Γνωρίζω, ότι στο σημείο που βρίσκεται η χώρα, τα σενάρια που έρχονται να απαντήσουν στο αγωνιώδες ερώτημα όλων, για το που οδηγούμαστε, είναι ως προς την κατάληξη τους δύο, το εξής ένα: Ήρθε επιτέλους η ώρα να σταθούμε αντιμέτωποι με το σύνολο των φόβων μας και να τους νικήσουμε.
Το σύνολο των κατοίκων αυτής της χώρας γνωρίζει πια με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι αυτό που χρόνια τώρα οι ευρωσκεπτικιστές αποκαλούσαν «Ευρώπη των λαών», ουδεμία σχέση έχει με την «Ευρωπαϊκή Ένωση» των Τραπεζών και των οικονομικών ολιγαρχιών, που την απαρτίζουν. Σ’ αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση ο ελληνικός λαός ούτε αντέχει, ούτε θέλει να αντέχει. Κι αφού δεν αντέχει ο ελληνικός λαός, δυστυχώς γι’ αυτή, κανένας λαός της Ευρώπης δεν αντέχει. Είναι ζήτημα χρόνου αυτό να το καταλάβουν όλοι οι λαοί της Ευρώπης… Kαι θα το καταλάβουν.
Η χρονική στιγμή κατά την οποία γράφονται αυτές οι γραμμές (χθες το μεσημέρι) είναι η στιγμή εκείνη κατά την οποία συνεδριάζει το κυβερνητικό συμβούλιο υπό την προεδρεία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα σχετικά με τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, μετά το πέρας της οποίας αναμένεται η ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών από τον πρωθυπουργό για το περιεχόμενο της ελληνικής πρότασης που θα κατατεθεί στους θεσμούς, με σκοπό την επίτευξη μιας συμφωνίας.
Το ελληνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων φέρεται, σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, να περιλαμβάνει περικοπές και αυξήσεις φόρων ύψους 12 δισ. ευρώ, μερικά δισ. περισσότερα, σε σχέση με το αναμενόμενο πακέτο λιτότητας, ύψους 8 έως 9 δισ. ευρώ, που συζητούσε η κυβέρνηση πριν το δημοψήφισμα, γεγονός όμως που το καθιστά απορριπτέο από τον ελληνικό λαό, με βάση την λαϊκή ετυμηγορία της Κυριακής 5 Ιουλίου 2015.
Βέβαια ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση του είναι υποχρεωμένος/η να διατρέξουν όλη τη «θεσμική διαδρομή» η οποία έχει επιλεγεί μέχρι την συνεδρίαση της συνόδου κορυφής την Κυριακή 12 Ιουλίου 2015, στριμωγμένοι μέσα στις συμπληγάδες πέτρες μια λαϊκής απόφασης (Όχι στην λιτότητα και σε νέα μνημόνια), από την μια, και στην ερμηνεία αυτής της απόφασης στο κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας (Συμφωνία κοινωνικά δίκαιη εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρώ), από την άλλη.
Βασικά σημεία αυτής της «θεσμικής διαδρομής» είναι τα παρακάτω: Έγκριση του ελληνικού πακέτου από ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ. Έγκριση στο Eurogroup. Έγκριση στη Σύνοδο κορυφής. Έγκριση από τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών μελών.
Ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα λιτότητας όμως, έχω την πεποίθηση, ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να περάσει από το σημερινό ελληνικό κοινοβούλιο. Αυτό χωρίς δεύτερη κουβέντα σημαίνει κατά την εκτίμηση μου ή εκλογές ή έξοδο από τη ζώνη του Ευρώ.
Το οικονομικό περιβάλλον βέβαια μέσα στο οποίο η κυβέρνηση θα κληθεί να υλοποιήσει ή την μια ή την άλλη επιλογή είναι εξαιρετικά οδυνηρό και εξ αυτού δύσκολα διαχωρίσιμο. Για όλους όμως, εχθρούς και φίλους, ευρωπαϊστές και μη, «έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι» και ο μόνος τρόπος για να οδηγηθούμε σε λύση, όπως έχουμε αναφέρει και στην αρχή του κειμένου, είναι να σταθούμε αντιμέτωποι με το σύνολο των φόβων μας και τους νικήσουμε.
Έξοδος τώρα από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι κι αλλιώς εκεί μας οδηγούν. Και θα είναι εξαιρετικά υπεύθυνοι απέναντι στον λαό και την ιστορία, όσοι σήμερα βρίσκονται στην εξουσία και δεν έχουν προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο.
Εξ αυτού και για να προστατευτεί το λαϊκό εισόδημα και οι λαϊκές αποταμιεύσεις από κούρεμα και για να αποκατασταθεί η ρευστότητα απαιτείται αμέσως εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση, αποκοπή από το ευρωσύστημα και την ΕΚΤ και έξοδος από την ευρωζώνη. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι τραπεζίτες της Φραγκφούρτης και ο Ντράγκι θα έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της επιβίωσης του ελληνικού λαού.
Ταυτόχρονα επιβάλλεται στάση πληρωμών στην ΕΚΤ, και το ΔΝΤ, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και μονομερής διαγραφή του χρέους (που όλοι λένε ότι δεν είναι βιώσιμο).
Αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά κάποιους από τους αναγνώστες ίσως τους φοβίζουν, αλλά είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν ότι εδώ που φτάσαμε το μόνο που μπορεί να μας φοβίσει είναι μόνο ο φόβος μας και τίποτ’ άλλο. Ας μην επιτρέψουμε σε πολιτικές, που στο όνομα της σωτηρίας μας, έχουν επιφέρει την μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα, να εξακολουθούν να καταστρέφουν και να υποδουλώνουν το μέλλον μας.
Θα μου επιτρέψετε, τελειώνοντας, και επειδή πιστεύω, ότι χρωστάμε πιο πολλά στους ποιητές μας παρά στους δανειστές μας να κλείσω αυτό μου το σχόλιο με έναν στίχο ενός από τους κορυφαίους μας ποιητές: «Με τα ρούχα αιματωμένα | ξέρω ότι έβγαινες κρυφά | να γυρεύης εις τα ξένα | άλλα χέρια δυνατά. | Μοναχή το δρόμο επήρες, | εξανάλθες μοναχή. | Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, | εάν η χρεία τες κουρταλή […] Ναι αλλά τώρα αντιπαλεύει | Κάθε τέκνο σου με ορμή,|που ακατάπαυστα γυρεύει | ή τη νίκη ή τη θανή».
Λευτέρης Τηλιγάδας
πηγή: http://sinidisi.gr
