Κώστας Πιστιόλας: αναζητώντας την πραγματική αξία
Το δημοτικό συμβούλιο είναι κυρίαρχο όργανο με αποφασιστική αρμοδιότητα και με ρόλο αντιπροσωπευτικό εκεί θεσμικά εκφράζεται η τοπική κοινωνία.
Στην περίπτωση του Αγρινίου, η Δημοτική Αρχή έχει συνειδητά επιλέξει και με μέθοδο επιβάλει την χωρίς προηγούμενο υποβάθμιση του οργάνου, προσδίδοντάς του ρόλο «υπηρεσίας» και μάλιστα με εντελώς διαδικαστικό χαρακτήρα.
Αυτή η απαξίωση συνιστά τεράστια προσβολή προς τους ίδιους τους δημότες. Όπως ακριβώς και οι χιλιοειπωμένες και κιτρινισμένες στο υποσχεσιολόγιο των διοικούντων αποτυχημένες διακηρύξεις οραμάτων με νέο, κάθε φορά, μακιγιάζ.
Τί, αλήθεια, έχει να περιμένει κανείς από μια κουρασμένη και αδιάφορη Δημοτική Αρχή, η πολιτική της οποίας εξαντλείται στα διαδικαστικά θέματα της ημερήσιας διάταξης και, φυσικά, στις γεμάτες αλαζονεία κι απαξίωση επιθέσεις στην αντιπολίτευση, ακόμη κι όταν αυτή είναι απολύτως καλοπροαίρετη και δημιουργική; Πώς να σχολιάσει κανείς ότι ακόμη και η πρότασή μας για τη δημιουργία ενός Χριστουγεννιάτικου brand με τη συγκέντρωση όλων των πολιτιστικών – καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στους χώρους του Πάρκου, που έτυχε της σχεδόν καθολικής αποδοχής από την κοινωνία, απήλαυσε τη χλεύη και την ειρωνεία των «αρμοδίων», που τόσο χρόνια διοικούν, αλλά ούτε τα αυτονόητα δεν έχουν κάνει;
Ο πολιτικός - αυτοδιοικητικός διάλογος στο Αγρίνιο, με ιδιαίτερη, επικοινωνιακού χαρακτήρα μαεστρία, κατευθύνεται πάντα στα τραγικά ασήμαντα. Και περιορίζεται στα πρόσωπα και όχι στις πολιτικές. Εγκλωβίζεται στο φαίνεσθαι και στα καλλιστεία προβολής προσώπων, σαν να είναι η αυτοδιοίκηση λαϊκή εμποροπανήγυρις. Καταδικάζεται απ’ τη μία στην ασάφεια της παροχολογίας, φυλακίζεται απ’ την άλλη στα μπουντρούμια της ανάγκης. Κι όλοι εμείς, οι αδαείς, οι αφελείς, οι «άσχετοι», όπως επισήμως και μεγαλοπρεπώς μας αποκάλεσαν κάποτε, θα πρέπει μόνοι να λύσουμε τους γρίφους: Πώς γίνεται ο Δήμος να μην έχει αρμοδιότητα λ.χ. για το παλιό νοσοκομεία, αλλά να έχει αρμοδιότητα να διοργανώνει συναυλίες, για να ακούσουμε τον «χριστουγεννιάτικο» ύμνο «έτσι όπως το κουνάει, 'άει, 'άει, 'άει, 'άει»; Πως γίνεται να ζητάμε εξειδίκευση των 74.400 € που φέτος θα κοστίσουν οι εορταστικές εκδηλώσεις και απλά να μη γουστάρουν να απαντήσουν; Πώς γίνεται να ρωτά σε διαδικασία λογοδοσίας η μείζονα αντιπολίτευση πόσες είναι οι απ’ ευθείας αναθέσεις και ποιου κόστους και απλά να αρνούνται να απαντήσουν;
Ποιο το νόημα, λοιπόν; Και ποιόν ακριβώς θεωρούν ότι εμπαίζουν; Έχουν την αίσθηση ότι οι δημότες δεν αντιλαμβάνονται; Τόσο πολύ τους υποτιμούν;
Αν κρίνουμε από τα όσα συνέβησαν προ ημερών στην ΚΕΔΕ, ναι: Τόσο. Κι ακόμη περισσότερο. Διότι πάνω απ’ το δήμο υπάρχει το κόμμα. Και πάνω απ’ αυτό οι προσωπικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες, που στο τέλος της ημέρας, καμιά αμφιβολία δεν πρέπει να υπάρχει, θα αποδειχθούν ματαιοδοξίες.
