Σε μια περίοδο που το ζήτημα της επάρκειας αστυνομικού προσωπικού τίθεται με όρους δημόσιας ασφάλειας, στη Διεύθυνση Αστυνομίας Αιτωλίας παρατηρούνται φαινόμενα που εγείρουν εύλογα ερωτήματα, μετακινήσεις χωρίς αντίκρισμα, υπηρεσίες χωρίς ανάσα.
Αποφάσεις αποσπάσεων λαμβάνονται χωρίς διαφάνεια, χωρίς σαφή λειτουργικά κριτήρια και –το κυριότερο– χωρίς καμία θεσμική πρόνοια για την αντικατάσταση των στελεχών που αποχωρούν.
Η «βαριά βιομηχανία» εξυπηρετικών αποσπάσεων καλά κρατεί. Ένα νέο –και αμφίβολης λογικής– ρεκόρ καταγράφεται: έξι (6) διαταγές αποσπάσεων σε έξι (6) ημέρες, όλες αφορούν το Γραφείο Ενδοοικογενειακής Βίας του Αστυνομικού Τμήματος Μεσολογγίου.
Το ερώτημα που τίθεται από υπηρεσιακούς παράγοντες είναι απλό: ποιος θεωρεί «τσιφλίκι» του το συγκεκριμένο γραφείο και παρεμβαίνει τόσο επιθετικά στη λειτουργία του;
Πρόκειται για μια από τις πιο ενεργές και επιχειρησιακά αποδοτικές δομές της περιοχής – με καθημερινή παρουσία στην πρώτη γραμμή, δεκάδες παρεμβάσεις και συλλήψεις σε ζητήματα ευαίσθητα, όπου απαιτείται άμεση και εξειδικευμένη ανταπόκριση.
Και όμως, το συγκεκριμένο γραφείο αποψιλώνεται μεθοδικά. Μια ικανότατη γυναίκα Αξιωματικός απομακρύνεται αιφνιδίως – και για να καλυφθεί το επιχειρησιακό της κενό, τοποθετούνται τρεις αστυνομικοί εναλλάξ, ανά 20 ημέρες.
Η εικόνα είναι πρωτοφανής: μια οργανωμένη υπηρεσία να αποδομείται, σαν να επρόκειτο για απλή βάρδια ή στατική φύλαξη. Και όλα αυτά με πρόσχημα την «ενίσχυση» άλλων υπηρεσιών.
Την ίδια στιγμή, διαμορφώνεται μια σκιώδης καθημερινότητα υπηρεσιακής φθοράς, όπου το φαινόμενο των αθρόων αποσπάσεων χωρίς πρόβλεψη αντικατάστασης τείνει να γίνει κανόνας. Ο ένας καλύπτει τον άλλον, και τελικά κανείς δεν καλύπτει το ουσιώδες: τη σταθερότητα και τη συνέχεια στη λειτουργία των τοπικών Υπηρεσιών.
Πληροφορίες αναφέρουν πως η πίεση δεν είναι νέα – όμως πλέον αγγίζει τα όρια του οργανωτικού παραλογισμού.
Αντί να διασφαλιστεί η υποστήριξη κρίσιμων δομών, αυτές αποσυντονίζονται από μέσα, με εσωτερικές κινήσεις που κανείς δεν φαίνεται να αξιολογεί θεσμικά πριν υλοποιηθούν.
Το ερώτημα είναι επίκαιρο: πώς είναι δυνατόν γραφεία που εξυπηρετούν καθημερινά θύματα βίας και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες να μετατρέπονται σε πεδία αποδυνάμωσης;
Και κυρίως: με ποια λογική αντικαθίσταται μια έμπειρη, εξειδικευμένη λειτουργός από περιστασιακές εναλλαγές στελεχών, χωρίς βάθος, χωρίς συνέχεια και χωρίς θεσμική μνήμη;
Η κοινωνία γνωρίζει ποιοι είναι στην πρώτη γραμμή. Και όταν τα γραφεία αυτά αρχίζουν να θυμίζουν «σκοπιές εναλλαγής» αντί για επιχειρησιακές δομές, τότε δεν φταίει ούτε το προσωπικό, ούτε το φορτίο: φταίνε αυτοί που κινούν τα νήματα και λαμβάνουν τις τελικές αποφάσεις.
Και κυρίως, φταίει η σιωπή γύρω από αυτές τις πρακτικές.
