Στην Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια, έχει επικρατήσει μια νοοτροπία, να «μην μιλάμε». Ακόμα και αν δυσαρεστηθούμε ή ενοχληθούμε από κάτι, συνήθως δεν αντιδράμε, αλλά το κρατάμε και, απλά, το συζητάμε αργότερα με τον δικό μας κύκλο. Αυτό μπορεί να μην ισχύει για όλους, αλλά ισχύει για πολλούς, ίσως για τους περισσότερους. Να δούμε μερικά καθημερινά παραδείγματα;

- Βγαίνουμε με την παρέα για φαγητό. Έρχεται το φαγητό και βλέπουμε ότι οι μερίδες είναι μικρές ή το φαγητό κακής ποιότητας. Δυσαρεστούμαστε, γκρινιάζουμε και το συζητάμε μεταξύ μας. Λέμε ότι δεν θα ξαναέρθουμε σε αυτό το μαγαζί. Όμως, πόσοι από εμάς θα ζητούσαν να μιλήσουν αμέσως με τον υπεύθυνο;

- Και πάλι στο εστιατόριο, έρχεται ο λογαριασμός και καταλαβαίνουμε ότι μας έχουν χρεώσει κάτι παραπάνω, πιθανώς «κατά λάθος». Ή έρχονται τα ρέστα και είναι «στρογγυλοποιημένα προς τα κάτω». Συνήθως, δυσαρεστούμαστε, αλλά λέμε ότι είναι «ασήμαντο» και δεν κάνουμε τίποτα. Πόσοι θα ζητήσουν, για λόγους αρχής, να διορθωθεί το λάθος;

- Βλέπουμε δίπλα μας κάποιον να αδειάζει το τασάκι του αυτοκινήτου του στο δρόμο. Ενοχλούμαστε, σίγουρα μετά θα το συζητήσουμε με τους φίλους μας. Πόσοι θα γυρίσουμε επί τόπου στον «ρυπαντή» και θα του ζητήσουμε να μην λερώνει το δρόμο μας;

- Βλέπουμε κάποιον να παρκάρει σε θέση που προορίζεται για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Πόσοι θα του επισημάνουμε ότι έχει παρκάρει παράνομα και θα του ζητήσουμε να μετακινήσει το όχημά του;

Ο κατάλογος με τα παραδείγματα θα μπορούσε να είναι ατελείωτος. Δυστυχώς, οι Έλληνες, στην πλειοψηφία μας, είμαστε έτοιμοι για παρατήρηση ή και για καυγά αν κάποιος μας θίξει άμεσα, έστω και ελάχιστα π.χ. αν μας πάρει την ουρά στο ταμείο του super market. Αλλά, αντίθετα, «δεν ανακατευόμαστε» αν δεν θιγόμαστε άμεσα, έστω και αν πρόκειται για κάτι σοβαρό. Δυστυχώς, οι περισσότεροι θεωρούμε ότι αυτό που «δεν μας ακουμπάει άμεσα» δεν μας αφορά και δεν έχουμε δουλειά να ανακατευτούμε. 

Όμως, όταν ζούμε σε μια κοινωνία, όλα μας αφορούν! Αυτός που πετάει σκουπίδια κάτω, αυτός που παρκάρει στη θέση του ανάπηρου, ακόμα και αν δεν μας θίγει άμεσα, μας αφορά και με το παραπάνω. Με τον ίδιο τρόπο που, όπως καταλάβαμε πρόσφατα για τα καλά, ο πολιτικός που κλέβει, δεν κλέβει κάποιο απρόσωπο «κράτος» που δεν μας αφορά, αλλά εμάς τους ίδιους, αφού τα κλεμμένα θα κληθούμε να τα πληρώσουμε τελικά πάλι εμείς!

Δεν είναι ντροπή να μιλάς όταν πρέπει! Είναι ντροπή να στέκεσαι αδιάφορος και να τραβάς την ουρά σου απ’ έξω, θεωρώντας ότι «δεν σε αφορά», προστατεύοντας μόνο «την πάρτη σου».

Πιστεύουμε ότι αυτή η νοοτροπία, τον τελευταίο καιρό, αλλάζει. Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι ο «χώρος μας» δεν περιορίζεται σε μερικά μέτρα γύρω μας, αλλά είμαστε αναπόσπαστο μέρος ενός συνόλου. Ό,τι κάνουμε επηρεάζει τους άλλους και ό,τι γίνεται παραέξω επηρεάζει εμάς. Αν κλέβουν το διπλανό μας είναι σαν να κλέβουν εμάς. Όσο πιο γρήγορα αλλάξει η συμπεριφορά μας, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Γιατί είναι πια ξεκάθαρο ότι δεν θα μας προστατέψουν και δεν θα μας πάνε στην προκοπή οι πολιτικοί μας,εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να χτίσουμε τον κόσμο που ονειρευόμαστε…

Για να μην ξεχνάμε ότι το πρώτο ενδιαφέρον μας είναι το «ελληνικό προϊόν», και εδώ ισχύουν ακριβώς τα ίδια. Οφείλουμε να μιλάμε, να εκφραζόμαστε, να απαιτούμε! Όταν κάποιος πάει να μας πουλήσει κάτι σκάρτο ή ακριβό, του εξηγούμε (ευγενικά) ότι δεν πρόκειται να το πάρουμε και γιατί. Όταν δεν βρίσκουμε αυτό που θέλουμε, εξηγούμε (πάλι ευγενικά) ότι δεν θα αγοράσουμε από το κατάστημα αν δεν μας φέρει αυτό που χρειαζόμαστε. Όταν αγοράζουμε κάτι και είναι ελαττωματικό ή δεν μένουμε ευχαριστημένοι, το γυρνάμε πίσω και απαιτούμε αντικατάσταση. 

Σαν πολίτες και καταναλωτές έχουμε μια σειρά από υποχρεώσεις και θα πρέπει να τις τηρούμε. Όμως, έχουμε και δικαιώματα! Και αυτά τα δικαιώματα θα πρέπει να τα υπερασπιζόμαστε, να τα ασκούμε και να τα απολαμβάνουμε! Για το καλό όλων μας!

(Από το ellinikoproion.gr)