Έναρξη της Κεντρικής Σκηνής στις 20 Ιανουαρίου 2017
Αφιερωμένη στα 400 χρόνια από το θάνατο του Σαίξπηρ, η Κεντρική Σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου ανοίγει την αυλαία της με το έργο «ΑΜΛΕΤ» σε σκηνοθεσία του Κώστα Αρζόγλου.
Πρεμιέρα θα γίνει την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017, ώρα 21.00 και παραστάσεις Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, εκτός των Σαββάτων 21 Ιανουαρίου και 25 Φεβρουαρίου 2017. Κάθε Κυριακή στις 18.00 στην Αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου
Το Σημείωμα του Σκηνοθέτη Κώστας Αρζόγλου αναφέρει : «Πρόκειται για το πιο πολυπαιγμένο έργο του θεατρικού μάστορα Σαίξπηρ. Οι αναλύσεις για τους χαρακτήρες που διατρέχουν όλο το έργο «Άμλετ» είναι άπειρες. Μέχρι που διδάσκονται τα παιδιά στην Αγγλία τις διαφορετικές απόψεις για το έργο. Ζηλεύω.
Για μένα δεν έπαιξε ρόλο η προϊστορία του έργου Ur-Gamlet της γερμανικής παράδοσης, ούτε οι πτυχές του ρόλου του πρωταγωνιστή, ούτε το συγγραφικό περιβάλλον του Σαίξπηρ που αρέσκονταν σε έργα εκδίκησης, αλλά σαν κεντρικό μπούσουλα είχα το ότι τα έργα του συγγραφέα επρόκειτο άμεσα να παιχτούν στη σκηνή (όχι έργα γραμμένα στο γραφείο) ανάλογα με τους ηθοποιούς που διέθετε. Έτσι λοιπόν αξιοποίησα το υλικό της θεατρικής ομάδας που υπήρχε για να παραχθεί τελικά μια παράσταση θεατρικά ώριμη. Είμαι ευτυχισμένος που η μετάφραση του Γ. Χειμωνά και η διασκευή του Ν. Καραγέωργου μου έδωσε αυτή την ευκαιρία, είναι και οι δυο πολύτιμες για αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
Το έργο είναι διαχρονικό έτσι και ο χώρος και τα κοστούμια δημιουργούν ένα περιβάλλον που διατρέχει τις εποχές. Αντίστοιχη είναι και η μουσική. Οι κωμικές στιγμές διαδέχονται τις τραγικές. Το υποδόριο χιούμορ θριαμβεύει. Ελπίζω να ταξιδέψετε κ εσείς σε διαφορετικά στυλ παρακολουθώντας το πιο σπουδαίο έργο του Σαίξπηρ».
Συντελεστές
μετάφραση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
διασκευή: ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΣ
σκηνοθεσία: ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΖΟΓΛΟΥ
σκηνικά/κοστούμια: ΤΕΛΗΣ ΚΑΡΑΝΑΝΟΣ / ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΣΙΑΦΚΟΥ
φωτισμοί: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
μουσική: ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ
βοηθοί σκηνοθέτη: ΜΑΡΙΑ ΟΡΦΑΝΟΥ / ΜΑΡΙΑ ΣΑΡΕΛΗ
βοηθοί σκηνογράφων: ΔΩΡΑ ΤΟΥΡΒΑ / ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΤΙΔΗΣ
παίζουν:
Άμλετ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΟΝΤΙΔΑΚΗΣ
Γερτρούδη / Οφηλία: ΕΙΡΗΝΗ ΡΑΠΤΗ
Κλαύδιος / Φάντασμα: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΙΑΝΟΣ
Πολώνιος / Όσρικ: ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΙΜΕΓΚΑΣ
Λαέρτης / Ηθοποιός: ΠΕΤΡΟΣ ΓΟΥΤΗΣ
Ρόζενγκραντζ / Νεκροθάφτης Α΄: ΜΑΡΙΑ ΟΡΦΑΝΟΥ
Γκίλδενστερν / Νεκροθάφτης Β΄: ΜΑΡΙΑ ΣΑΡΕΛΗ
στον τελικό μονόλογο του Φόρτεμπρας ακούγεται ο ΘΕΜΗΣ ΠΑΝΟΥ
φωτογραφίες : ΛΕΝΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΗ
