Ο Κωστής Μαραβέγιας μιλά με βάση τις δικές του εμπειρίες, των όσων έζησε και κατάφερε σε μια διαδρομή που ξεκίνησε απ’ όταν ο ίδιος ήταν παιδί ακόμη στη γενέτειρα του, το Αγρίνιο.
«Πάντα αγαπούσα τη μουσική. Από μικρός ήμουν με τα ωδεία μου, με τις σπουδές μου, με τις μουσικές μου. Δεν είχα κάποιο ερέθισμα από την οικογένεια μου. Πήγα στο ωδείο γιατί βρέθηκε μια μελόντικα στα χέρια μου όταν ήμουν 5-6 χρόνων και έτσι κατάλαβε η μητέρα μου ότι είχα μουσικό αυτί. Πήγα λοιπόν στο ωδείο και ξεκίνησα μια μακρά ωδιακή πορεία. Παράλληλα τελείωσα τις σπουδές μου στη Στατιστική και τα Μαθηματικά στην Ιταλία. Πληροφορική ήθελα να σπουδάσω, αλλά δεν τα έβγαζα πέρα. Γύρισα στην Ελλάδα, μπήκα σε μια ερευνητική ομάδα στο Πολυτεχνείο και έκανα μια κανονική πρωινή δουλειά με γραφείο, κομπιούτερ, ταξίδια. Για δύο χρόνια. Μετά έκανε την ακρόαση ο Διονύσης Σαββόπουλος, πήγα, εκεί γνώρισα τον Μουζουράκη, μας πήρε και τους δύο στην ομάδα του κι έτσι σταμάτησα την πρωινή δουλειά. Μετά έκανα τον δίσκο στην Cantini με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο. Κι έτσι το πράγμα πήρε μπρος» τόνισε στο Big Fish.
Ο τρόπος που μιλά είναι σχεδόν πράος. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος έχει επιλέξει να υπάρχει στο μουσικό προσκήνιο -λίγο παλιομοδίτικος, λίγο ρετρό, πολύ θετικός απέναντι στη ζωή-μοιάζει παράταιρος, σχεδόν αλλόκοτος για την περίοδο που ζούμε.
Τι πιστεύει ο ίδιος ότι βρίσκει το κοινό στη μουσική και στην παρουσία του. «Τι αρέσει στον κόσμο; Δεν είμαι σίγουρος, θα σου πω τι κάνω εγώ. Καταρχάς αισθάνομαι πολύ τυχερός που μπορώ και ζω από αυτή τη δουλειά. Εχω κάνει βέβαια κι άλλες. Ξέρω τι σημαίνει να είσαι βιδωμένος σε μια καρέκλα γραφείου και να κάνεις πράγματα που δεν σε αφορούν άμεσα. Αισθάνομαι αυτό το δώρο: ότι όσα νιώθω και θέλω να μοιραστώ έχουν ανταπόκριση στον κόσμο. Βγάζω όλη την ενέργεια σε αυτό. Είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή μου όταν είμαι πάνω στη σκηνή. Επειδή αυτό είναι αληθινό και πηγαίο μάλλον συνεπαίρνει τον κόσμο, ο οποίος μπορεί και βλέπει τη φιλοσοφία ζωής που έχω. Μου λες ότι είμαι θετικός. Ναι, είμαι. Πιστεύω στο θαύμα της ζωής. Στην αυταξία του θαύματος και όχι στην κοινωνικοοικονομική συνθήκη γύρω από εμάς – κρίση, μη κρίση, προσωπική κρίση, συλλογική κρίση, κρίση αξιών κλπ. Ολα αυτά ιστορικά υπάρχουν σε κάθε περίοδο. Προφανώς και αυτή είναι χειρότερη από άλλες που έχουμε ζήσει, όμως το γεγονός πως με ό,τι έχουμε και με ό,τι μπορούμε είμαστε εδώ, μαζί, και αναπνέουμε με κάνει ευτυχισμένο. Αυτό μοιράζομαι. Πρέπει να το φιλοσοφήσεις λίγο για να δεις τη ζωή έτσι. Πάντα το πίστευα αυτό. Ακόμη και σε εποχές όπου δεν ήμουν όπως τώρα, ακόμη και όταν νια βιοποριστικούς λόγους έκανα μια δουλειά που δεν αγαπούσα. Είναι προσόν να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε και να μη δημιουργούμε επί -πλαστές ανάγκες. Να είμαστε ολιγαρκείς. Είναι τελικά προς όφελος μας», καταλήγει.
gossip-tv.gr
