Στον Γεώργιο Κακαβιά ανήκε, από το 1780, ένας νερόμυλος που βρισκόταν στο Αγρίνιο, κοντά στην σημερινή πλατεία Μητροπολίτου Χριστοφόρου (Τρία Φανάρια) στην Ντούτσαγα...
Η οικογένεια Μακραπίδη (αργότερα Κακαβιά) έχει τη ρίζα της στα Άγραφα. Πριν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, γύρω στα 1600, μέλη της οικογένειας έφυγαν από τα Άγραφα και εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή του Αγρινίου.
Ανέπτυξαν δραστηριότητα γύρω από την λίμνη Τριχωνίδα. Κάποιος από αυτούς επινόησε δικό του τρόπο μαγειρέματος των αλιευμάτων της λίμνης. Μαγείρευε τα ψάρια σε μεγάλο «κακάβι» (καζάνι). Αυτό τον έκανε γνωστό και πολλοί πήγαιναν να απολαύσουν τις νοστιμιές του εκεί «στου Κακαβιά», όπως επικράτησε να λέγεται το στέκι. Το παρωνύμιο αυτό εκτόπισε σιγά-σιγά το επώνυμο Μακραπίδη και επικράτησε το Κακαβιάς.
Γόνος αυτής της οικογένειας ήταν ο προύχοντας του Αγρινίου, Γεώργιος Κακαβιάς, σπουδαίος οικονομολόγος για την εποχή του, σύμβουλος πολλών κυβερνήσεων της εποχής.
Ο Γεώργιος Κακαβιάς παντρεύτηκε κάτω από παράξενες συνθήκες την Μαρία Θεοδωρακοπούλου, κόρη επώνυμου Αγρινιώτη που το αρχοντικό του βρισκόταν στην θέση που είναι σήμερα το Δημοτικό Καφενείο γνωστό μέχρι σήμερα σαν καφενείο του Θεοδωρακόπουλου. Η Μαρία ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα που η φήμη της ομορφιάς της ξεπέρασε τα όρια του Αγρινίου. Για τον λόγο αυτό την διεκδικούσαν πολλοί. Ένας από τους πολλούς διεκδικητές ήταν και ο Αλή-Πασάς των Ιωαννίνων. Έστειλε λοιπόν ανθρώπους για να την πάρουν και να την πάνε στο χαρέμι του. Οι προύχοντες του Αγρινίου έμαθαν έγκαιρα την απόφαση του Αλή-Πασά κι πάντρεψαν εσπευσμένα την Μαρία με τον Γεώργιο Κακαβιά.
ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΚΑΚΑΒΙΑ (ΡΑΜΜΟΠΟΥΛΟΥ)
Στον Γεώργιο Κακαβιά ανήκε, από το 1780, ένας νερόμυλος που βρισκόταν κοντά στην σημερινή πλατεία Μητροπολίτου Χριστοφόρου (Τρία Φανάρια) στην Ντούτσαγα. Από το 1810 μέχρι την απελευθέρωση ο μύλος ήρθε στην κατοχή του Ντουτς –Αγά και Ομέρ-Αγά, γαμπρούς του Αλάμπεη. Μετά την απελευθέρωση περιήλθε πάλι στην κατοχή του Γεώργιου Κακαβιά , στην σύζυγό του Μαρία και στα τρία τους παιδιά Κωνσταντίνο, Σπύρο και Δημοσθένη.
Ο Μύλος του Κακαβιά έχει επικρατήσει στην συνείδηση του Αγρινιώτικου λαού σαν «Μύλος του Ραμμόπουλου» λόγω της πολύχρονης χρήσης του από τον Ηπειρώτη μυλωνά Ραμμόπουλο ο οποίος είχε στην κατοχή του τον μύλο στην γέφυρα της Ερμίτσας, αργότερα εκμεταλλευόταν τους μύλους στην Τατάρνα Ευρυτανίας και στο Ψαρολίθι της Σπολάιτας. Τελευταία δούλεψε τον μύλο του Κακαβιά για πολλά χρόνια.
