης, γύρω από το τι σήμαινε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, προκαλούν κυριολεκτικά θυμηδία και, φυσικά, οργή!
Πλέον το ζητούμενο δεν είναι ποιο θα είναι το μέλλον της κυβέρνησης αλλά ποιο το μέλλον της χώρας μας. Και μέλλον με ξεπούλημα και του εναπομείναντος κερδοφόρου τμήματος δημόσιων επιχειρήσεων, αεροδρομίων, λιμανιών, κατεδάφιση μιας ήδη ρημαγμένης παραγωγικής δομής και «μεταρρυθμιστικό ξήλωμα» της (ασιατικού τύπου) εργατικής νομοθεσίας δεν μπορεί να υπάρξει.
Αφού, λοιπόν, πανθομολογείται πως δεν έχει εκπονηθεί (όπως θα έπρεπε) ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από το ζουρλομανδύα του ευρώ και της Ε.Ε. και ότι μια τέτοια διέξοδος δεν είναι διαχειρίσιμη από την παρούσα κυβέρνηση, η μόνη λυτρωτική (για την κοινωνία) λύση είναι η παραίτηση της κυβέρνησης και η άμεση προκήρυξη εκλογών. Χωρίς, βέβαια, να επιχειρηθεί η ψήφιση καμιάς τέτοιας επαχθούς συμφωνίας από την παρούσα κυβέρνηση, αφού δε διαθέτει την ανάλογη κοινωνική νομιμοποίηση να το κάνει. Όπως και χωρίς να επιχειρηθεί ακόμη μια παραβίαση του ελληνικού Συντάγματος, με αποδοχή (από την κυβέρνηση) ορισμού «κυβέρνησης εθνικής ενότητας», με δοτό πρωθυπουργό και υπουργούς (λόγω δήθεν «εκτάκτων συνθηκών») και τα τοιαύτα.
Η χώρα διαθέτει αρκετές «πρόθυμες» πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες μπορούν να «παραδώσουν» τη χώρα στους δανειστές. Δε χρειάζεται και τη συμβολή μιας κυβέρνησης, που σε πέντε μήνες έχει εξουσιοδοτηθεί δυο φορές (!) για μια εντελώς διαφορετική πορεία της χώρας!
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αν μη τι άλλο, θα πρέπει να διέπεται από μια στοιχειώδη πολιτική εντιμότητα και κοινωνική συνέπεια. Η «διάσωση της χώρας» κι άλλες ευφάνταστες αιτιάσεις που ακούγονται τις τελευταίες ώρες από κυβερνητικά χείλη μπορεί να υπηρετηθεί μόνο με την άρνηση «οικειοθελούς» παράδοσης της χώρας μας. Αν αυτό δεν μπορεί να υπηρετηθεί με ένα μεγάλο «ΟΧΙ» (από την πλευρά της κυβέρνησης), είναι προτιμότερη η έντιμη παραίτησή της!
Τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα : όποιος δεν μπορεί ν’ αντέξει άλλο τις απειλές και τους εκβιασμούς, τους αποκαλύπτει στο λαό (ανοιχτά και λεπτομερειακά, προκειμένου να τους ακυρώσει), παραιτείται και φεύγει! Δε διευκολύνει.
Σε άλλη περίπτωση, το τίμημα από την πολιτική νομιμοποίηση μιας ακόμη καταστροφικής επιβολής θα είναι πολύ βαρύ και η ιστορία αμείλικτη μαζί του.
(12-7-2015)
Κώστας Διαμαντής
δάσκαλος
πηγή: http://agrinionews.gr
