Αγρίνιο και Γιάννενα απέχουν μερικές ώρες μεταξύ τους! Παναιτωλικός και ο ΠΑΣ αν
και... «αντίπαλοι», τα τελευταία χρόνια έχουν πάρα πολλά κοινά σημεία! Το G-Weekend σας τα παρουσιάζει!
Επιμέλεια: Γιώργος Ντυμένος
Στην σκιά του ντέρμπι των «Δικεφάλων» βρίσκεται η αγωνιστική κίνηση του τριημέρου στην Σούπερ Λιγκ. Βλέπετε ΠΑΟΚ και ΑΕΚ θα... λύσουν τις διαφορές τους στην Τούμπα, σε μία διαχρονική μάχη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ή μήπως όχι; Αρκετά χιλιόμετρα μακρυά από την συμπρωτεύουσα και με περίπου 24 ώρες διαφορά, θα γίνει ακόμη ένα μεγάλο ματς. Το Παναιτωλικός – ΠΑΣ Γιάννινα. Μπορεί να μην έχει την αίγλη εκείνου της Κυριακής, οι φανέλες των δύο ομάδων δεν έχουν – κακά τα ψέμματα – την ίδια «βαρύτητα» για το γίγνεσθαι του greek football,αλλά για δύο πόλεις και δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους που ακολουθούν τα «καναρίνια» και τον «Αγιαξ της Ηπείρου», είναι η απόλυτη «μονομαχία». Πείτε τους ρομαντικούς, αλλά για εκείνους το ντέρμπι των «αιωνίων αντιπάλων» είναι η συγκεκριμένη αναμέτρηση.
Το γνωστό τραγούδι των Μαχαιρίτσα-Στόκα λέει «εκεί στον Νότο», αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα το παραφράσουμε. «Εκεί στην Δύση» λοιπόν, για το μεγάλο ματς που εκφράζει δύο πόλεις που τις χωρίζουν περίπου 150 χιλιόμετρα, αλλά ποδοσφαιρικά στην συνείδηση των οπαδών τους, είναι τόσο... μακρυά.
Αμφότεροι εκπροσωπούν δύο «καμάρια» ή «κοσμήματα» ή όπως αλλιώς θέλετε να το διατυπώσετε, του επαρχιακού αθλητισμού. Ο οποίος δεν έχει την αίγλη της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης και βασικά, τα μέσα για να σταθεί σαν ίσος προς ίσο απέναντί τους.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν θέλουμε να «κουράσουμε» με ιστορικές αναδρομές. Αλλά να πούμε για τα «φρέσκα κουλούρια». Για το πώς ο Παναιτωλικός και ο ΠΑΣ έχουν κερδίσει τον σεβασμό όλων όσων ασχολούνται με την μπάλα. Πριν από περίπου μία δεκαετία αμφότεροι βρίσκονταν στην αγωνιστική ανυποληψία. Βολόδερναν στα «αλώνια» της Γ' Εθνικής. Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Και η πορεία τους σε αυτό το χρονικό διάστημα έχει πολλά κοινά στοιχεία.
Ο λαός μας λέει πώς το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Στους δύο πρωταγωνιστές μας ισχύει, αλλά με την «ανάποδη» έννοια. Ας είμαστε ρεαλιστές. Στις επαρχιακές ομάδες, όσο κόσμο και να «κουβαλάνε» - στην προκειμένη περίπτωση και οι δύο έχουν πάρα πολύ - αν δεν υπάρχει στα «ηνία» ένας τύπος να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, δύσκολα επιβιώνουν.
Αυτό ισχύει ως νόμος στο επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Αμφότεροι λοιπόν οι «άρχοντες» της... Δυτικής όχθης στην Ελλάδα έχουν την τύχη να διαθέτουν δύο προέδρους που και λεφτά έχουν βάλει και έχουν «χάσει» από την ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο. Μην το πάτε προσωπικά, σε ενδεχόμενες κόντρες που κατά καιρούς έχουν υπάρξει μεταξύ αυτών και μερίδας του κόσμου.
Σε Φώτη Κωστούλα και Γιώργο Χριστοβασίλη – η σειρά είναι έτσι επειδή την Δευτέρα ο πρώτος θα είναι οικοδεσπότης – δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταλογίσει οικονομικές ατασθαλίες. Στις «μικρές» κατηγορίας έριξαν λεφτά, στην Σούπερ Λιγκ οι ομάδες τους είναι οικονομικά υγιείς και γενικότερα χαρακτηρίζονται στην πιάτσα ως «μαγαζιά γωνία». Ο κάθε ένας μπορεί να διαφωνήσει με τις εκάστοτε επιλογές τους. Κανείς όμως με το παραπάνω.
