Αδάμης Ευθύμιος Φιλόλογος και Αρχαιολόγος Δ/ντής 5ου Γ/σίου
Γιατί ο αρχαιολογικός χώρος μιας μεγάλης πόλης, με ιστορία, δεν αναδείχτηκε όπως αρμόζει ;
Η πόλη μας φέρει αρχαίο όνομα που δεν της αποδόθηκε τυχαία αφού σχετίζεται στενά με την περιοχή μας και την αρχαία ιστορία. Πράγματι η ονομασία «Αγρίνιο» την συνδέει ετυμολογικά, ως λέξη, με μυθολογικές και ιστορικές μνείες της περιοχής που σήμερα βρίσκεται η πόλη, δηλαδή παραπέμπει στον μυθικό βασιλιά των Αιτωλών, Άγριο, αδελφό του Οινέα, το αιτωλικό φύλο των Αγραίων(Αγριάνες), τις τοπικές λατρείες (είτε του «Αγρίου Απόλλωνα» (θεού του κυνηγιού), είτε του «Αγριωνίου ή Αγρίου Διονύσου») και, το σημαντικότερο, παραπέμπει στην αρχαία πολιτεία του «Αγρινίου» που καταγράφεται, στην ίδια περιοχή, την περίοδο της Αιτωλικής Συμπολιτείας.
Κατά τον Μεσοπόλεμο, όταν η πόλη ευημερούσε οικονομικά λόγω του καπνεμπορίου και το όνομά της έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα και στην Ευρώπη, πολλοί διακεκριμένοι πολίτες επιχείρησαν, μαζί με την οικονομική ανάπτυξη, να προβάλουν το ιστορικό της παρελθόν αναζητώντας κατάλοιπα από την αρχαία πολιτεία του Αγρινίου( μια έξυπνη πολιτική στόχευση).
Ο εντοπισμός του αρχαίου Αγρινίου αποτέλεσε, αρχαιολογικά, μια δύσκολη διαδικασία γιατί η θέση της σημερινής πόλεως δεν συντηρούσε εμφανή αρχαιολογικά κατάλοιπα. Έτσι, το 1927 με χρηματοδότηση 80.000 δρχ. του δήμου (Παναγόπουλος) αλλά και 100.000 δρχ την άλλη χρονιά, χρήματα των Αδελφών Παπαστράτου, ξεκινούν ανασκαφές από τον αρχαιολόγο Ι. Μηλιάδη (Ο Μηλιάδης κάνει ανασκαφές στην περιοχή από το 1920) όπου έρχονται στο φως ευρήματα και σε κοντινή περιοχή εντοπίζεται η πολιτεία.
Σήμερα, λοιπόν, μετά από 100 χρόνια θα πρέπει σοβαρά ν’ αναρωτηθούμε:
Όντως βρέθηκε το αρχαίο Αγρίνιο στις ανασκαφές του Μηλιάδη, αφού κανείς μας δεν γνωρίζει ούτε μνημονεύει τον συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο, κανείς δεν τον καθαρίζει, κανείς δεν τον επισκέπτεται και οι τοπικοί άρχοντες δεν ασχολούνται;
Από την έκθεση του Μηλιάδη (1928) η πόλη πράγματι εντοπίστηκε κοντά στον οικισμό Διαμανταίικα (νότια), εκεί το Υπ. Πολιτισμού ορίζει το γεωγραφικό στίγμα, δυτικά από τον οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου, όπου ήρθε στο φως οχύρωση 12-15 σταδίων, αγορά, ναός (ναόσχημο κτίσμα), ακρόπολη (στο ύψωμα Δ) και νεκροταφείο (έξω από την οχύρωση)… Παρόλα αυτά κάποιοι αμφισβήτησαν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα!
Τα ερωτήματα πολλά:
Εάν όντως βρέθηκε τότε γιατί δεν χρηματοδοτήθηκαν νέες, συστηματικές ανασκαφές, να έρθουν στο φως νέα ευρήματα, να εμπλουτιστεί το τοπικό μουσείο, να οργανωθεί και να αναδειχθεί ο χώρος, να δημιουργηθεί χώρος υποδοχής με προσωπικό ενημέρωσης του κοινού, να τον επισκέπτονται τα σχολεία, γιατί δεν υπάρχουν ούτε πινακίδες; Γιατί ο αρχαιολογικός χώρος μιας μεγάλης πόλης, με ιστορία, δεν αναδείχτηκε όπως αρμόζει ;
Μήπως όλα αυτά θα πρέπει να μας προβληματίσουν ακόμη περισσότερο αν λάβουμε υπόψη μας κάποια νεότερα δεδομένα;
Δηλαδή, τι δηλώνουν τα ευρήματα που εντοπίζονται μέσα στον αστικό ιστό της πόλης π.χ. στην οδό Μελεάγρου και πρόσφατα στην οδό Σμύρνης, ή παλιότερα απέναντι από το Μουσείο, ακόμη τι σημαίνει άραγε η επιφανειακή κεραμική που συναντάμε στην είσοδο του Δασυλλίου του Αγίου Χριστοφόρου, αλλά και μέσα στο Πάρκο, άλλωστε σε κοντινές περιοχές προς την πόλη εντοπίζονται κατάλοιπα οχύρωσης(π.χ. ο πύργος στη Βλαχέρνα, αλλά και σε άλλα σημεία….).
