γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

– ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ να έμεινε οικογένεια χωρίς να έχει να φάει, έστω και για μία μέρα του χρόνου, αυτής των Χριστουγέννων. Ούτε πιστεύω πως υπήρξε άνθρωπος – ακόμα κι άστεγος και ζητιάνος τον άλλον καιρό – που να μην του προσφέρθηκε έστω κι ένα πιάτο φαγητό, απ’ οπουδήποτε κι απ’ οποιονδήποτε. Τούτες οι Άγιες ημέρες προσφέρονται, άλλωστε, για μία καλή πράξη απ’ τον καθέναν μας, έστω κι αν αυτό αποτελεί, για κάποιους, το άλλοθι για την αδιαφορία τους κατά τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου…

– ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ – ειδικά φέτος – μία καλπάζουσα αύξηση της «επίσημης» ζητιανιάς (έτσι την ονομάζω εγώ…), η οποία διενεργείται από δήμους, υπηρεσίες των δήμων, απ’ την Εκκλησία, από Οργανώσεις, από Συλλόγους, από σχολεία κ.ο.κ. – μετά συνοδείας φωτογράφων και τηλεοπτικών συνεργείων οι περισσότερες – με σκοπό το μάζεμα τροφίμων, παιχνιδιών, ρουχισμού, φαρμάκων κι οτιδήποτε άλλου, για να γεμίσουν τ’ «αμπάρια» των Κοινωνικών Παντοπωλείων και Δημοτικών Ιατρείων! Κι από εκεί να μοιράζονται στους φτωχούς! Αν προσθέσουμε τώρα και τη βοήθεια κατευθείαν σε σπίτια πραγματικών φτωχών, από οικογένειες κι άτομα που προτιμούν να βοηθούν χωρίς «μεσάζοντες» και κρυφά, σίγουρα επαληθεύεται αυτό που ισχυρίστηκα στην αρχή, το πως, δηλαδή, ΟΛΟΙ φάγαμε τη μέρα των Χριστουγέννων…

– ΑΝ ΤΩΡΑ πάμε στον υπόλοιπο καιρό, τότε που και πάλι θα ξεχαστούν οι φτωχοί και πεινασμένοι, οι οποίοι δε θα έχουν κάτι «να λιγδώσουν το εντεράκι τους» – που λέγαμε παλιά στα χωριά – θα διαπιστώσουμε πως, τούτη η φιλανθρωπία των ημερών, ήταν μόνο μία ηλιαχτίδα μέσα στη συννεφιά και την καταιγίδα. Ίσως τότε και να καταλάβουμε κάποιοι, το πόσο υποκριτές είμαστε, ίσως και να καταλάβουμε όλοι μας πως, με τον τρόπο αυτόν, καλούμαστε εμείς (φτωχοί στην πλειονότητα) ν’ αντικαταστήσουμε εκείνο, για το οποίο κράτος, τοπική αυτοδιοίκηση κι Εκκλησία, έχουν χρέος να κάνουν. Κι όχι μόνο αυτό! Κάποιοι από εμάς τους ίδιους που τώρα το «παίξαμε» καλοί, θα φωνάζουμε, θα καταδικάζουμε και θ’ απαξιώνουμε εκείνους που επιδίδονται στην «παράνομη» ζητιανιά, στα φανάρια, στους δρόμους, έξω από εκκλησίες και υπηρεσίες, με απλωμένο το χέρι! Τότε θα θυμόμαστε και θα επικαλούμαστε το τι λέει ο νόμος για την επαιτεία…

– ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ το να βοηθάς – αν μπορείς και θέλεις – τον πλησίον σου, είναι όμως κακό το ν’ αφήνεις απέξω απ’ τη φιλανθρωπία και τη βοήθεια κάποιους, οι οποίοι – για «κάποιους» – δεν είναι άνθρωποι αλλά…υπάνθρωποι, για διάφορους λόγους… Κακό, δηλαδή, είναι το να μετατρεπόμαστε σε ρατσιστές! Όποιος κάνει διακρίσεις και αποκλείει ολόκληρες ομάδες ή άτομα (αλλοδαπούς, ρομά, κ.ο.κ.), είναι χειρότερο ακόμα κι απ’ το να μη βοηθάει καθόλου! Όλα τα στόματα ίδια είναι και την ίδια πείνα αισθάνονται, είτε είναι ντόπια, είτε είναι ξένα, είτε μαύρα, είτε άσπρα…

– ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ το επίκαιρο τούτο άρθρο μου, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα προαίσθημα που έχω, ένα φόβο, όχι για μένα αλλά για την κοινωνία ολόκληρη: Μήπως τελικά, αυτή η κατάσταση παγιωθεί, όπως παγιώθηκαν και τόσες άλλες τούτα τα χρόνια της κρίσης, με αποτέλεσμα η ίδια μας η ύπαρξη – το αν δηλαδή θα έχουμε να φάμε ή θα πεθαίνουμε κάποιοι στους δρόμους από πείνα – θα εξαρτάται μόνο απ΄τη φιλανθρωπία και την αλληλοβοήθεια. Μεγάλο ερωτηματικό αυτό που εμένα με προβληματίζει πολύ…