O μύλος λειτουργούσε με νερό που ερχότανε με αύλακα από την Ερμίτσα. Βέβαια αυτός ο αύλακας δεν εξυπηρετούσε μόνο τον μύλο. Το νερό που έφερνε χρησιμοποιούνταν πρωτίστως στην άρδευση των καπνών. Εξυπηρέτησε για πολλά χρόνια όχι μόνο την περιοχή της Ντούτσαγας αλλά και την ευρύτερη περιοχή καθώς και κόσμο που ερχόταν από άλλες περιοχές. Λειτούργησε μέχρι και την δεκαετία του ’70.
Πίσω από το μύλο διακρίνονταν οι καμάρες που από πάνω τους περνούσε ο αύλακας με το νερό. Πίσω από τον μύλο ήταν το «Σκεπαρνέικο», το σπίτι του Γιάννη Σκεπαρνιά. Εκεί ήταν και το βυρσοδεψείο που διατηρούσε, το γνωστό στην εποχή του, «Ταμπακαριό του Σκεπαρνιά». Στην περιοχή της Ντούτσαγας υπήρχαν δύο νερόμυλοι. Αυτός του Κακαβιά και ο «Κάτω Μύλος», όπως τον έλεγαν οι παλιοί, ο μύλος του Δημάκη. Το νερό που έφευγε από τον μύλο του Κακαβιά (Ραμόπουλου) τροφοδοτούσε στην συνέχεια τον μύλο του Δημάκη.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΑΚΑΒΙΑΣ
Ο Δημοσθένης Κακαβιάς, γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1873.
Ήταν για την εποχή του σπουδαίος δικηγόρος της πόλης.
Από το 1911 ήταν στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Αγρινίου. Πίστευε πολύ στον συνεταιρισμό των αγροτών και για την επίτευξη αυτού του σκοπού είχε δημιουργήσει στην Ρουπακιά ένα πρωτότυπο κτήμα με διάφορα οπωροφόρα δέντρα με σκοπό την επέκταση των καλλιεργειών με τις οποίες ασχολούνταν οι αγρότες.
ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΚΑΚΑΒΙΑ
Ο Δημοσθένης Κακαβιάς πέθανε στις 14 Ιανουαρίου του 1954. Με ιδιόγραφη διαθήκη του αφήνει στον δήμο Αγρινίου όλη του την περιουσία.
«… Η περιουσία μου να περιέλθη κατά πλήρη κυριότητα εις τον Δήμον Αγρινίου, ίνα εκ των εισοδημάτων της ο Δήμος Αγρινίου ιδρύση εις το εις θέσιν «Ρουπακιάν ή Εικόνισμα», 1ο τμήμα περιφερείας Αγρινίου κείμενον κτήμα μου, Γεωργικήν Σχολήν και συντηρή ταύτην εκ των εσόδων της υπολοίπου περιουσίας μου…»
Για την υλοποίση της διαθήκης του αφήνει στον Δήμο Αγρινίου:
Ένα καπνοτόπι 29 στρεμμάτων
Ένα λιοστάσι 12 στρεμμάτων στην θέση Ρουπακιά
Ένα οικόπεδο 1200 τετρ. μέτρων στη θέση Ντούτσαγα , εκεί όπου υπήρχε ο Μύλος του Κακκαβιά
Ένα αγροτεμάχιο 125 στρεμμάτων στη θέση Λυγερό της κοινότητας Δοκιμίου
Το όνομά του έχει δοθεί στον δρόμο που αρχίζει από την Πλατεία 28ης Οκτωβρίου (Καραπανέικα) και καταλήγει στον πλατεία Τσακανίκα.
ΠΗΓΕΣ: Αφήγηση Κώστα Κακαβιά
