Κείμενο: Επιτροπής Αγώνα-Συσπείρωσης Πολιτών «Σώστε την λίμνη Τριχωνίδα»

1979-1981: υπόθεση Πετροχημικών στο Νιοχώρι στην περιοχή Μπούκα.

Ένα έγκλημα κατά της φύσης και της Αιτωλοακαρνανίας που σχεδίασε το κράτος της Αθήνας και η διαπλοκή, να εγκαταστήσουν για επεξεργασία παραγώγων πετρελαίου.
Αυτό θα σήμαινε φυσική καταστροφή του παγκόσμιας σημασίας βιοτόπου και αφανισμό ανθρώπων και παραγωγής μιας από τις πλέον πλούσιες τότε κοινότητες της Ευρώπης.
(Σχετικά με την υπόθεση υπέροχο άρθρο στην ηλεκτρονική εφημερίδα iAitoloakarnania σε ανάρτηση του 2015. Εκεί υπάρχει και το Ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε, γιατί το θέμα και ο αγώνας των κατοίκων προκάλεσε αίσθηση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και το οποίο ντοκιμαντέρ πήρε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. To ντοκιμαντέρ χρηματοδοτήθηκε από τους κατοίκους του Νεοχωρίου).
Η καθολική αντίδραση των κατοίκων και η μαχητικότητα του κινήματός τους, απέτρεψε το έργο.
Πρωτεργάτες στον αγώνα και συντονιστές, οι γαιοκτήμονες Τάκης Μακρής, Δημοσθένης Κανούτας, Διονύσης Κανούτας.

1979: Υπόθεση καυστήρων τοξικών αποβλήτων στο Πλατυγιάλι Αστακού, αφού πριν κατασκευάστηκε λιμάνι στη θέση μοναδικού πρωτοελλαδικού οικισμού τον οποίο έθαψαν τόνοι μπετόν.

Εδιαφερόμενη κατασκευαστική εταιρεία μία CBI που ύστερα από έρευνες προέκυψε ότι ήταν της Μαφίας με επενδυτικά κεφάλαια από ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.

Περιεχόμενο: Θα συγκέντρωνε τα τοξικά απόβλητα από χώρες προηγμένες της Ευρώπης και ύστερα από καύση θα τα έβαζε σε ειδικούς ταμιευτήρες.

Συνέπειες: θάνατος της Αιτωλοακαρνανίας, ολοσχερής καταστροφή του βιοτόπου, καθολική μόλυνση ιδιαίτερα του υδάτινου ορίζοντα και υποβάθμιση της χώρας.

Χρονικό αντίδρασης των κατοίκων του νομού: Η εταιρεία προσπάθησε να εξαγοράσει πρόσωπα και τοπικούς παράγοντες. Ελάχιστοι ενέδωσαν και μετά υποχρεώθηκαν να ζητήσουν δημόσια συγνώμη από τους κατοίκους.
Με πρώτους τους κατοίκους του Αστακού, ξεσηκώθηκε το Αγρίνιο, όλοι οι δήμαρχοι και Δήμοι, οι φορείς του νομού, οι βουλευτές, τα πολιτικά κόμματα, το πανεπιστήμιο, οι φορείς και ο Δήμος Πατρών, όλα τα όμορα νησιά από Κεφαλονιά μέχρι Κέρκυρα, και ο επιστημονικός κόσμος της χώρας. Την ευθύνη ενημέρωσης είχαν οι πολίτες Αστακού, του Αγρινίου και ο Δήμος Αγρινίου με δήμαρχο τον Γιάννη Βαϊνά τότε, που έθεσε το γραφείο του στην υπηρεσία των μαχόμενων πολιτών.

Έγιναν απανωτές συγκεντρώσεις, εμφανίσεις στα ΜΜΕ και δελτία τύπου καθώς και μεγάλη εξωτερίκευση του θέματος.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ εδώ ο ρόλος της Εκκλησίας τότε και του πρωτοσύγκελου της μητροπόλεως κυρίου Ευαγγελάτου.

