Το μπάχαλο, που αντικρύσαμε στον τελικό του ποδοσφαιρικού κυπέλλου αποτελεί περισσότερο ή λιγότερο πιστό αντίγραφο της πολιτικής μας πραγματικότητας.
Κάποτε οι ποδοσφαιρικές ομάδες, όπως και τα πολιτικά κόμματα, είχαν κατά το μάλλον ή ήττον κάποια προσωπικότητα. Σήμερα τόσο οι ομάδες όσο και τα κόμματα στερούνται οποιασδήποτε ταυτότητας. Στην πολιτική το «αριστερά», και «δεξιά», το «κέντρο» ή τα οποιαδήποτε ενδιάμεσα παρένθετα στερούνται νοήματος. Είναι απλά παραπλανητικές ετικέτες. Η «δεξιά», για παράδειγμα, χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την έννοια της ελευθερίας, για να οδηγήσει την αδικία ως τα ακρότατα όρια. Γεγονός που αποκαλύπτεται και επιβεβαιώνεται πανηγυρικά στις μέρες μας. Οπότε ζούμε στο μεσαίωνα του καπιταλιστικού και τοκογλυφικού ολοκληρωτισμού. Κατά τον οποίο οι λύκοι πανελεύθεροι κατασπαράζουν τα απανταχού της Γης ανυπεράσπιστα πρόβατα των λαών. Ενώ εξάλλου η «αριστερά» χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την έννοια της δικαιοσύνης, για να οδηγήσει την ανελευθερία επίσης στα ακρότατά της όρια. Οπότε, όπως συνήθως συμβαίνει στα ανελεύθερα καθεστώτα, κυριαρχεί η καχυποψία της οποίας κυριότερα θύματα είναι συχνά οι έντιμοι και αθώοι άνθρωποι. Πραγματικότητα η οποία βιώθηκε και επιβεβαιώθηκε, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, σε κάποιες απ’ τις χώρες στις οποίες για δεκαετίες επιβλήθηκε. Και αυτό βεβαίως-και για τη μια καi για την άλλη περίπτωση-είναι απόλυτα φυσικό. Δεδομένου ότι, σε τελική ανάλυση, ούτε δικαιοσύνη χωρίς ελευθερία μπορεί να υπάρξει αλλά ούτε και ελευθερία χωρίς δικαιοσύνη. Γιατί για ποια δικαιοσύνη μπορούμε να μιλάμε εκεί όπου οι εκπρόσωποι κάποιας κομματικής νομενκλατούρας ζουν πλουσιοπάροχα, ενώ η μεγάλη μάζα του λαού ποικιλοτρόπως καταπιέζεται και υποφέρει; Όπως ακόμη περισσότερο για ποια ελευθερία μπορούμε να μιλάμε εκεί, όπου η αλητεία του μαμωνά λεηλατεί και ασωτεύει απεριόριστα σε βάρος της ανίκανης να αντιδράσει πλεμπάγιας, η οποία κατά δισεκατομμύρια υποφέρει και παντοιοτρόπως εξοντώνεται;
Παρόμοια και οι ετικέτες των ποδοσφαιρικών ομάδων καθόλου δεν ανταποκρίνονται στην ονομασία τους, καθώς έχουν καταντήσει λέξεις κενές περιεχομένου. Γίνεται, για παράδειγμα, σήμερα λόγος για Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, κλπ. Και στις ομάδες αυτές, όχι μόνο δεν συναντάει κάποιος ποδοσφαιριστές, που να προέρχονται απ’ τον Πειραιά, την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις αντίστοιχα, αλλά συχνά είναι δύσκολο ν’ ακούσει έστω και ένα ελληνικό όνομα. Γιατί πρόκειται απλά για πολυεθνικές επιχειρήσεις, ουσιαστικά ξένες, στο όνομα των οποίων κάποιοι επιχειρηματίες εκμεταλλεύονται την αφέλεια και ευπιστία του λαού. Βέβαια θα πουν κάποιοι ότι αυτό γίνεται και σ’ όλη την Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως. Αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αλλάζει την πραγματικότητα και δεν δικαιώνει το ψεύδος και την απάτη πάνω στην οποία έχουν οικοδομηθεί οι πύργοι αυτής της Βαβέλ. Κι όμως στο όνομα αυτού του ψεύδους και της απάτης εκτυλίσσονται τα τόσα ακατανόητα έκτροπα. Με τις τεράστιες υλικές καταστροφές, τους τραυματισμούς και, όχι σπάνια, τους θανάτους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ποδοσφαιρικά έκτροπα συμβαίνουν, κατά κανόνα, στον περιβάλλοντα των γηπέδων χώρο όπου ασφαλώς κανένα ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα δεν κρίνεται. Όπως ακριβώς και οι εθνοπατέρες αποφεύγουν με κάθε τρόπο να «παίξουν» μέσα στο γήπεδο της πραγματικότητας, που έχει σχέση με το λαό και την πατρίδα. Και περιορίζονται ν’ ανταλλάσουν τους διαξιφισμούς τους σε θέματα εκτός χώρου και χρόνου, έτσι ώστε να βρίσκονται σε κουβέντα χωρίς κανένα ουσιαστικό νόημα. Γιατί παρότι, κατά το μάλλον ή ήττον ελληνόφωνοι, φαίνονται να στερούνται ελληνικής συνειδήσεως, δεδομένου ότι, όπως η πραγματικότητα δείχνει, εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα. Που σημαίνει ότι τα κόμματα αυτά είναι αυτοδίκαια ξένα προς την ουσία και την ταυτότητα του ελληνισμού.
