Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην βιώνει στη ζωή του πότε αρνητικά και πότε θετικά συναισθήματα. 

Κάθε σκέψη, (και κάνουμε πολλές συνεχώς…) συνοδεύεται και από ένα συναίσθημα… Από τις σκέψεις μας παράγονται μικρές ορμόνες, τα νευροπεπτίδια, τα οποία όταν βρουν κατάλληλους υποδοχείς στην επιφάνεια κάποιου κυττάρου, «κλειδώνουν» εκεί, επηρεάζοντας την λειτουργία του κυττάρου. Αποτελούν, δηλαδή, τα συναισθήματα, την υλοποίηση των σκέψεών μας  και επηρεάζουν τη λειτουργία του οργανισμού μας.

Οι σκέψεις μας,από την άλλη, παράγονται, γιατί ερεθίσματα από το περιβάλλον φτάνουν στις αισθήσεις μας, αυτές τα φέρνουν στον εγκέφαλό μας και εκείνος ελέγχοντας τις σχετικές μας μνήμες στο υποσυνείδητο, δημιουργεί σκέψεις που θα αναπαράξουν το ανάλογο συναίσθημα που ταιριάζει στην αντίστοιχη μνήμη, ώστε να μας ειδοποιήσει (ένστικτο αυτοσυντήρησης) …

Οι σκέψεις μας, δηλαδή, είναι ένας μηρυκασμός των γνώσεων που έχουμε αποκομίσει από τις εμπειρίες του παρελθόντος… Και τα συναισθήματά μας είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι σκέψεις εκφράζονται στο υλικό μας σώμα, ειδοποιώντας μας για το κατά πόσο αυτές οι σκέψεις είναι ή όχι βλαπτικές γι αυτό.

Δεν πρέπει, λοιπόν, να καταπνίγονται τα αρνητικά μας συναισθήματα. Πρέπει να μάθουμε να τα αναγνωρίζουμε και να τα αποδεχόμαστε, κατανοώντας πως έχουν σχέση με εμπειρίες του παρελθόντος μας και όχι με τις συμπεριφορές που οι άλλοι δείχνουν απέναντί μας, όπως νομίζουμε… Οι εμπειρίες του παρελθόντος μας είναι αυτές που καθορίζουν τι συναίσθημα θα βιώσουμε την ώρα που κάποιος μας μιλάει άσχημα και όχι η συμπεριφορά του άλλου απέναντί μας, όπως οι περισσότεροι νομίζουμε…

Η αναγνώριση και αποδοχή, λοιπόν, των συναισθημάτων μας, καθώς και η ήρεμη βίωσή τους, χωρίς προσπάθεια να τα καταπνίγουμε, οδηγεί στην αυτογνωσία και την συμπόνια τόσο για τον εαυτό όσο και για κάθε άλλον άνθρωπο, οποιαδήποτε και αν είναι η συμπεριφορά εκείνου απέναντί μας.