Ισως αυτό τους «ενώνει» και έτσι έχουν καλές σχέσεις. Και οι δύο είναι άνθρωποι χαμηλών τόνων και βλέπουν διαφορετικά το ποδόσφαιρο. Σωστό ή λάθος, έτσι πιστεύουν. Δεν είναι τυχαίο πως ο Παναιτωλικός προσφέρθηκε να φιλοξενήσει τον ΠΑΣ στα φετινά ευρωπαϊκά του ματς, όταν οι «Ζωσιμάδες» δεν πήραν άδεια. Κάτι που πριν από μερικά χρόνια, φάνταζε αδιανόητο. Οι δυο τους έχουν ρίξει «γέφυρες» επικοινωνίας. Ισως και για αυτό το μοναδικό «θερμό» επεισόδιο των τελευταίων ετών μεταξύ των δύο ομάδων, δεν πήρε διαστάσεις. Ηταν το αλησμόνητο παιχνίδι της 21ης Φεβρουαρίου του 2011, για την Football League. O Φουρτάδο του ΠΑΣ δεν είχε τηρήσει το fair play και σκόραρε, διαμορφώνοντας το μετέπειτα τελικό 1-1. Εγινε... χαμός, τα νεύρα όλων ήταν στο όριο, αλλά οι τόνοι έπεσαν τις επόμενες ημέρες. Οι δύο διοικήσεις ακολούθησαν πολιτική κατευνασμού.
Συνεχίζοντας με τα «κοινά» τους, θα παρατηρήσει κάποιος πως πρόκειται για δύο ομάδες που «παράγουν» παίκτες. Τα τελευταία χρόνια βγάζουν συνεχώς ποδοσφαιριστές που συνεχίζουν την καριέρα τους σε κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες. Τόσο Ελληνες όσο και ξένους. Ετσι αποτελούν μία εξαιρετική επιλογή για τον οποιοδήποτε θέλει εκείΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ την καριέρα του. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τους Μπακάκη, Μαρτίνες, Βιγιαφάνιες του Παναιτωλικού ή τους Χαρίση, Βελλίδη, Κοροβέση του ΠΑΣ. Ολοι πια ξέρουν ότι «εκεί» (σ.σ. στο Αγρίνιο ή τα Γιάννινα) γίνεται η δουλειά που πρέπει.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στη τρέχουσα σεζόν ο μεν ΠΑΣ έζησε για πρώτη φορά το ευρωπαϊκό «όνειρο», ενώ πριν από δύο χρόνια ο Παναιτωλικός το «άγγιξε» αλλά το έχασε μέσα από τα χέρια του.
Μία αναμέτρηση μεταξύ των δύο ομάδων δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση. Σε Αγρίνιο και Γιάννινα έχει παραδοσιακά ιδιαίτερη βαρύτητα. Δεν είναι ένα ματς σαν όλα τα άλλα. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένα πρωταγωνιστής. Ενας συνδετικός κρίκος. Ο οποίος άλλες φορές έχει τον σεβασμό όλων, άλλες όμως χαρακτηρίζεται ως «προδότης». Σε αυτή που θα δούμε σε μερικές ημέρες, τα φώτα όλα θα είναι στραμμένα στον Γιώργο Κούσα.
Στο παρελθόν πολλοί έχουν κάνει το δρομολόγιο Αγρίνιο-Γιάννινα ή το ανάποδο. Λίγοι όμως αγαπήθηκαν εκατέρωθεν τόσο πολύ. Ο 34χρονος «κάπτεν» του Παναιτωλικού διανύει την 7η σεζόν του στα «καναρίνια», όπου πήγε το καλοκαίρι του 2010 μετά από πέντε σερί χρονιές που έπαιζε στον ΠΑΣ. Και με τις δύο ομάδες έχει γευτεί χαρές, μεγάλες νίκες, ανόδους αλλά και πίκρες υποβιβασμών. Στην πρώτη του επιστροφή στους «Ζωσιμάδες», σε μία γωνία υπήρχε ένα πανό που έγραφε «Κούσα ψυχάρα για πάντα Γιαννενάρα». Δείγμα του σεβασμού που τρέφουν στο πρόσωπό του οι φίλοι και των δύο ομάδων. Σε μερικές ημέρες, το βράδυ της Δευτέρας θα αποτελεί και τον κρίκο που της ενώνει. Αν και πλέον δεν τους χωρίζουν πολλά.
Αμφότερες είναι κοντά γεωγραφικά, έχουν χιλιάδες κόσμου μαζί τους, είναι «στρωμένες» ομάδες αγωνιστικά, οικονομικά προβλήματα δεν υπάρχουν, τα μπάτζετ τους είναι πάνω-κάτω τα ίδια, έχουν την εκτίμηση όλων, άρα τι τους... κρατά μακρυά; Ισως ένας ποδοσφαιρικός εγωισμός. Να γίνουν τα «αφεντικά» της Δυτικής Ελλάδος. Το βράδυ της Δευτέρας, θα ξέρουμε ποιος επί του παρόντος έχει δικαίωμα να πει πως το «στέμμα» είναι δικό του.
