Όταν έρχεται στο νου μας η λέξη κρίση αμέσως δημιουργείται από μόνος του ένας «εσωτερικός διάδρομος» που παραπέμπει επί της ουσίας σε ένα μονόδρομο με άγνωστη κατάληξη…
Και αυτό γιατί η σκέψη των περισσοτέρων θα κινηθεί προς την κατεύθυνση των όποιων πολιτικών εξελίξεων διαγράφονται στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα.
Βέβαια, δεν είναι λίγοι, καθόλου μάλιστα, αυτοί που θα σκεφτούν τα δικά τους βάσανα, αυτά που αφορούν κατά βάση στις οικονομικές τους υποχρεώσεις (πχ, προς την εφορία…) ή το ζήτημα της προσωπικής τους εργασίας (όσοι έχουν, στους καιρούς που η ανεργία δεν είναι απλή αριθμητική υπόθεση, ούτε καν μάστιγα, αλλά πραγματική «φυσική» καταστροφή με ανυπολόγιστες συνέπειες) και των όποιων εσόδων μπορούν να έχουν για να τα «φέρουν βόλτα» όπως-όπως στις άμεσες υποχρεώσεις τους.
Και δεν κάνουμε λόγο στο σημείο αυτό για διάφορους προσφιλείς σε καιρούς οικονομικής ανέχειας τρόπους γρήγορης προσέλκυσης χρήματος όπως ο τζόγος ή η παρανομία/ παραβατικότητα (που από κοινωνιολογικής σκοπιάς πρέπει να τη διαχωρίσουμε σε αυτή των απόκληρων αυτού του κόσμου και σε αυτή που αναπαράγει τα μοντέλα ενός διαφθαρτικού πλουτιστικού παρανομισμού που προέρχεται από την άλλη «πλευρά του φεγγαριού» του κυρίαρχου προτύπου και στερεοτύπου κερδοφορίας και εξουσιαστικότητας)…
Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Που, για να λέμε την αλήθεια, τη συναντάμε συχνά τα τελευταία χρόνια σε ρεπορτάζ σοβαρών εφημερίδων και αραιότερα σε τηλεοπτικές αναφορές.
Ποια είναι αυτή; Η ψυχολογική επίδραση των πολιτικο-κοινωνικών εξελίξεων. Η μεταβολή στις ατομικές και συλλογικές ψυχοσυνθέσεις στους ανθρώπους που αποτελούν τον πληθυσμό του ελλαδικού χώρου είναι ραγδαία και πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Αν ο κάθε ένας και η κάθε μία που διαβάζει αυτές τις γραμμές φέρει στο προσκήνιο της σκέψης κοντινούς ανθρώπους σε οικογενειακά, επαγγελματικά και κάθε λογής περιβάλλοντα θα μπορούσε να γράψει ολόκληρο βιβλίο ημι-παρασκηνιακής χροιάς…
Ακόμα και αυτοί που δεν θέλουν να γράψουν το παραμικρό πέρα από τα απαραίτητα, για να το δούμε λίγο χαριτολογώντας. Πάντως, καλό είναι να διαχωρίσουμε το «κοινωνικό άγχος», από αυτό που προκύπτει από καθαρά προσωπικούς λόγους, αν και συνήθως αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτοί που επηρεάζονται και από τα δύο.
«Όσοι είναι στον κόσμο τους», από τη μία γλιτώνουν, αλλά από την άλλη επιβαρύνουν διπλά και τριπλά το όλον, χωρίς καν να τους απασχολεί αυτό. Να μια συνέπεια του να είναι ο άνθρωπος «κοινωνικό ον» και απλά οι αβασάνιστες ατομικές επιλογές να επιδιώκουν ένα πρόχειρο στασίδι δίχως και τόσο μεγάλη ουσία.
Τo «κοινωνικό άγχος» αποτελεί, λοιπόν, μια υπάρχουσα σταθερά. Κάποιοι, πολύ καλοί γνώστες της μαζικής ψυχολογίας, τα επεξεργάζονται διανοητικά αυτά και προβαίνουν σε έμπρακτους πειραματισμούς.
