γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος
Όλο και περισσότερα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, κακοποίησης και βιασμού βγαίνουν στη φόρα τώρα τελευταία. Όλο και περισσότεροι παιδεραστές και βιαστές παίρνουν το δρόμο προς τη δικαιοσύνη. Αυτό το δεύτερο είναι θετικό, απ’ την άποψη ότι και η ίδια η κοινωνία, όλοι εμείς οι πολίτες δηλαδή, έχουμε ευαισθητοποιηθεί πάρα πολύ απέναντι σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, απ’ τη στιγμή που συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι τέτοιο εύκολα μπορεί να συμβεί και στα δικά μας παιδιά, εγγόνια κ.τ.λ. και μάλιστα από άτομα υπεράνω πάσης υποψίας. Τέτοια άτομα μπορεί να «κρύβονται» σε σχολεία, σε παιδικές χαρές, σε φροντιστήρια, στον αθλητισμό, σε κατηχητικά σχολεία, σε κατασκηνώσεις, ακόμα και στο στενό μας συγγενικό περιβάλλον. Είναι κι επιστημονικά διαπιστωμένο εξάλλου, ότι άτομα αυτής της κατηγορίας «διαλέγουν» τέτοιου είδους ασχολίες για να βρίσκονται σε καθημερινή επαφή με μικρά παιδιά.
Εγώ δε θα μπω στον πειρασμό να υποστηρίξω ότι οι παιδεραστές ή παιδόφιλοι – οι οποίοι δεν έχουν σύνορα ούτε εθνικότητα – είναι ψυχικά άρρωστοι κι άρα κάνουν αυτό που κάνουν παρά τη θέλησή τους. Η επιστήμη της Ψυχικής Υγείας, σαφώς και κατατάσσει αυτά τα άτομα σε μία απ’ της πολλές κατηγορίες των ψυχοσεξουαλικών διαταραχών – διαστροφών. Και σαφώς, αν ανατρέξουμε ψυχαναλυτικά στο παιδικό – κυρίως – παρελθόν των ατόμων αυτών, θα βρούμε και τα πιθανά αίτια αυτής της απόκλισης απ’ το φυσιολογικό. Όμως δε φταίνε σε τίποτε μικρά παιδάκια (και των δύο φύλων) να υποστούν – εξ’ αυτής της απόκλισης – ένα τέτοιο σοκ, ένα τέτοιο μετατραυματικό στρες, μια τέτοια ψυχική κατάρρευση, απ’ την οποία ουδέποτε θα συνέλθουν σ’ ολόκληρη τη ζωή τους, όση στήριξη και να τους παρασχεθεί. Μόνο όποιος έχει βιώσει ο ίδιος (ή η ίδια), αλλά κι όποιος είχε την ατυχία να υποστεί κάποιο κοντινό του πρόσωπο αυτού του είδους την κακοποίηση κι έχει πλήρη επίγνωση της βαρύτητας των συνεπειών της, μόνο αυτός μπορεί να νιώσει το πόσο μεγάλο κι ανήκεστο κακό προκαλείται από μια τέτοια πράξη.
Χωρίς να μπαίνουν κάποιοι στον κόπο (όχι οι θύτες αλλά άλλοι) να σκεφτούν λογικά – όντας κι έξω απ’ το χορό – φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν πολλές φορές τα ίδια τα θύματα μιας τέτοιας ενέργειας ότι, τάχα, αυτά τα ίδια προκάλεσαν – με τη στάση τους – το συμβάν. Ότι το ήθελαν δηλαδή! Δε χρειάζεται καν ν’ ασχοληθούμε με τέτοιου είδους «λογικές» κι εκτιμήσεις, γιατί, όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο και το πιστεύει κιόλας, μάλλον θα είναι ο ίδιος άρρωστος ψυχικά κι αν του τύχαινε – άρα – κάποια τέτοια ευκαιρία, δικαιολογημένα θα προέβαινε κι αυτός στην αποτρόπαια πράξη. ΟΧΙ, σε καμία περίπτωση δε μπορεί κάτι τέτοιο να σταθεί ως δικαιολογία. Ένας ομαλός και ψυχικά ισορροπημένος άνθρωπος, όσο και να προκληθεί από ένα κοριτσάκι (το οποίο κι άθελά του, πολλές φορές, ας πούμε ότι προκαλεί χωρίς να έχει κι επίγνωση), ποτέ δε θα νιώσει τόσο μεγάλη έλξη σεξουαλική, ώστε να προβεί στην πράξη της κακοποίησης. Θα το κάνει αυτό μόνο όποιος είναι σεξουαλικά αποκλίνων (ανώμαλος – διεστραμμένος).