Ύστερα από αυτή την αντίδραση ξεπεράστηκε ο κίνδυνος και με το Προεδρικό Διάταγμα 130/1990 του πατριώτη υπουργού Αναστάση Πεπονή κλείδωσε δια παντός η υπόθεση του Πλατυγιαλίου από τέτοιου είδους «επενδύσεις»-εγκλήματα. Ορίστηκε η περιοχή Πλατυγιαλίου για βιομηχανική-εμπορική ζώνη και δράσεις συμβατές με το περιβάλλον.

1991: Υπόθεση εκτροπής Αχελώου στη Θεσσαλία.
Το πέραν κάθε λογικής αυτό έργο, χάρις στην «Αιτωλική Εταιρεία Προστασίας Περιβάλλοντος» που συνέστησαν πολίτες του Αγρινίου και της Αιτωλοακαρνανίας, δεν προχώρησε τότε.

Η ενεργοποίηση των πολιτών για το θέμα αυτό ξεκίνησε όταν, εκλήθη στα γραφεία της ΔΕΗ από τον διευθυντή της ΔΕΗ Παναγιώτη Σαραντόπουλο προς ενημέρωση, το μέλος της Εταιρείας Ανθή Παπαθανασίου, η οποία ακολούθως ενημέρωσε την ομάδα των πολιτών για το μέγεθος της καταστροφής. Αλλά και ο Ναυπάκτιος δικηγόρος Αθηνών Διονύσιος Πελέκης τον ίδιο περίπου καιρό, είχε θίξει το θέμα από τον κίνδυνο της εκτροπής, πραγματοποίησε μάλιστα και συγκέντρωση στο Αγρίνιο προς ενημέρωση με τις ενέργειες του Αγρινιώτη κτηνιάτρου και επιχειρηματία, Χρήστου Παπαγεωργίου.

Τότε ξεκίνησε ο αγώνας ενάντια στην εκτροπή που περιέλαβε πρώτα την επιστημονική τεκμηρίωση της εναντίωσής των κατοίκων, την σταδιακή και διαρκή ενημέρωση όλου του νομού και ακολούθως την ενημέρωση της πανεπιστημιακής κοινότητας Πατρών και Αθηνών, τοπικούς και πανελλήνιους φορείς, θεσμικούς όλων των βαθμίδων, σε προσωπικότητες όπως η Νίκη Γουλανδρή, ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Κώστας Σημίτης, ο Παναγιώτης Λαμπρίας, ο Χρίστος Ροκόφυλλος, πρόσωπα όλου του πολιτικού φάσματος, τοπικό και αθηναϊκό τύπο και θεσμικά όργανα της Ευρώπης μέχρι τον Επίτροπο της ΕΟΚ Ρόρυ Μακκένα, με παραστάσεις μελών της Εταιρείας και κυρίως με την διαρκή αρωγή του Ευρωβουλευτή του Συνασπισμού προστάτη της Αιτωλοακαρνανίας, Μιχάλη Παπαγιαννάκη.

Από τότε, όπως από δημόσιο βήμα είπε σε εκδήλωση μιλώντας για το θέμα ένας πανεπιστημιακός, ανάλογα με το ύψος κάθε φορά της μίζας, των διαχειριστών του κράτους της Αθήνας, η υπόθεση ανοίγει και κλείνει.

Σταθερό παραμένει το θέατρο του παραλόγου με το επιχείρημα να σταλεί ένα ποτάμι στη Θεσσαλία, μία περιοχή με μεγάλη παράδοση στα πλημμυρικά φαινόμενα που κάθε τόσο πνίγεται κόσμος από το πολύ νερό που πέφτει και έχει.