Ένα άχαρο, ανομοιόμορφο συνονθύλευμα της κεντρικής πολιτικής φιλοσοφίας, σε μια μάλλον αστεία προσπάθεια προσαρμογής σε αυτή και κάποιων τοπικών χαρακτηριστικών. Οι ίδιες πολιτικές χρόνια τώρα, με νέο μακιγιάζ για να μοιάζουν ελκυστικές. Και με μπόλικο στρας για να ‘ναι φανταχτερές. Η «κιτς» πολιτική άλλωστε βρίσκει (σχεδόν) πάντα απήχηση…
Όταν, όμως, η πολιτική αποσυνδέεται απ’ την πραγματική της αποστολή και λειτουργία της ως συνολική κατεύθυνση μιας κοινωνίας για την υλοποίηση συγκεκριμένων στόχων και οραμάτων και μετατρέπεται σε χωρίς κανόνες παιχνίδι εξουσίας, είναι οι ίδιοι οι πολίτες που οφείλουν να αντιδράσουν και να αντισταθούν. Αυτό που σήμερα διαπιστώνουμε ως επικρατούσα «πολιτική» είναι ένα απλό συνονθύλευμα αποσπασματικών στοιχείων χωρίς ενωτικούς αρμούς μεταξύ τους, χωρίς αξιολογική διαβάθμιση και χωρίς στόχευση.
Οι πολίτες, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, οφείλουμε να απαιτήσουμε την ανάδειξη της ουσιαστικής διάστασης της πολιτικής και την ενσωμάτωση των αντιλήψεων και διαθέσεων, των επιδιώξεων, των προσδοκιών και των οραμάτων τους.
Εκτός πια… κι αν είμαστε ευχαριστημένοι με μια πόλη που «επιβιώνει» χωρίς να ονειρεύεται. Εκτός κι αν είμαστε ικανοποιημένοι απ’ τα τη σχολική μας στέγη, απ’ τα χωριά που τελειώνουν, απ’ την αγορά που βαριανασαίνει, απ’ την ίδια την καθημερινότητα στην πόλη, …απ’ την ανάπτυξη που τόσες φορές μας έχουν υποσχεθεί και που οι ίδιοι μας έχουν στερήσει.
«Σωπαίνοντας, αφήνεις να πιστεύουν ότι δεν έχεις ούτε κρίση ούτε επιθυμία για τίποτα και, σε μερικές περιπτώσεις, πραγματικά δεν επιθυμείς τίποτα. Η απελπισία, όπως και το παράλογο, επιθυμεί και κρίνει τα πάντα γενικά, και ειδικά τίποτα. Η σιωπή την εκφράζει εύγλωττα. Αλλά όταν αρχίσει να μιλάει, ακόμη κι αν πει όχι, επιθυμεί και κρίνει. Ο επαναστατημένος αλλάζει στάση. Ήταν υποταχτικός κάτω από το μαστίγιο του αφέτη. Ξαφνικά παύει να είναι πειθήνιος. Θέλει να αντιτάξει κάτι που προτιμάει σε κάτι που δεν του αρέσει. Κάθε αξία δε συνεπάγεται και επανάσταση, αλλά κάθε κίνημα εξέγερσης συνεπάγεται, σιωπηλά, μία αξία».
Αλμπέρ Καμύ