Παλιότερα περισσότερο, αλλά και τώρα μέχρι ένα σημείο, τα θύματα τέτοιων αποτρόπαιων πράξεων προσπαθούν ν’ αποκρύψουν το συμβάν ακόμα κι απ’ τους ίδιους τους γονείς. Περισσότερο απ’ αυτούς, γιατί φοβούνται ότι δε θα τα πιστέψουν κι ότι θα τα τιμωρήσουν κι από πάνω! Φοβούνται την απόρριψη δηλαδή. Και δεν έχουν καθόλου άδικο. Γιατί αυτή η απόρριψη πολλές φορές καταντάει χειρότερη – για τον ψυχισμό του παιδιού – κι απ’ την ίδια την τόσο τραυματική πράξη που υπέστη. Είναι αυτό ένας δεύτερος κι ακόμα μεγαλύτερος – ψυχικός αυτή τη φορά – βιασμός! Κι οι βιαστές σε τέτοιες περιπτώσεις είναι οι ίδιοι του οι γονείς! Το παιδάκι, εκείνη την άτυχη γι’ αυτό στιγμή της σεξουαλικής κακοποίησης – βιασμού, χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Δεν ξέρει καν τι του συμβαίνει, δεν ξέρει πώς ν’ αμυνθεί, για μια στιγμή και τόσο ξαφνικά βρίσκεται σε μια άλλη – εντελώς διαφορετική – κατάσταση και πραγματικότητα. Χάνει μονομιάς την ιδέα που είχε για τη ζωή, τους τριγύρω του, την ανεμελιά του, την εμπιστοσύνη για ΟΛΟΥΣ! Από τότε και μετά, όλοι οι άνθρωποι γύρω του είναι εν δυνάμει βιαστές. Φοβάται να μείνει μόνο του και το πιο τραγικό να μείνει με τον ίδιο του τον πατέρα ακόμα (τον ταυτίζει ασυνείδητα με το βιαστή), αν δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο στο σπίτι! Φοβάται ν’ απομακρυνθεί απ’ το σπίτι – φυλακή, φοβάται ν’ ανοίξει τα φτερά του και να συνεχίσει ομαλά την πορεία της ζωής του, φοβάται ακόμα και να πάει σε ξένη πόλη να σπουδάσει! Αντιμετώπισα – δυστυχώς – μια τέτοια ακραία περίπτωση, οπότε κάτι τέτοιο είναι για μένα αποδεδειγμένο πλέον και στην πράξη. Μου έτυχε περίπτωση γυναίκας που δεν πήγε να σπουδάσει όταν ήταν 18 χρονών κι ας πέρασε και το ήθελε πολύ, γιατί δεν μπορούσε να υπερνικήσει τον φόβο ότι κι εκεί μακριά πάλι θα τη βίαζαν!
Νομίζω ότι δεν χρειάζονται περισσότερα. Για ένα τόσο σοβαρό θέμα, βιβλίο ολόκληρο μπορεί να γράψει κανείς. Ένα συμπέρασμα βγαίνει και μια συμβουλή δίνω: Τα παιδιά σας και τα μάτια σας δεκατέσσερα. Μην τα εμπιστεύεστε σε ΚΑΝΕΝΑΝ! Μάθετέ τα κι αυτά να μην εμπιστεύονται ΚΑΝΕΝΑΝ! Και διατηρείστε σα γονείς – και κυρίως οι μητέρες για τα κορίτσια – τέτοια σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά σας, ώστε να τρέξουν αμέσως και να σας πουν, χωρίς τον παραμικρό φόβο, οτιδήποτε καταλάβουν πως δεν πάει καλά. Μόνο έτσι θα προλάβετε αυτή την τόσο τραυματική πράξη, που στην ουσία τερματίζει τη ζωή του παιδιού – θύματος τη στιγμή που θα συμβεί…
Και μη θεωρήσετε καθόλου υπερβολικά αυτά που έγραψα. Είναι η πραγματικότητα και πρέπει να σας ταρακουνήσει…