Η υπόθεση του έργου: ο πατέρας του Άμλετ, ο βασιλιάς της Δανίας, σ’ έναν νικηφόρο πόλεμο σκοτώνει τον βασιλιά της Νορβηγίας. Ενώ ο Φορτεμπράς, ο γιος του βασιλιά της Νορβηγίας, ετοιμάζεται για έναν νέο πόλεμο, ο βασιλιάς της Δανίας δολοφονείται από τον αδελφό του, ο οποίος σφετερίζεται έτσι τον θρόνο της Δανίας και παντρεύεται τη χήρα του σκοτωμένου βασιλιά. Οι αδελφοί των σκοτωμένων βασιλιάδων σταματούν τον πόλεμο. Κάποια στιγμή το φάντασμα του πολέμαρχου πατέρα ζητεί από τον νεαρό Άμλετ να εκδικηθεί τον θάνατό του. Ο Άμλετ αποφασίζει να αυτοεξοριστεί αφού πρώτα σκοτώνει κατά λάθος τον Πολώνιο, τον πατέρα της φίλης του Οφηλίας. Στην τελική πράξη του έργου ο Άμλετ επιστρέφει, σκοτώνει σε μονομαχία τον Λαέρτη, τον αδελφό της Οφηλίας και έπειτα τον ίδιο τον βασιλιά σφετεριστή Κλαύδιο, ενώ η μητέρα του πέφτει νεκρή από το δηλητηριασμένο κρασί που προοριζόταν για τον ίδιο. Ο ίδιος ο Άμλετ πέφτει νεκρός από το δηλητηριασμένο ξίφος του Λαέρτη, ενώ ο Φορτεμπράς καταφτάνει και προστάζει να μεταφέρουν το άψυχο σώμα του Άμλετ εκτός σκηνής.
Ο «Άμλετ», ένα από τα περισσότερο συζητημένα και σχολιασμένα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, προσφέρεται για αλλεπάλληλες ερμηνείες, με αποτέλεσμα κάθε προσέγγιση του έργου να συνιστά και μια ερμηνεία του σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο και με διαφορετικούς όρους.
Πολλά ανεβάσματά του τονίζουν την πολιτική διάσταση του έργου, αντιμετωπίζοντας τον Άμλετ ως έναν επαναστάτη που αρνείται να υποταχθεί στην οποιαδήποτε εξουσία. Άλλοτε πάλι προτάσσουν «τον ηθικολόγο που είναι ανίκανος να χαράξει μια σαφή γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό ή τον διανοούμενο που είναι ανίκανος να βρει επαρκή λόγο για δράση». Ή πάλι «τον φιλόσοφο που αμφιβάλλει για την ύπαρξη του κόσμου» (Γιαν Κοτ, Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας, Ηριδανός, σ. 72).
Ο νεαρός Άμλετ ζει σ’ έναν κόσμο απογυμνωμένο από νόημα, είναι αναγκασμένος να περιφέρεται σ’ έναν αποξενωμένο και εχθρικό προς αυτόν κόσμο σαν φάντασμα, όντας αυτός ο ίδιος εξαρχής νεκρός.Να ζει σ’ έναν κόσμο που μεγάλοι άρχοντες και πληρωμένοι φονιάδες είναι τα γρανάζια του, σ’ έναν κόσμο που εξωθεί τους ανθρώπους στη βία, τη θηριωδία και την προδοσία, που ασταμάτητα απαιτεί νέα θύματα, και όπου η οδός προς την εξουσία είναι ταυτόχρονα και οδός προς τον θάνατο. Να ζει σ’ ένα κόσμο που ο Μέγας Μηχανισμός είναι η τάξη της ιστορίας, όπου ο βασιλιάς είναι βασιλιάς ελέω Θεού. (Γιαν Κοτ, Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας, σ.50).
Ο Άμλετ είναι ένας άνθρωπος του ουμανισμού της Αναγέννησης, ενός κόσμου που απογυμνώθηκε από τις αυταπάτες (Γιαν Κοτ). Αλλά ως μια ηθική προσωπικότητα ούτως ή άλλως
απείρως πιο ευαίσθητος και ηθικός από τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν είναι, κατά πολλούς, «το πρώτο αληθινά σύγχρονο άτομο, είναι η προσωποποίηση της ιδέας της ατομικότητας, ακριβώς για τον λόγο πως φοβάται την οριστικότητα του θανάτου, τον τρόμο της αβύσσου» (Μ. Χορκχάιμερ, Η έκλειψη του Λόγου, εκδ. Κριτική σ. 170).
