Μία ακόμα Θεατρική Συνάντηση Ερασιτεχνικών Ομάδων «Θεάτρου Όψεις» φτάνει στο τέλος της με τελευταία παράσταση αυτή της Ομάδας του Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου «το Αιτωλικό» με το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο, «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε».
Μία κωμωδία με σοβαρές προεκτάσεις έρχεται την Τετάρτη 30 Ιουλίου και ώρα 9.15 μ.μ. στο Υπαίθριο Θέατρο Αιτωλικού
Στην Τελετή Λήξης θα έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε και να τιμήσουμε την ηθοποιό Γιολάντα Μπαλαούρα.
?Για το έργο
Ένας θίασος, μ’ επικεφαλής τον σκηνοθέτη-διευθυντή του, προσπαθεί να «κατασκευάσει» ένα θεατρικό δράμα, ξεκινώντας από ένα διήγημα (του ίδιου του Πιραντέλλο, φυσικά). Ενώ το κοινό περιμένει την έναρξη της παράστασης, πίσω από την αυλαία της σκηνής υπάρχει φασαρία, που σταδιακά εξελίσσεται σε καβγά. Στη συνέχεια, με σηκωμένη την αυλαία, οι ηθοποιοί συνεχίζουν να μαλώνουν με τον σκηνοθέτη. Από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή, τα όρια μεταξύ πλατείας και σκηνής παραμένουν θολά. Από τη μια οι ηθοποιοί: ανυπόμονοι, εκνευρισμένοι και απρόθυμοι να υπηρετήσουν τους πειραματισμούς αυτού του παράξενου σκηνοθέτη.
Από την άλλη ο σκηνοθέτης: αυτάρεσκος και φλύαρος, προσπαθεί διαρκώς να τους πείσει ότι η αληθοφάνεια θα γεννηθεί μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και όχι μέσα από τη δουλική προσήλωση σε ένα προσχεδιασμένο «σενάριο». Τους ζητάει να κολυμπήσουν στα βαθιά χωρίς σωσίβιο, οι ηθοποιοί όμως επαναστατούν μπροστά σε μια τέτοια παράλογη απαίτηση: επιμένουν ότι πρέπει να γνωρίζουν εκ των προτέρων τα λόγια τους, προκειμένου να σφυρηλατήσουν τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα που υποδύονται.
Τι παρακολουθούμε: παράσταση ή πρόβα; Ποιο έργο ήρθαμε να δούμε: το «μέσα» ή το «έξω»; Μια κωμωδία για έναν θίασο ματαιόδοξων θεατρίνων ή ένα οικογενειακό μελόδραμα με φόντο τη Σικελία; Ποιος θα καταλάβει τη «σκηνή»: ο κόσμος των ηθοποιών ή ο κόσμος των ηρώων;
Μακάρι να ξέραμε εκ των προτέρων το «σενάριο». Μακάρι να ξέραμε ακριβώς τι να πούμε, πότε να εμφανιστούμε στη «σκηνή» και πότε να αποχωρήσουμε μεγαλοπρεπώς. Δικαίως διεκδικούν αυτό το προνόμιο οι ηθοποιοί, εφόσον δεν μπορούν να οργανώσουν διαφορετικά τις κινήσεις τους. Χωρίς την αποκρυστάλλωσή της σε μια φόρμα, η ζωή δεν μπορεί να γίνει τέχνη. Η αιώνια ένταση ανάμεσα στις δύο, την ακινησία της φόρμας και τη ρευστότητα της ζωής, διαπνέει το Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, καλώντας τον θεατή να αποδεχτεί ότι το θέατρο και η ζωή βρίσκονται, ή θα έπρεπε να βρίσκονται, σε μια διαλεκτική σχέση.
Στο “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” ο Πιραντέλλο δεν δίστασε να διαλύσει και να απαρνηθεί κάθε ενότητα στο έργο του. Αποκαλύπτει στο θεατή την τεχνική της συγγραφής, της υποβολής που χρησιμοποιεί το θέατρο, βάζει τους ηθοποιούς να σταματούν την παράσταση και να τσακώνονται με το σκηνοθέτη ή μεταξύ τους, καθώς και να αποκαλύπτουν ή να κοροϊδεύουν τα θεατρικά τρυκ. Κι όμως το έργο αυτό δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι που αποκαλύπτει τα μυστικά του θεάτρου, αλλά ένα δράμα το οποίο αποκαλύπτει τα μυστικά της ανθρώπινης προσωπικότητας.
