"Η Βελίνα απο το Αγρίνιο γράφει στο Menshouse για τη μεγάλη της αγάπη. Το αλεξίπτωτο πλαγιάς…"
Στην Φωτό του άρθρου βλέπουμε μια πτήση της Βελίνας με φόντο την Τριχωνίδα.
Γράφει η Βελίνα Βλάχου
Από πιτσιρίκι ένα όνειρο βλέπω συνέχεια: ότι πετάω. Τις περισσότερες φορές μάλιστα συνδυάζεται με το ότι σώζω και ολόκληρο τον κόσμο! Κι αν όχι ολόκληρο έστω την πόλη μου. Νταξ, μπορεί και απλώς τη γειτονιά μου. Είμαι λίγο σούπερ χίρο γενικώς.
Μεγάλωσα λοιπόν (λίγο, όχι πολύ) και να που μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω το πιο συχνό μου όνειρο πραγματικότητα: να πετάξω! Για τις ανάγκες ενός γυρίσματος έπρεπε να κάνω αλεξίπτωτο πλαγιάς. Θα έκανα φυσικά διθέσια πτήση μαζί με εκπαιδευτή. Αλλά αυτό δε με έκανε να φοβάμαι λιγότερο. Όσο ανεβαίναμε το βουνό ένιωθα να μου κόβονται τα πόδια. Άνθρωπος, περίεργο πλάσμα. Να ζεις επιτέλους το όνειρό σου και αντί να χαίρεσαι τελικά να φοβάσαι.
Δεν πρόλαβα να γκρινιάξω περισσότερο. Ετοιμάσαμε τον εξοπλισμό και απογειωθήκαμε. Νομίζω πρέπει να πέρασαν 20 δευτερόλεπτα πτήσης μέχρι ο φόβος μου να μετατραπεί σε απόλαυση. Έμοιαζε με όνειρο, αλλά αυτήν τη φορά δεν ήταν. Πετούσε όχι μόνο η ψυχή κι η σκέψη μου, αλλά και το κορμί μου. Έβλεπα από ψηλά τον Αχέροντα και έναν καταπράσινο κάμπο να ξεδιπλώνεται κάτω από τα πόδια μου. Κι αλήθεια, ένιωθα πως πλέον είχα τη δύναμη να σώσω και τον κόσμο!
Τώρα πια πετάω μόνη μου. Και κάθε φορά έχω ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Όχι του φόβου, αυτό έμεινε εκεί, σ’ εκείνη την πρώτη διαδρομή προς την απογείωση. Έπειτα από κάθε προσγείωση θαρρώ πως μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα. Είναι σα να μου έχουν φορέσει έναν μανδύα ο οποίος με κάνει συναισθηματικά άτρωτη. Και όποτε αυτός λίγο φθείρεται παίρνω το αλεξίπτωτό μου, ανεβαίνω στο βουνό και απογειώνομαι ξανά. Και ξανά. Και ξανά.
Υπάρχουν κάποιοι που μας λένε τρελούς. Αν το να δίνεις ζωή στα όνειρα σου είναι τρέλα, τότε ναι, είμαστε τρελοί. Όσο πιο συχνά μπορούμε δίνουμε ραντεβού, μαζευόμαστε και περνάμε καλά. Φορτώνουμε τους εξοπλισμούς μας σε ένα αμάξι, στριμωχνόμαστε όσοι περισσότεροι γίνεται και παίρνουμε τα βουνά. Φτάνοντας στην απογείωση ξεφορτώνουμε και για λίγα λεπτά απολαμβάνουμε τη θέα.
Ακόμα κι αν έχουμε ανεβεί εκεί άλλες εκατό φορές, κάθε μία έχει και κάτι το αλλιώτικο. Ελέγχουμε τις συνθήκες και οι πρώτοι απογειώνονται. Τα γέλια και τα πειράγματα δεν σταματούν. Κι αφού κάνουμε τις βόλτες μας στον αέρα (άλλος λιγότερες άλλος περισσότερες) προσγειωνόμαστε και κλείνουμε την πτητική μας μέρα με μπύρες. Μάλιστα η μύηση στις μπύρες ήταν και το πρώτο μάθημα που μου έκαναν όταν μπήκα στην ομάδα.
Σε μια εποχή αλλεπάλληλης γκρίνιας λοιπόν εμείς δεν πνιγόμαστε από την καθημερινότητά μας. Ούτε ψάχνουμε κάποιον ή κάτι να μας σώσει.
Το να περνάμε καλά δεν εξαρτάται από μία προαγωγή, έναν καλύτερο μισθό και μια πιο άνετη ζωή. Για να χαμογελάμε δεν περιμένουμε έναν δυνατό έρωτα. Ούτε έναν σπουδαίο ηγέτη για να μας εμπνεύσει. Δεν ψάχνουμε τίποτα οπουδήποτε αλλού εκτός από μέσα μας. Και το ταξίδι ξεκινά…
ΥΓ Στο βίντεο, ιπτάμενος και τζέντλεμαν ο Κωστής Πρασσάς