Ο Δανός πρίγκιπας βρίσκεται, αμετάκλητα, προ δύο επιλογών: να σκοτώσει εκδικούμενος για τον φόνο του πατέρα του ή να μη σκοτώσει.
Όπως σημειώνει ο Γιαν Κοτ σχολιάζοντας τις παρατηρήσεις του Μπρεχτ, ο Άμλετ βρίσκεται μπροστά σε δύο επιλογές που τον αποβάλλουν αμφότερες από την κοινωνία ως άνθρωπος που έχει σκοτώσει και ως άνθρωπος που δεν έχει πάρει εκδίκηση για τον φόνο του πατέρα του.
Σε όλη τη διάρκεια του αριστουργήματος του Σαίξπηρ παρακολουθούμε την αντινομία «ηθικότητα, ποταπότητα και συμφέρον» να εκτυλίσσεται ως θεατρική πράξη, με πρωταγωνιστές τα πρόσωπα της αυλής της Ελσινόρης. Εδώ είναι παντελώς αδύνατη «η πράξη» του διανοούμενου Άμλετ ως λόγος, ο ρόλος του Άμλετ δεν είναι αυτός του «παιδαγωγού» ενός δεδομένου περιβάλλοντος, το πικρό χιούμορ των λεχθέντων του διαφωτίζει κυρίως τον δρόμο του προς την πράξη.
Ο Δανός Άμλετ μιλά στο όνομα της αξιοπρέπειας και προχωρεί στον ολοσχερή αφανισμό του παλατιού της Ελσινόρης χάριν του απαράγραπτου ηθικού νόμου, που του υπαγορεύει την έξοδό του από την ανυπαρξία με τον πιο παράδοξο τρόπο: κάτι σάπιο πρέπει να πάψει να υπάρχει, με οποιοδήποτε κόστος∙ εδώ δεν έχουμε τον Μάκβεθ, εκόντα άκοντα φονιά, όργανο επαλήθευσης μιας τραγικής προφητείας, μα τον Άμλετ, που θα ζωντανέψει με τις ραφινάτες οδηγίες του τη θεατρική παράσταση των περιοδευόντων
κωμωδών και θα σκηνοθετήσει ως δεύτερος «Δημιουργός» την τελική
κάθαρση, με όργανο όχι τη γραφίδα ενός εμβριθούς λόγιου, μα με την αιχμή του ξίφους του.
Μέχρι το τέλος του έργου, μετά την αυτοκτονία της Οφηλίας, πέφτουν νεκροί από το ξίφος του δανού πρίγκιπα ο Λαέρτης και ο Κλαύδιος, ενώ η μητέρα του, Γερτρούδη, πεθαίνει δηλητηριασμένη. Ο Φορτεμπράς, που φτάνει την τελευταία στιγμή, διατάζει να θάψουν το πτώμα του Άμλετ αναγνωρίζοντας την αξία του νεκρού πρίγκιπα, δωρίζοντάς του ίσως για πρώτη φορά ουσιαστικά, αν και μετά θάνατον, το όνομά του: Άμλετ.
(αποσπάσματα από το άρθρο του Δ. Μαρουδή:
«ο σαιξπηρικός Άμλετ και οι προϋποθέσεις μιας δύσκολης επιλογής»)
Τιμές εισιτηρίων την Παρασκευή 8€ κανονικό και 6€ μειωμένο.
Σάββατο και Κυριακή 10€ κανονικό και 6€ μειωμένο.
Κρατήσεις & πώληση εισιτηρίων: Τις εργάσιμες ημέρες 9.00 – 12.00 στα γραφεία του Δημοτικού Θεάτρου ή στο τηλέφωνο 26410- 21158
Παρασκευή: 20.00 – 21.00 στο ταμείο του θεάτρου
Σάββατο: 20.00 – 21.00 στο ταμείο του θεάτρου
Κυριακή: 17:00 – 18:00 στο ταμείο του θεάτρου
*Κάθε Παρασκευή πρωί πριν από τις παραστάσεις η ομάδα των ηθοποιών θα επισκέπτεται Λύκεια της πόλης και θα παίζει αποσπάσματα του έργου. Μετά θα ακολουθεί συζήτηση μεταξύ μαθητών και συντελεστών.