Η «στρατηγική της έντασης» που έχει τις ακριβείς της ρίζες στην Ιταλία τα χρόνια που το ΙΚΚ επιχείρησε τη συμμετοχή στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό προωθώντας (κουβαλώντας σαν τακτικιστικό σκιάχτρο από την αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος…) τον περιβόητο ιστορικό συμβιβασμό είναι μια στρατηγική που από τότε μελετιέται από πολλούς.
Ας φοβόμαστε αυτούς που δεν αρκούνται στην απλή μελέτη…
Που για αυτούς οι εσωτερικές εντάσεις, το κλίμα διχασμού, η «πορτοκαλί» αγανάκτηση, η αφηρημένη «φιλοευρωπαϊκή επιθυμία» (που παραγνωρίζει τεχνηέντως τα όσα δεινά προκαλεί η Ε.Ε. και οι κυρίαρχες ιδεολογίες της -που εκπορεύονται με αλλόκοτο αλλά στυγνό φανατισμό από τις πιο συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της γηραιάς ηπείρου- ακόμα και στους ίδιους τους ένθερμους υποστηρικτικές του με «κάθε θυσία στο ευρώ») είναι εικόνες βολικές.
Ακόμα και η (συνειδητή και προκαθορισμένη) έλλειψη βίαιων εκτροπών μπορεί να αποτελέσει την καλύτερη μαγιά για την καλλιέργεια εντυπώσεων που αποσκοπούν στον επηρεασμό της συνείδησης των όσων πραγματικά μπερδεμένων ανθρώπων το «ψάχνουν» το πράγμα… Και δεν είναι λίγοι.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, η ιστορία έχει (απο)δείξει πως αυτοί που υπερασπίζονται το συλλογικό καλό θα πρέπει να λειτουργήσουν ως υπεύθυνα άτομα που θα έχουν κατανοήσει έγκαιρα τις καλοστημένες παγίδες και θα μπορούν να συνυπάρξουν με τους ομοϊδεάτες τους προς την κατεύθυνση της ψύχραιμης προώθησης του σκοπού.
Οι πολλοί δεν γνωρίζουν τις χρήσεις του ιστορικού παρελθόντος από τους επαγγελματίες αναλυτές σφετεριστές του… Έτσι, στο παρόν, όσοι γνωρίζουν οφείλουν να μιλήσουν για να μη δικαιωθεί ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης στην ερμηνευτική αποστροφή του, πως «αυτοί που πρέπει να μιλήσουν, δεν μιλάνε»…
Θα επιμένουμε να έχουμε καρφωμένα τα βλέμματα μας στην πραγματική ζωή. Ούτε στις τηλεοπτικές οθόνες που η εικόνα είναι διαμορφωμένη κατά το δοκούν, ούτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου αν ρίξεις μια ματιά θα φτάσεις αβίαστα στο συμπέρασμα πως η ζωή είναι γεμάτη από πανέξυπνους, πανέμορφους, πνευματώδεις «ογκόλιθους», που πραγματικά είναι να αναρωτιέσαι γιατί η ζωή μας είναι τόσο σκιερή για τους περισσότερους συνανθρώπους μας, αλλά και για εμάς τους ίδιους.
Μήπως μια διακοπή ρεύματος και μια εξάντληση μπαταρίας θα μας βοηθούσαν να δούμε κατάφατσα όλα τα προβλήματα μας και να ριχτούμε στην αέναη μάχη για το ότι καταφέρουμε, αφού πρώτα έχουμε συνειδητά διαβεί τις πύλες της υπέρμετρης και εμμονικής (από ένα σημείο και μετά…) αυτο-ανακύκλωσης, για να δούμε και λίγο γύρω μας. Δεν είναι κακό…
Κάνε βρε Φωτόπουλε το θαύμα σου, για να κλείσουμε αστειευόμενοι σε μέρες που κάθε αστείο είναι βεβαρημένο από την κρισιμότητα των στιγμών…
Κώστας Μαρούντας
efsyn.gr
πηγή: http://agrinioreport.com