1992: Ζήτημα εκτροπής του Ευήνου στην Αθήνα. Στις 4 Μαΐου του έτους αυτού, έγινε Νομαρχιακό συμβούλιο στο Μεσολόγγι για έγκριση της μελέτης εκτροπής του Ευήνου, η οποία ενεκρίθη παρά τις αντιρρήσεις και τα επιχειρήματα των κατοίκων και των μελών της Εταιρείας Περιβάλλοντος.

1993: Ζήτημα λήψης νερού από την Τριχωνίδα για την Αθήνα.

(Eδιαφερόμενη κατασκευαστική εταιρεία για την ανάληψη του έργου ήταν η εταιρεία Μπόμπολα).

Κινητοποίηση της Αιτωλικής Εταιρείας Προστασίας Περιβάλλοντος και κατοίκων:

– 27 Ιουνίου 1993 Ημερίδα στην Ματαράγκα για ενημέρωση των κατοίκων και οργάνωση του Αγώνα

– 29 Ιουνίου του 1993 επίσκεψη μαχόμενων πολιτών στο Χαρίλαο Φλωράκη για Αχελώο και Τριχωνίδα, κατά την επίσκεψή του στο Αγρίνιο.

– 15 Ιουλίου ώρα 11.00 π.μ. συγκέντρωση φορέων και κατοίκων παραλίμνιων κοινοτήτων έξω από την Νομαρχία στο Μεσολόγγι.

– 18 Ιουλίου 1993 Άρθρο για την Τριχωνίδα της Αθηνάς Οικονόμου, καθηγήτριας Βιολογικού του πανεπιστημίου Αθηνών, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ. (Η Αθηνά Οικονόμου ήταν με την ομάδα της η πανεπιστημιακή υπεύθυνη για την λίμνη Τριχωνίδα και διενεργούσε διαρκείς ελέγχους και έρευνες).

– 23 Ιουλίου 1993 ώρα 12.15 Σύσκεψη στην Νομαρχία στο Μεσολόγγι, ύστερα από πρόσκληση από Τσιπλάκο, τότε υπουργό, για το ζήτημα απόληψης νερού από την Τριχωνίδα.

– 4 Αυγούστου 1993 Διοργάνωση διαμαρτυρίας γύρω από την Τριχωνίδα, με φάλαγγα αυτοκινήτων με μαύρες σημαίες. Συγκέντρωση και ενημερωτική ομιλία στα Σιταράλωνα.

– 10 Νοεμβρίου 1993: Επίσκεψη πολιτών κατοίκων και θεσμικών (Βαινάς Αγρινίου, Ρεπάσος Μεσολογγίου, κλπ) στον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Λαλιώτη για την Τριχωνίδα.

– 22 Μαρτίου 1994: Συνάντηση με Βάσω Παπανδρέου στο Δημαρχείο Αγρινίου για Αχελώο – Τριχωνίδα.

ΤΟΤΕ αδιάσειστα ήταν τα επιχειρήματα των μαχόμενων κατοίκων

ΣΗΜΕΡΑ το ζήτημα της αφυδάτωσης της Τριχωνίδας επανέρχεται σαν επιλογή του Αθηναϊκού κράτους, αφού από τότε δεν έλαβε καμία μέριμνα για τη διαχείριση νερού, όπως ισχύει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες και πρωτεύουσες χωρών.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ αυξήθηκαν οι πισίνες στα πολυτελή διαμερίσματα των πολυτελών συγκροτημάτων κατοικιών του λεκανοπεδίου.

Αυτές τις πισίνες θα τροφοδοτήσει η καταστροφή της Τριχωνίδας και η καταστροφή των ανθρώπων της Αιτωλοακαρνανίας. Και σ’ αυτό, αν προστεθεί η κλιματική αλλαγή και η επερχόμενη λειψυδρία, το μέλλον θα είναι δύσκολο, έως ανύπαρκτο.

-Ενδιαφερόμενη κατασκευαστική Εταιρεία σήμερα, η TERNA. (Η μόνη σταθερά του ελληνικού κράτους είναι η υπαγωγή των υπηρεσιών του και των προσώπων του που τις στελεχώνουν στη βούληση των μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών).

