Γράφει ο Νίκος Κωστακόπουλος

«Παιχνιδίσματα πάνω από τη λίμνη Τριχωνίδα» είναι ο τίτλος που θα ταίριαζε στην περίσταση για την προβαλλόμενη εικόνα.

Μια εικόνα προερχόμενη από τις πρώτες ημέρες της άνοιξης και αναφερόμενη στην πανδαισία των χρωματισμών στον ουράνιο θόλο που σκεπάζει τη λίμνη Τριχωνίδα, η οποία απεικονίζει τα σύννεφα να καταγίνονται στο αγαπημένο τους παιχνίδι, το κρυφτό με τον ήλιο, πάνω από τη λίμνη Τριχωνίδα, όπως αυτό το διακρίναμε ένα μαρτιάτικο σούρουπο από τον τρίτο ελιγμό του δρόμου στην κατεύθυνση από Αγρίνιο προς Θέρμο, ακριβώς πάνω από τον πορτοκαλεώνα της Κάτω Μυρτιάς. Μια εικόνα, η οποία αποτελεί, βέβαια, φαινόμενο συνηθισμένο για την εν λόγω περιοχή, αλλά, εντούτοις, κάποιες φορές είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό και δεν μπορεί παρά να προκαλεί, πέρα από τα αισθήματα ευεξίας που γεννά, ενίοτε και διέγερση της φαντασίας.

Τα σύννεφα συγκεντρώθηκαν εκεί αργά αργά και νωχελικά κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ όσο περνούσε η ώρα πύκνωναν όλο και πιο πολύ και περίμεναν καρτερικά μέχρι το σούρουπο, λίγο πριν η νύχτα σκεπάσει με το μαύρο πέπλο της τη γη, τον ήλιο που θα περνούσε από ‘κει στην πορεία του προς τη δύση. Είχαν απλωθεί πάνω από τη λίμνη Τριχωνίδα και την αδερφή της, τη Λυσιμαχία, αλλά και πάνω από τον μεγάλο κάμπο του Αγρινίου κι ως πέρα στα Ακαρνανικά – τα βουνά που υψώνονται σαν τοίχος απροσπέλαστο δυτικά πριν το μεγάλο πέλαγο, το Ιόνιο, και σε κατεύθυνση παράλληλη με τις ακτές του – για να προλάβουν, για όσο το δυνατόν πιο μεγάλο χρονικό διάστημα είναι δυνατό αυτό, ν’ απολαύσουν το αγαπημένο τους παιχνίδι με τον ήλιο, το κρυφτό, καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής του, ωσότου τον δουν να χάνεται μέσα στο μεγάλο πέλαγο. Κι αυτό, γιατί ο ήλιος δε βολεί να καθυστερήσει ούτε για λίγο, αφού πρέπει να γυρίσει ολόκληρη τη γη, για να φωτίσει κι άλλα μέρη που περιμένουν τη ζωογόνο δράση του και να προλάβει να επιστρέψει στο ίδιο μέρος την ίδια ώρα και την άλλη μέρα, και ξανά και ξανά το ίδιο, και δεν υπάρχει τρόπος ούτε να κοντέψει το βήμα του ούτε να το επιταχύνει. Το ταξίδι είναι μεγάλο, καθώς η γη είναι αντίστοιχα μεγάλη, και δεν χωρούν καθόλου περιθώρια για χάσιμο χρόνου.

Κι ο ήλιος, βέβαια, προσμένει με μεγάλη χαρά ν’ απολαύσει αυτό το παιχνίδι κάθε μέρα, που περνάει από το ίδιο μέρος, την ίδια ώρα, κάνοντας την ίδια διαδρομή, πάνω από τη λίμνη Τριχωνίδα κι ως πέρα στο μεγάλο πέλαγος, και γι’ αυτό βάζει τα δυνατά του να ευχαριστήσει τα σύννεφα στέλνοντας με τις ακτίνες του σ’ αυτά ολόκληρη τη γκάμα των χρωματισμών που διαθέτει και χωρίς βέβαια να κοντοστέκεται ούτε δευτερόλεπτο. Στεναχωριέται, μάλιστα, όσες φορές τυχαίνει τα σύννεφα να μην είναι εκεί, στο προκαθορισμένο ημερήσιο ραντεβού τους, και γι’ αυτό τον βλέπουμε σ’ αυτή την περίπτωση να περνάει σκυθρωπός, αναψοκοκκινισμένος από τη λύπη του, και χωρίς τα εντυπωσιακά χρώματα με τα οποία περιβάλλει τα σύννεφα όταν αυτά είναι εκεί.