?Σημείωμα Σκηνοθέτη:
«Μπορεί να υπάρξει ζωή εκεί πού τίποτα δεν κινείται; Αν ένα έργο τέχνης εξακολουθεί να ζει, αυτό συμβαίνει γιατί το βγάζουμε εμείς από τη μορφή πού το ’χει καθηλωμένο ο δημιουργός του. Τη ζωή, του τη δίνουμε εμείς»
Με δυο κουβέντες ο Πιραντέλλο καταφέρνει να καθηλώσει τον αναγνώστη του «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε» ώστε να παρακολουθήσει ένα γκροτέσκο μελόδραμα που παραπαίει ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.
Τι είναι άραγε Τέχνη; Είναι ερώτημα πραγματικό ή μια φιλοσοφική αναζήτηση; Είναι η Τέχνη βγαλμένη από τη ζωή ή είναι απλώς το όραμα του δημιουργού της;
Κι όμως «Η Τέχνη δεν είναι ζωή. Η ζωή είναι όπως πρέπει να είναι, ατελείωτα διαφορετική και διαρκώς εναλλασσόμενη.[…] Η τέχνη είναι κάτι στο οποίο εγώ ο δημιουργός έχω απόλυτη εξουσία, το έργο πλάθεται και διαμορφώνεται απόλυτα από εμένα.» θα γράψει λίγο παρακάτω ο Πιραντέλλο.
Μια διαρκής πάλη ανάμεσα στο δημιουργό και το δημιούργημά του.
Με αυτές τις αφορμές και αυτά τα ερεθίσματα, ο Πιραντέλλο συνθέτει το δημιουργικό χάος του θεάτρου μέσα στο θέατρο, και μας εμπνέει να παρασυρθούμε στο ακατανόητο μονοπάτι που ανοίγεται ανάμεσα στο πραγματικό και το μη πραγματικό.
Μέσα από τον τραγελαφικό μεγεθυντικό φακό της Τέχνης του Πιραντέλλο, σε ένα έργο γραμμένο σχεδόν 100 χρόνια πριν, αναγνωρίζουμε μάχες που δίνονται μέχρι και σήμερα. Το «ατιμασμένο» γυναικείο φύλλο που κρίνεται η αξία του από την ερωτική επιθυμία που προκαλεί.
«Ζήτω η ατιμία, εάν αυτό που κέρδισε η γυναίκα σου λέγεται τιμή!», φωνάζει μία από τις αδερφές διεκδικώντας το δικαίωμα της να είναι απλά ο εαυτός της.
Είναι τελικά μια παράσταση για τα όσο συμβαίνουν πίσω από την αυλαία ή είναι ένα κωμικοτραγικό μελόδραμα για τα πάθη μιας οικογένειας στη Σικελία; Κάνεις δεν ξέρει. Και κανείς δε νοιάζεται.
Εμείς εμπνευστήκαμε από το παράλογο, από τη φαντασία που γίνεται ζωή και ξανά φαντασία, από τη μουσική που διαπνέει το έργο και θα ήταν αδιανόητο να μην κυριαρχεί. Φλερτάραμε με ένα παράξενο μουσικό κράμα από τα ελληνικά ακούσματα των τελευταίων 40 χρόνων. Βρήκαμε το αστείο, το πιο παράξενο και διαλέξαμε να το φωτίσουμε.
Δώσαμε τη δική μας ζωή στο έργο αυτό, διαφορετική από άλλες ζωές, μια στιγμιαία ζωή, αυτή που θα παρακολουθήσετε.
Ιωάννα Τρικενέ
?Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Ντορίνα: Κοντοπάνου Ευφροσύνη
Σκηνοθέτης 1 / Πομέτι: Κότσαρης Μιχάλης
Ρενέ: Λύρου Χριστίνα
Τοτίνα: Ντρούκα Ευαγγελία
Σαντέζα: Παπαζαχαρία Σπυριδούλα
Πελάτης: Παρασκευά Ευδοξία
Παλμίρο: Σάλλας Γιώργος
Σαρέλι: Σύρρος Κώστας
Μομίνα: Τουφεξή Διονυσία
Σκηνοθέτης 2: Τσιγαρίδα Γιώτα
Βέρι: Χαραλάμπους Αντώνης
Ιγκνάτσια: Χουλιαρά Τζώρτζια
Στην παράσταση ακούγεται το ποίημα «Απολογισμός» του Τσαρλς Μπουκόφσκι.