Μήπως, λοιπόν θα πρέπει να δείξουμε περισσότερο ενδιαφέρον και να ασχοληθούμε σοβαρά με την ιστορική κληρονομιά και την πολιτιστική ταυτότητα της πόλης;
Εάν θέλουμε να μιλάμε για πολιτισμό πρέπει να δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι τις συνθήκες ανάδειξης της κληρονομιάς!
Θα πρέπει όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για την ιστορία του τόπου και την κληρονομιά της να αναλάβουν την υλοποίηση ενός τέτοιου οράματος δηλαδή, να αναζητήσουν πόρους και χρηματοδότηση, να εισηγηθούν επίσημα και ν’ απαιτήσουν την ανάδειξη του υπάρχοντος αρχαιολογικού χώρου, ή νέες ανασκαφές εκεί και σε παρακείμενους ή νέους χώρους που έχουν επιφανειακές ενδείξεις, όπως είναι π.χ. η περιοχή του Πάρκου η οποία αποτελεί την προέκταση της οδού Μελεάγρου, έτσι ώστε ν’ ανοίξει ξανά η συζήτηση για το αρχαίο Αγρίνιο, με δημοσιεύσεις, με νέα αρχαιολογικά ευρήματα, με συνέδρια και να ανανεωθεί το ενδιαφέρον…
Ένα δεύτερο στοιχείο που θα πρέπει να επανεξεταστεί είναι το αρχαιολογικό Μουσείο. Η επιλογή των καπναποθηκών Παπαπέτρου και ο γενικότερος σχεδιασμός αποτελεί ατυχή επιλογή. Ο μόνος χώρος, που μπορεί να αποτελέσει κέντρο ενδιαφέροντος γιατί συνδυάζει πολλά στοιχεία από την ιστορική ταυτότητα μιας πόλης και είναι κατάλληλος για να γίνει εκεί ένα σύγχρονο αρχαιολογικό Μουσείο είναι το Πάρκο και ειδικότερα το κτήριο του παλαιού αναψυκτηρίου το οποίο ανακατασκευάζεται. Το συγκεκριμένο κτήριο έχει την κατάλληλη θέση μέσα στην πόλη αλλά διαθέτει και πρόσθετους χώρους για να επεκταθεί ώστε να φιλοξενήσει ένα σύγχρονο μουσείο, που θα περιλαμβάνει οργανωμένους εκθεσιακούς και συνεδριακούς χώρους, εξοπλισμό, αίθουσες υποδοχής και ενημέρωσης – προβολής….
Μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί παράλληλα να συντηρήσει και το αναψυκτήριο δίνοντας στο Πάρκο οικονομική και πολιτιστική λειτουργία, αφού θα μπορούσε να συνδυάσει το φυσικό περιβάλλον, τη φυσική ομορφιά, με την πολιτισμική κληρονομιά, την ιστορία, ώστε να αποτελέσει ένα εμβληματικό χώρο της πόλης, που είναι κοντά στο κέντρο, στα σχολεία, έχει εύκολη πρόσβαση, επισκεψιμότητα ( από παιδιά και ενήλικες). Μάλιστα θα μπορούσε ν’ αναβαθμιστεί ακόμη περισσότερο π.χ. με θερινό θέατρο που θα φιλοξενεί παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, τοπικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ώστε να γίνει ευρέως γνωστό .
Οι αποθήκες Παπαπέτρου είναι εμβληματικός χώρος, με ιστορία και ως κτήριο δεν πρέπει να χάσει τον ιστορικό του χαρακτήρα, ως χώρος μνήμης και πολιτισμού, βέβαια θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ένα βιομηχανικό μουσείο (καπνού), τεχνολογίας αλλά και ένα σύγχρονο συνεδριακό κέντρο…
Στο επίκεντρο λοιπόν της επόμενης δεκαετίας θα πρέπει να μπει η ταυτότητα της πόλης και η ανάδειξή της εστιάζοντας στο προϊόν του πολιτισμού.
Ας μην περιμένουμε οι άλλοι να ανακαλύψουν το Αγρίνιο, όταν μόνοι μας δεν μπορούμε να το προβάλουμε σωστά παρότι ξοδεύουμε χιλιάδες ευρώ σε φωτοβολίδες, καρναβαλικές εκδηλώσεις τύπου Ρίο ντε Τζανέιρο, λαμπιόνια και πανηγύρια… διότι «οι καιροί ου μενετοί» (οι ευκαιρίες δεν περιμένουν).
Όταν οι άλλοι προχωρούν, χτίζουν, δημιουργούν το δικό τους μέλλον μας αφήνουν πίσω και τότε μας εγκαταλείπουν ακόμη και οι δικοί μας άνθρωποι γιατί απογοητεύονται.
aginionews.gr
