γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος
- ΕΦΤΑΣΑΝ τα Χριστούγεννα, αφού πολλοί από εμάς περάσαμε από μία περίοδο καθιερωμένης νηστείας, από φαγητά που "αρταίνουν", τώρα ίσως να εξομολογηθούμε και στη συνέχεια, πάρα πολλοί και πολλές, θα πλησιάσουμε και το Άγιο Δισκοπότηρο για να λάβουμε "Σώμα και Αίμα" Εκείνου που γεννήθηκε για να σηκώσει τις δικές μας αμαρτίες με τη Σταύρωσή Του. Μέχρι εδώ, όλα καλά, μιας κι έτσι διδαχτήκαμε από μικρά παιδάκια κι όσοι/όσες το αισθάνονται ακόμα αυτό ως λύτρωση ΚΑΙ το πιστεύουν κιόλας βαθιά, γιατί να μην το κάνουν; Άσχετα, αν λιγοστεύουν αυτοί, όσο περνούν τα χρόνια. Το αν περιοριστήκαμε όμως μόνο στο "τυπικό" και η νηστεία ήταν το επικάλυμμα πολλών άλλων ανομιών - που γίνονται συνήθως, με τη σκέψη πως θα συγχωρηθούν - είναι τούτο μία μεγάλη ασέβεια και μεγαλύτερη ίσως αμαρτία απ' όλες τις άλλες που διαπράττουμε. Σε τέτοιες περιπτώσεις, σίγουρα δε θα ωφεληθούμε σε τίποτε...
- ΑΝ ΟΛΑ τα παραπάνω που περιγράφω, ήταν και το κατάλληλο "φάρμακο" συγχώρησης των αμαρτιών μας, τότε θα ήταν πολύ εύκολο να το κάνουμε συνεχώς: αμαρτία - άφεση αμαρτιών - λύτρωση! Τι πιο εύκολο; Ναι, αλλά λύτρωση σημαίνει κι ανακούφιση κι εσωτερική γαλήνη και κάθαρση απ' όλα τα "ζιζάνια" που είναι μέσα μας βαθιά κρυμμένα, όπως μίσος, ζήλια, φθόνος, κακία, αδικία κ.ο.κ. και τα οποία βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση μ' εμάς (τον δεύτερο εαυτό, τον Ηθικό), προσπαθώντας να σπάσουν το "κέλυφος" και να βγουν στην επιφάνεια! Αν βγουν, δυστυχισμένοι θα είμαστε, αλλά και να μη βγουν, πάλι άγχος, στρες κι άλλα θα νιώθουμε ΚΑΙ καθόλου ευτυχισμένοι. Οπότε, χρειάζονται κι άλλα πολλά, εκτός των "τυπικών" της θρησκείας και της συγχώρησης μέσω αυτών...
- ΠΙΣΤΕΥΩ πως, εκτός του θρησκευτικού σκέλους για όσους κι όσες πιστεύουν - αληθινά όμως και δεν έχουν λόγο να μην τηρούν αυτά που πιστεύουν - η ευτυχία και η κάθαρση, χρειάζονται κι άλλον αγώνα για να κερδηθούν, πολλές φορές δε, ίσως και τον μοναδικό! Ο αγώνας αυτός έχει σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό (τον Ηθικό, δεύτερο εαυτό), με τον οποίο πρέπει να συμφιλιωθούμε. Και για να συμφιλιωθούμε, απαιτείται να εξομολογούμαστε, πρωτίστως σ' αυτόν! Καθημερινά! Και να συγχωρούμε τον εαυτό μας, για όσα έκανε ή δεν έκανε, ρίχνοντάς τα στο παρελθόν, αποφασίζοντας να ζήσουμε το παρόν και το μέλλον απαλλαγμένοι απ' τον "πόλεμο" των δύο εαυτών μας! Εάν δε μπορούμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας, τότε ούτε τους άλλους, τους πλησίον μας, μπορούμε να συγχωρήσουμε. Οι οποίοι, έχουν κι αυτοί τα ίδια "ζιζάνια" με εμάς μέσα τους, ίσως και περισσότερα. Συμφιλίωση και ειρήνη, άρα κι ευτυχία, θα υπάρχει μόνο, όταν συγχωρούμε τους εαυτούς μας και κατ' επέκταση τους άλλους γύρω μας! Τότε, δε θα υπάρχει μίσος, θα υπάρχει μόνο Αγάπη ανάμεσά μας ως κοινωνία... Ας το προσπαθήσουμε!