Με αρκετή δόση συναισθήματος και πινελιές… υποκειμενικότητας, ο Μιχάλης Τσαμπάς εύχεται στα γενέθλια του Παναιτωλικού και θυμίζει σε όλους την βαριά κληρονομιά των ιδρυτών του!
Αν ήταν άνθρωπος πλησιάζοντας στη… δύση του θα είχε να διηγείται ιστορίες μιας ζωής. Ως ήρωας της μυθολογίας, ο Τίτορμος στα 91 του παραμένει δυνατός, με τον βράχο στα χέρια του και συνεχίζει να ονειρεύεται τα καλύτερα που έρχονται! Ώπου Τίτορμος βάλτε Παναιτωλικός, καθώς έτσι θα το συνεχίσουμε.
Οι 9 δεκαετίες πέρασαν, ο μεγαλύτερος σύλλογος της Αιτωλοακαρνανίας γιορτάζει σήμερα (9 Μαρτίου) τα 91 χρόνια από την ίδρυση του και έβαλε πλώρη για έναν αιώνα ζωής! 91 χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή με χαρές, πίκρες, βάσανα, δόξα, απαξίωση, προσφορά. Κανείς δεν γνωρίζει αν εκείνη η παρέα των επιφανών δημοτών του Αγρινίου, όταν στο μακρινό 1926 αποφάσισαν να ιδρύσουν τον Παναιτωλικό, πίστευε ότι το ωραίο ταξίδι θα κρατήσει τόσα πολλά χρόνια. Σίγουρα όμως μια ολόκληρη πόλη, ένας ολόκληρος νομός, πολλές γενιές και χιλιάδες άνθρωποι τους χρωστούν πολλά. Βασικά τους οφείλουν που έβαλαν τον Παναιτωλικό στην καθημερινότητά τους.
Έναν ωραίο… μπελά που κανείς όταν κολλήσει μαζί του δεν θέλει να τον ξεφορτωθεί. Στα καλά του και στα άσχημα του. Στα σαλόνια του σήμερα, αλλά και στα αλώνια του χθες και του… προχθές. Άλλωστε σε μια γωνιά του ελληνικού χάρτη που τα… παράσημα περηφάνειας δεν ξεχειλίζουν, «ο Τίτορμος ο Αιτωλός» παραμένει κάτι ξεχωριστό.
Σε αυτά τα 91 χρόνια ζωής άλλαξαν πολλά στον Παναιτωλικό. Λογικό. Αναμενόμενο. Πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί κάτι διαφορετικό όταν μιλάμε για την ίδια την ζωή; Για ένα ζωντανό οργανισμό που εξελίσσεται. Εκείνη η παρέα όμως που αναφέραμε και παραπάνω, άφησε μια τεράστια παρακαταθήκη που δεν άλλαξε ποτέ. ΠΟΤΕ.
Είτε ο Παναιτωλικός βρίσκοταν στα… βοσκοτόπια της Δ’ εθνικής, είτε στην «χλιδή» της Σούπερ Λίγκας. Είτε έχει μια ισχυρή διοίκηση όπως τα τελευταία 12 χρόνια, είτε παράγοντες ανυπόληπτους και χωρίς διάθεση προσφοράς. Είτε αγωνίζοταν στο «ξερό» των εκατοντάδων αναμνήσεων, είτε στο «στολίδι» που διαθέτει στα χρόνια μας. Μοναδική σταθερά του είναι η ηθική.
Η «Ηθικήν» όπως ήταν ακριβώς γραμμένη η λέξη στο καταστατικό του! Σκοπός ίδρυσης του λαοφιλούς συλλόγου ήταν για «Την ανάπτυξιν και έντασιν Γυμναστικού και Αγωνιστικού φρονήματος, Την – ΗΘΙΚΗΝ – επίβλεψιν και την δυνατήν μετασχολικήν εκπαίδευσιν των ανηλίκων, δια παιδονομίας και ΕΣΠΕΡΙΝΩΝ ή κυριακών Σχολών!». Όλες αυτές τις δεκαετίες στο Αγρίνιο έδωσαν ξεχωριστό βάρος στην λέξη ηθική. Σαν μια κληρονομιά που είναι… υποχρεωμένοι να την κουβαλούν μαζί τους εφ’ όρου ζωής μαζί με το όνομα του συλλόγου. Εξάλλου οι φίλαθλοι του Παναιτωλικού, (λίγοι, πολλοί, παλιοί, νέοι, όψιμοι, παραδοσιακοί δεν έχει σημασία…) δεν είναι μαθημένοι σε κούπες και διακρίσεις.
Ούτε καν μαθημένοι στα μεγαλεία της Ά εθνικής δεν ήταν μέχρι πριν 5-6 χρόνια. Άλλο πράγμα προτάσσουν όταν η κουβέντα πάει στην ομάδα τους. Την καθαρότητα. Την αγνότητα. Το τίμιο ποδόσφαιρο. Το Fair Play. Tην… απουσία του Παναιτωλικού από λίστες στημένων και υπερκοριών. Αυτό τους κάνει να φουσκώνουν… σαν παγώνι.
Αυτό φίλαθλοι και διοικούντες σε κάθε εποχή φροντίζουν να το φυλάσουν «ως κόρη οφθαλμού» και έως τώρα τα καταφέρνουν μια χαρά. Άλλωστε αποδεκτό είναι από την φίλαθλη κοινή γνώμη. Είτε σου αρέσουν, είτε δεν σου αρέσουν τα «καναρίνια», αναγνωρίζεις την συνέπεια με την οποία πορεύονται όλα αυτά τα χρόνια. Το πως… απάντησαν στα στημένα, στους πυροβολισμούς, στα «unfair play», στα νταβατζιλίκια των δυνατών, στους φουσκωτούς, στις προσκλήσεις για δανεισμούς και άρματα, στις διαιτητικές σφαγές.
Απέδειξαν ότι και ο δύσκολος δρόμος σε οδηγεί εκεί που θες. Έστω και με καθυστέρηση.
Ορμώμενοι όμως από μια πόλη που δεν έχει αεροδρόμιο, που η εθνική οδός μοιάζει… βομβαρδισμένο τοπίο και κάθε ταξίδι είναι μια μικρή περιπέτεια, τότε και το δύσκολο το συνηθίζεις και την καθυστέρηση.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ: Συνήθως τα γενέθλια αφορούν «χαρές και δώρα». Είναι όμως και στιγμές προβληματισμού. Παναιτωλικός πάνω και πρώτα από όλα είναι ο κόσμος του. Αυτός τον κράτησε στα δύσκολα, αυτός τον έσπρωξε στις όποιες διακρίσεις, αυτός γλέντησε μαζί του στις χαρές, αυτός κάνει τους «απ’ έξω» να τον θεωρούν ως σημείο αναφοράς για μια ομάδα που δεν έχει παλμαρέ τίτλων να επιδείξει!
Τα τελευταία χρόνια αυτή η «ιδιαίτερη σχέση» σε μεγάλο βαθμό έχει διαταραχθεί και φαίνεται δια… γυμνού οφθαλμού. Ούτε για λαϊκή κατανάλωση είναι, ούτε σε «5-10 γραμμές» μπορεί να γραφτεί τι οδήγησε στην εξέλιξη αυτή. Χρέος ΟΛΩΝ των πλευρών όμως είναι αυτό το πρόβλημα που έχει εντοπιστεί, να αποκατασταθεί κιόλας. ‘Ετσι ώστε από την… τούρτα των 92 χρόνων να μην λείπει κανένα κομμάτι!
Mιχάλης Τσαμπάς- gazzetta.gr
