Μια μεγάλη παρέα 23 περιπατητών πραγματοποίησε την περασμένη Κυριακή (28/5) στη Μυρτιά τον πιο ωραίο απ’ όλους τους μέχρι τώρα περιπάτους. Αυτή τη φορά η διαδρομή είχε μονοπάτια δίπλα σε πλατανόφυτες ρεματιές, νερόμυλους, νεροτριβές, αλλά και το ιστορικό μοναστήρι της Μυρτιάς, καθώς και το εξωτικό ξωκλήσι της Αγιαλεούσας. Οι φωτογραφίες που πήρε το drone του Δημήτρη Μπίκα είναι εκπληκτικές.

Μπορείτε κι εσείς να γίνετε μέλη των Περιπατητών Μυρτιάς, ώστε να μαθαίνετε από το facebook πότε διοργανώνεται εκδρομή – περίπατος με μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Σημειώστε και το τηλέφωνο του Δημήτρη που κρατάει το ρόλο του συντονιστή: 6948 722952.

Θα συνοδέψουμε αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες με τρία ποιήματα που έγραψε ο Παντελής Φλωρόπουλος: “Μυρτιά η νύμφη της Τριχωνίδας” (1973), “Μυρτιώτισσα” (1983) και “Ωδή στην Τριχωνίδα”.

ΜΥΡΤΙΑ Η ΝΥΜΦΗ ΤΗΣ ΤΡΙΧΩΝΙΔΑΣ

Σμαράγδι πράσινο, Μυρτιά, η όραση της αφής μου:
Νύμφη; Για μούσα να σε πω; Ή χρώμα της φωνής μου;
Μαρμαρυγή; Των ομματιών απάγγιο και γαλήνη;
Του ριζιμιού μου αγκάλιασμα ή γης το φινιστρίνι;

Στις στράτες σου όπου διαβώ κάθε στιγμή ανταμώνουν
όλες του χρόνου οι εποχές. Σαν εραστές φιλιώνουν
άνοιξη και φθινόπωρο, χειμώνας, καλοκαίρι
στη λίμνη όπου γυαλίζονται πιασμένοι χέρι – χέρι.

Μια τρυφερότητα απαλή τον κάμπο πλημμυρίζει
κι όλο γυρίζει τ’ όνειρο, αργά, κι όλο γυρίζει!
Πού να σταθώ να σε χαρώ; Στους λόφους ή στ’ αστέρια;
Σε ποια μπαλκόνια τ’ ουρανού; Σε ποια κρυφά καρτέρια;

Κίνησε η ανάμνηση να μείνει πάνωθέ σου
που θα κεντήσει τ’ όνειρο, το σήμερα, το χθες σου!
Για δες! Την πάχνη βύζαινα στα πράσινά σου χόρτα
σμιλεύοντας την άνοιξη και του ηλιού την πόρτα.

Κι αν η ομορφιά σου δε μπορεί ν’ αντέξει αυτούς τους στίχους,
μην τους ακούς! Πάρε πουλιών και των νερών τους ήχους
να τραγουδήσουν πιο αγνά την τόση εμορφάδα
με την αυγή ή το σούρουπο ή με τη φεγγαράδα.

(1973)

ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ

Μελαχρινή Μυρτιώτισσα, κόρη μαυρομαλλούσα,
ελάφι αλαφροΐσκιωτο και φεγγαροβλεπούσα!
Ποιος σμίλεψε τον άνεμο κι έκαμε το κορμί σου
ποιος γεύτηκε αγριόμελο κι έκαμε το φιλί σου;

Εβένινα, ολόγλυκα κεχριμπαρένια μάτια
του ήλιου αχαλινάριαστα ολόμαυρα δυο άτια
χωρίς εσάς δε βλέπω φως να πέφτει πα στην πάχνη
όταν ο ήλιος το πρωί να τη φιλήσει ψάχνει.

Μην από σε, Μυρτιώτισσα, το φέγγος έχει πάρει
για να φωτίζει τις νυχτιές τ’ ολόγιομο φεγγάρι;
Μην από σε, μελαχρινή, ο ήλιος έχει κλέψει
με φως να φτιάχνει στέφανα τα φρύδια σου να στέψει;

Κι αν σε ζηλεύουν οι ομορφιές της πλάσης όλες γύρω
πάρ’ τες και κάν’ τες κέντημα στου φουστανιού το γύρο!
Φουστάνι πάρ’ τον ουρανό, βελόνι εν’ αστέρι
σκαμνί τον ήλιο το λαμπρό κι εμέ για καντηλέρι.

Αρχαία θεά της χρυσαυγής – ατρύγητο σταφύλι –
για να σε κόψω, αντί σουγιά, θα σμίξουμε τα χείλη
κοντά σε δύο ρεματιές που γάργαρα κυλάνε
που αν κι απ’ αλλού ξεκίνησαν, στην ίδια λίμνη πάνε.

(1983)

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΧΩΝΙΔΑ

Όταν διψάει ο Θεός, τα δυο του χέρια απλώνει
– Αράκυνθο και Παναιτωλικό – τα δυο βουνά σιμώνει
μια χούφτα κάνει θεϊκή, τη λίμνη Τριχωνίδα,
πίνει νερό, δροσίζεται. Πολλές φορές τον είδα.

Αράκυνθος και Παναιτωλικό είναι τα δυο Του χέρια
τα πόδια Του πατούν στη γη κι ο νους Του είναι στ’ αστέρια
κι η Τριχωνίδα η θεϊκή μια χούφτα για να πίνει
να ξεδιψάει ο Θεός μες του Φωτός τη δίνη.

Αυτό σημαίνει “Τριχωνίς”: Χοάνες τρεις ή Πύλες,
να ρθουν, να φύγουν οι θεοί από υπερκόσμιες στήλες.
Κι όταν μια μέρα θα φανούν οι στρόβιλοι στα ουράνια
στην αμμουδιά της θα ριγούν καλάμια, ιτιές, πλατάνια.

Δεν διάλεξα στην όχθη της να γεννηθώ στην τύχη
θαρρώ πως ήρθα πορθητής για να γκρεμίσω τείχη
να διαλύσω την αχλή που την ψυχή κλειδώνει
και δεν αφήνει για να δει το Φως που την υψώνει.

Όταν διψάω τώρα εγώ, τα δυο μου χέρια απλώνω
– Αράκυνθο και Παναιτωλικό – τα δυο βουνά σιμώνω
μια χούφτα κάνω θεϊκή, τη λίμνη Τριχωνίδα,
πίνω νερό, δροσίζομαι, σαν τον Θεό που είδα.

agriniovoice.gr