?Συντελεστές:
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Ιωάννα Τρικενέ
Μετάφραση: Σαλβίνα Τζιαρακά (Αρχιτέκτων Μηχανικός, μέλος και δασκάλα του Συλλόγου μας)
Σκηνογραφία: Μιχάλης Κότσαρης
Φωτισμοί: Λεωνίδας Γριπιώτης
Μουσική Επιμέλεια / Κονσόλα Ήχου: Ιωάννα Τρικενέ
Ενδυματολογία/Φροντιστήριο Ρούχων: Ιωάννα Τρικενέ και η Θεατρική Ομάδα
Κατασκευές Ενδυμάτων: Ζωή Κοντοδήμα, Μιχάλης Κότσαρης
Κομμώσεις / Μακιγιάζ: η Θεατρική Ομάδα
Τεχνική Υποστήριξη: Αστέρω Περγαντή, Ασπασία Γερολυμάτου, Χρήστος Κολοβός
Σήμα της παράστασης / δημιουργικό αφίσας: ο Εικαστικός Μιχάλης Κότσαρης
Οργάνωση Παραγωγής: Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού Πολ. & Μορφ. Συλλόγου «Το Αιτωλικό»
Παραγωγή: Πολιτιστικός & Μορφωτικός Σύλλογος «Το Αιτωλικό» – Καλοκαίρι 2025
Διάρκεια παράστασης: 90′
Η Γιολάντα Μπαλαούρα, γεννήθηκε στα Ιωάννινα και έχει καταγωγή από το Καρπενήσι. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη στην Αθήνα.
Λέει η ίδια: «Ο δάσκαλος μου, Γιώργος Θεοδοσιάδης ήταν εξαιρετικός και αυστηρός. Δεν έβλεπε με καλό μάτι την τηλεόραση. Η δασκάλα μου Ελένη Χατζηαργύρη με βοήθησε να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα». Επίσης αναφέρει: “Αν δεν ήμουν ηθοποιός θα είχα τρελαθεί. Από το δημοτικό ήθελα να γίνω ηθοποιός. Όταν ήμουν στη Γ’ Λυκείου είχα πάρει τηλέφωνο τον Γιάννη Δαλιανίδη για δουλειά και με πήρε σε σειρά της ΕΡΤ. Κάποια στιγμή το ξεφούρνισα και στους γονείς μου. Δεν το πήραν καλά στην αρχή, αλλά μετά το κατάπιαν. Ο Δαλιανίδης μου είπε: αν δεν πας στη Δραματική Σχολή, θα σε διώξω από τη σειρά. Έτσι έκανα. Ήταν μυθικό ότι συνεργάστηκα μαζί του, γιατί είχα μεγαλώσει με τις ταινίες του.»
Από το 2011 μέχρι σήμερα συνεργάζεται ως ηθοποιός και συνεργάτης με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη, παίζοντας σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις. Σημειώνει: «Νιώθω 18 ετών. Αυτό που με κρατάει νέα είναι ότι αντιμετωπίζω τα πράγματα σαν να τα ζω πρώτη φορά. Φροντίζω να προστατεύω την αθωότητά μου»
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους Heinz-Uwe Haus, τον Ανδρέα Μανωλικάκη (Actors Studio), τον Θοδωρή Αμπαζή, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Νίκο Χαραλάμπους και Γιάννη Λεοντάρη.
Η πορεία της στον χώρο του Θεάτρου υπήρξε σημαντική και πολύπλευρη.
Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές στιγμές αυτής της διαδρομής που αποτελείται από έργα του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου:
- «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
- «Η νύχτα της Ιγκουάνα» του Τενεσι Ουίλιαμς
- «Χειμωνιάτικο Παραμύθι» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
- «Δον Ζουάν» του Μολιέρου
- «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη
- «Μπαμπάδες με ρούμι» των Ρέππα-Παπαθανασίου
- «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι
- «Το μελτεμάκι» του Παντελή Χορν
- «Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη
- ¨Τρωάδες» του Ευριπίδη κ.α.