Αυτό συμβαίνει γιατί ο άνεμος ζηλεύει το εντυπωσιακό παιχνίδι του ήλιου με τα σύννεφα, κάτι που ο ίδιος δεν έχει καταφέρει ποτέ, γι’ αυτό και έχει βαλθεί να τους το χαλάει κάθε φορά που θα βρεθεί κοντά φυσώντας δυνατά και απομακρύνοντας τα σύννεφα από την περιοχή αυτή. Ο ήλιος, βέβαια, δεν αρνείται να παίξει κρυφτό με τον άνεμο, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει, καθώς ο άνεμος είναι διάφανος και γι’ αυτό ο ήλιος δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω του. Δυστυχώς, ο άνεμος γίνεται βίαιος κι απότομος κάθε τόσο, δεν ξέρει από ημεράδα κι από όμορφα λόγια κι εξηγήσεις και δεν θέλει να καταλάβει τον λόγο που ο ήλιος δεν παίζει μαζί του ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει έτσι ζηλιάρης που είναι και γι’ αυτό διώχνει τα σύννεφα μακριά, έτσι ώστε αυτά να μην μπορούν να παίξουν με τον ήλιο.

Ευτυχώς, αυτή την ανοιξιάτικη μέρα ο άνεμος δεν έτυχε να περάσει από ‘κει, καθώς από εδώ και στο εξής, τώρα που ημερεύει ο καιρός, σπάνια τυχαίνει να βρεθεί στην περιοχή αυτή, αφού ταξιδεύει σε άλλες γωνιές του πλανήτη, εκεί που σιγά σιγά φτάνει ο χειμώνας που φεύγει από εδώ. Ο άνεμος, βλέπεις, προτιμάει τον χειμώνα, αφού έχει περισσότερα σύννεφα να κυνηγήσει εκεί, κι απ’ αυτή τη γωνιά της γης θα έρχεται όλο και πιο σπάνια τώρα, με τον ερχομό της άνοιξης κι ακόμη περισσότερο το καλοκαίρι, ενώ πίσω του αφήνει ένα δροσερό ήπιο αεράκι, ίσια ίσια που να μπορεί να διώχνει την υγρασία μακριά και να βοηθάει μ’ αυτόν τον τρόπο όλα τα ζωντανά όντα να ανασαίνουν. Το αεράκι, όμως, τα έχει καλά με τα σύννεφα και τα βοηθά στις απαλές κινήσεις τους. Το ζητάνε, εξάλλου, μόνα τους, αυτό, καθώς έτσι καταφέρνουν κι αλλάζουν συνεχώς και γρήγορα μορφή και εντυπωσιάζουν περισσότερο τον ήλιο.

Γι’ αυτό, και το παιχνίδι εξελίσσεται εντυπωσιακό, ίδιο χαρωπό πανηγύρι λες, όπως ξεπροβάλλει μέσα από τα ποικίλα σχήματα των σύννεφων, τα οποία αλλάζουν συνεχώς πρόσωπο, και από τις άπειρες αποχρώσεις που σχηματίζονται πάνω, μέσα και γύρωθέ τους, καθώς αυτά λούζονται απαλά από το κοκκινωπό φως του ήλιου κι από βαριά, μονόχρωμα και σκούρα που είναι συνήθως γίνονται ανάλαφρα, πολύχρωμα και διάφανα.