Υπάρχει εντούτοις ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα ξένα προς την ελληνική πραγματικότητα κόμματα και τις επίσης ξένες ομάδες. Στην περίπτωση των ομάδων η απώλεια έγκειται σε κάποια έξοδα μετακίνησης ή αγοράς εισιτηρίων και βέβαια την απογοήτευση για την ήττα της ομάδας «τους». Στην περίπτωση όμως των κομμάτων συνεπάγεται την εθνική πανωλεθρία και αναξιοπρέπεια. Κι ακόμη την ύβρη στην ιστορία των προγόνων και την προδοσία για τις γενιές του παρόντος και του μέλλοντος.
Κι όμως κάποια μεγαλύτερα ή μικρότερα τμήματα του λαού ακολουθούν εφ’ όρου ζωής τα κόμματα ή τις ομάδες «τους» παρόμοια αφιονισμένοι απ’ την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα των πολιτικών και μιντιακών (ΜΜΕ) σειρήνων. Κι ενώ η απώλεια στην περίπτωση των ομάδων είναι, όπως προαναφέραμε, ασήμαντη, στην περίπτωση των κομμάτων έχει τεράστιες διαστάσεις. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν είναι μεθοδευμένη εκ μέρους τους η διελκυστίνδα ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Έτσι ώστε ο λαός να πέφτει αλληλοδιαδόχως πότε στο δόκανο της μιας και πότε στο δόκανο της άλλης και να πηγαίνει, βάσει εξοντωτικού σχεδίου απ’ το κακό στο χειρότερο. Υφιστάμενος τις «περιποιήσεις» άλλοτε των κλεφτών και άλλοτε των ληστάρχων, που αλληλοδιαδόχως υπόσχονται να τον σώσουν και με περισσή επιτηδειότητα φροντίζουν να κάμουν τα «έσχατα πολύ χείρονα των πρώτων».
Κάποιοι στην προκειμένη περίπτωση διατυπώνουν ένα φαινομενικά αφελέστατο, αλλά ουσιαστικά παμπόνηρο ερώτημα: Μα επιτέλους σε ποιους άλλους να πάμε; Αμφισβητώντας έτσι το γεγονός ότι και κάποιοι άλλοι υπάρχουν. Άλλο αν η προπαγάνδα της πολιτικής και μιντιακής μαφίας, ντόπιας και ξένης άλλοτε τους περιθωριοποιεί και άλλοτε τους εξαφανίζει. Που σημαίνει ότι αυτοί, που ρωτάνε «σε ποιους να πάνε»-αν σοβαρά ρωτάνε-δεν έχουν παρά να επιλέξουν ανάμεσα σ’ αυτούς, που δεν τους έκλεψαν, δεν τους λήστεψαν και σε καμιά περίπτωση δεν τους εξαπάτησαν. Διαφορετικά οι οποιεσδήποτε προφάσεις τους, είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Ίδιες και τρισχειρότερες από εκείνες των ισόβια εκλεκτών τους, διαπρεπών κλεφτών, ληστών και απατεώνων…
papailiasyfantis.wordpress.com