– Οι κάτοικοι και η τοπική κοινωνία, δεν είχαν ενημέρωση για το έργο εκ των προτέρων, όπως επιβάλλεται από τον νόμο. Και αυτό το «έργο», πήγαν κρυφά να το επιβάλουν σε μία περιοχή που εδώ και πάνω από 2000 χρόνια, στο πλαίσιο της Αιτωλικής Συμπολιτείας, δίδαξε την Δημοκρατία και την από κοινού λήψη αποφάσεων.
– Η απόφαση αυτής της εγκατάστασης αυτόματα συνιστά παρανομία του κράτους, αφού η περιοχή προστατεύεται από διεθνείς συνθήκες και φορείς (NATURA και Διεθνές Ταμείο για τη φύση, WWF ) λόγω της παγκόσμιας σημασίας της Τριχωνίδας εξ αιτίας μορφών ζωής με σπάνια έως μοναδική εμφάνιση οι οποίες υπάρχουν σ’ αυτήν, συνθήκες, τις οποίες η χώρα μας υπέγραψε. Αν τις καταπατήσει πώς θα υπερασπιστεί το καθήκον της να είναι «χώρα» και τα άλλα κράτη να την βλέπουν σαν «χώρα». (Λένε ότι στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, είναι η πιο διασυρμένη χώρα για εγκλήματα και κατά του περιβάλλοντος).
– Η Τριχωνίδα αποτελεί τον τελευταίο ταμιευτήρα νερού για την Αιτωλοακαρνανία και είναι παράλληλα η αφετηρία για την ισορροπία ενός διευρυμένου οικοσυστήματος, το οποίο περνάει από την Λυσιμαχεία και φθάνει μέχρι το παραποτάμιο πεδίο του Αχελώου.
– Η Τριχωνίδα και η ανθρώπινη ζωή στο παραλίμνιο πεδίο της, είναι σε αρμονική σχέση και συνύπαρξη χιλιάδες χρόνια.

Οι κοινότητες γύρω από την Τριχωνίδα περιμένουν 50 χρόνια την ανάπτυξη.
ΟΧΙ την υπανάπτυξη και τον αφανισμό.

ΑΠΟΦΑΣΗ δική μας είναι:

– Αξιοποίηση του οικοσυστήματος για επιστημονική μελέτη από Ελληνικά και ξένα ερευνητικά Κέντρα,
– προώθηση δράσεων του ελεύθερου χρόνου (αθλητισμός, θρησκευτικός τουρισμός, περιήγηση κ.λ.π.)
– Αναβάθμιση καλλιεργειών φιλικών στο περιβάλλον και κίνητρα για νέους αγρότες.
– Αποκέντρωση του μεγάλου αστικού κέντρου της Αθήνας και κίνητρα για μετακίνηση – εγκατάσταση κυρίως νέων ανθρώπων στην περιοχή, όπως γίνεται και στις άλλες χώρες.
– Ορθή διαχείριση του νερού στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως εδώ και δεκαετίες γίνεται σε όλες τις πρωτεύουσες του πολιτισμένου κόσμου.
– Βελτίωση του οδικού δικτύου, το οποίο σε σημεία του, φέρει ασφαλτοτάπητα από την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη.
– Συντήρηση, αξιοποίηση και προβολή των σπάνιων μνημείων γύρω από αυτήν και του αρχαιολογικού χώρου Θέρμου.

Η Αιτωλοακαρνανία περιμένει 70 χρόνια την ανάπτυξη.
Ανάπτυξη χωρίς νερό δεν υπάρχει.
ΚΑΙ Τα σάβανα δεν έχουν ούτε κόμμα ούτε χρώμα.

Επιτροπή Αγώνα-Συσπείρωσης Πολιτών με σύνθημα «Σώστε την λίμνη Τριχωνίδα»

agrinionews.gr