Αυτή η μαγευτική εικόνα, μάλιστα, αντανακλάται στα ήσυχα νερά της λίμνης, η οποία έχει μετατραπεί σε απέραντο καθρέφτη, για να πάρει κι αυτή με τη σειρά της μέρος στη χαρμόσυνη ακολουθία που συντελείται στον ουρανό αντικατοπτρίζοντας την εικόνα μέσα στο σώμα του περιεχομένου της, το νερό, σε κατεύθυνση αντίθετη σε σχέση με τη διάταξη που έχει ορίσει η φύση, έτσι ώστε να φαίνεται ο ήλιος και τα σύννεφα βαθιά μέσα στη λίμνη, ο ήλιος κάτω κάτω στο βάθος του νερού, από πάνω τα σύννεφα και πάνω από όλα αυτά η επιφάνεια του νερού. Μια εικόνα, που δεν μπορεί παρά να σε μπερδεύει πώς να ξεχωρίσεις το πάνω από το κάτω, το σωστό από το λάθος, λες και τροποποιήθηκαν μεμιάς οι νόμοι της φύσης.

Μια εικόνα, όμως, η οποία στην ολότητά της δεν μπορεί παρά να σκορπά χαμόγελα άφατης ευτυχίας σε όλα τα ζωντανά πλάσματα στη γη γι’ αυτό που αντικρίζουν στον ουρανό, αν όχι και κρυφής ζήλιας που δεν μπορούν να βρεθούν κι αυτά στο πανηγύρι που γίνεται πάνωθέ τους.

Αλλά, τι κρίμα που σε λίγο ο ήλιος θα κρυφτεί πίσω από τα μεγάλα βουνά κι όλα αυτά θα σβήσουν!

Σκέψεις που έρχονται στον νου για λίγο, καθώς αντιλαμβάνεσαι τη νομοτέλεια του τέλους για κάθε ωραίο, και φέρνουν θλίψη, η οποία, όμως, αμέσως αντικαθίσταται από άλλες χαρούμενες σκέψεις, αφού στο νου έρχεται η αυριανή ημέρα και η μεθαυριανή κι άλλες πολλές πολλές ακόμη, όσο κάθε πλάσμα θα βρίσκεται σ’ αυτόν τον κόσμο, κι έτσι η θλίψη καταλαγιάζει και τη θέση της ξαναβρίσκει η χαρά και η αισιοδοξία.

Η εξαίσια αυτή εικόνα, εξάλλου, η οποία μοιάζει με εγκάρδια χειραψία του ουρανού προς τη γη ελάχιστα λεπτά πριν ο ήλιος κρυφτεί τελείως και το σκοτάδι σκεπάσει τα πάντα, αυτό επιβεβαιώνει. Μια χειραψία, που αποτελεί συγχρόνως υπόσχεση ότι πολύ σύντομα, το άλλο κιόλας πρωί, θα ξανασυναντηθούν εδώ με τον ίδιο γνώριμο τρόπο και τα πάντα θα είναι τόσο διαφορετικά από το μαύρο που σκεπάζει τα πάντα αυτή στιγμή και θα ξαναγίνουν φωτεινά και αισιόδοξα όπως πριν. Μια υπόσχεση που δίνεται χρόνια και χρόνια τώρα, από τον καιρό της δημιουργίας του σύμπαντος, και πάντα τηρείται απαρέγκλιτα, γιατί είναι νόμος της φύσης και η φύση δεν παραβιάζει τους νόμους της.

Και η ζωή προχωράει με τις λύπες και τις χαρές να διαδέχονται η μία την άλλη όπως και η μέρα τη νύχτα, αρκεί να μπορεί το κάθε ζωντανό πλάσμα να απολαμβάνει χαρμόσυνες εικόνες όπως αυτή, όσο πιο συχνά γίνεται.

Εικόνες στη φύση έξω και στην ψυχή μέσα!

Εικόνες που δημιουργεί η φύση και καταστάσεις που δημιουργούν οι θετικές σκέψεις, οι άλλοι άνθρωποι για τον έναν και ένας για όλους»!

agrinionews.gr