- Τις οποίες σκηνοθέτησαν σπουδαίοι εργάτες του θεάτρου όπως οι: Γιάννης Τσαρούχης, Δημήτρης Μυράτ, Γιώργος Μιχαηλίδης, Χρήστος Τσάγκας, Ρούλα Πατεράκη, Θοδωρής Γκόνης, Κώστας Καζάκος, Κώστας Τσιάνος, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Σταμάτης Φασουλής, Γιώργος Σεβαστίκογλου κ.α.
Ειδική αναφορά θα κάνουμε στην παράσταση «Lysistrata project» σε σκην. Γιάννη Παρασκευόπουλου – η οποία δόθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα πλαίσια της Ελληνικής Προεδρίας και στο Art Carnuntum Festival στην Αυστρία.
Στον κινηματογράφο έχει παίξει στις ταινίες:
«Ξένο αίμα» σκην. Τώνη Λυκουρέση
«Luger » σκην. Κωστας Χαραλάμπους
«Ζητείται ψεύτης» σκην. Ιεροκλής Μιχαηλίδης
«Ευγένιος… αγνώστων λοιπών στοιχείων» σκην. Κώστα Ζηρίνη
«Χάραμα» σκην. Αλέξη Μπίστικα
«Γυναίκες… δηλητήριο» σκην. Νίκος Ζερβός.
Η δουλειά της στην τηλεόραση είναι επίσης αξιοσημείωτη:
Το 1983 συμμετείχε στην ταινία «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο2», υποδυόμενη τη μαθήτρια.
Το 1985 έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο στην κωμική σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη «Τα λιονταράκια του κυρ-Ηλία
Από το 1990 έως το 1998, έπαιξε στις τηλεοπτικές σειρές «Η αναγέννηση ενός έθνους» ,«Οι φρουροί της Αχαΐας», «Παράλληλοι δρόμοι», «Οι απαράδεκτοι», «Χάι ροκ», «Ο χήρος η χήρα και τα χειρότερα», «Μάνα είναι μόνο μία» και «Μαγική νύχτα» , «Δανεικός πατέρας»
Το 2004 συμμετείχε στην κωμική σειρά «Το πιο γλυκό μου ψέμα»
Τη σεζόν 2004-2005 έλαβε μέρος σε τέσσερις τηλεοπτικές σειρές. «Άνω κάτω τελεία» και «Ξέχασέ με», «Εραστής Δυτικών Προαστίων» και «Κανείς δε λέει σ’ αγαπώ»
Ένας από τους πιο γνωστούς τηλεοπτικούς της ρόλους ήταν αυτός της Ελπίδας Ματσούκα στην κωμική σειρά του Mega «Η πολυκατοικία»
Από Το 2010 έως το 2012 συμμετείχε στο «Ζητείται ψεύτης» και στην κωμική σειρά «Με λένε Βαγγέλη»
Οι τελευταίες της δουλειές είναι «Τα Καλύτερα μας χρόνια» , «Η τούρτα της μαμάς» «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», «Στοργή» «,Παιχνίδια Εκδίκησης». Και πρωταγωνίστησε ως «Ελένη» στη σειρά «Το Ναυάγιο».
Το 2022, υποδύθηκε τη «Μαρούλα» στη σειρά Τρία Μίλια του Star. «Mαρούλα έλεγαν τη μαμά μου. Καρμικό και συγκινητικό», είχε πει για εκείνον τον ρόλο της.
Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να κάνουμε και στο εκπαιδευτικό της έργο:
Συνεργάστηκε με το Υπουργείο Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης και πραγματοποίησε βιωματικά εργαστήρια θεατρικής παιδείας για τους εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Διδάξε υποκριτική στη Δραματική Σχολή «Ανδρέας Βουτσινάς». Συνεργάστηκε με το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών, αναλαμβάνοντας τη σκηνοθετική επιμέλεια παράστασης με το έργο «Μαύρη κωμωδία» του Πήτερ Σάφερ. Σε δεύτερη συνεργασία με το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών, συνεργάστηκε στην οργάνωση για το ανέβασμα της παράστασης «Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά» του Ευγένιου Ο Νηλ.
agriniopress.gr
