Κινητοποίηση σήμερα στην πλατεία Δημοκρατίας στο Αγρίνιο για τις αναπληρώτριες μητέρες
Διαμαρτύρονται για τη διάκριση στη μητρότητα
Μια σημαντική πρωτοβουλία που ξεκίνησε από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη και αμέσως μετά έφτασε και στο Αγρίνιο έλαβαν αναπληρώτριες μητέρες, οι οποίες κινητοποιήθηκαν με σκοπό να δηλώσουν την αναγκαιότητα της ισότητας στη μητρότητα.
Διεκδικώντας ισότητα και σεβασμό για όλες τις μητέρες οι αναπληρώτριες μητέρες προγραμμάτισαν συμβολική παράσταση διαμαρτυρίας και πορεία στο Αγρίνιο, σήμερα, το πρωί του Σαββάτου 16.11.24.
Κάποια εκ των βασικών τους αιτημάτων είναι η επέκταση της άδειας ανατροφής τέκνου στους 9 μήνες και η θέσπιση ειδικής αναρρωτικής άδειας λόγω προβλημάτων κύησης, εξίσωση των αναπληρωτριών με τις μόνιμες εκπαιδευτικούς για τις άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας, ίσα δικαιώματα μητρότητας για όλες.
Η Αμφιλοχιώτισσα Αναστασία Νταρλαγιάννη, η οποία ανέλαβε το εγχείρημα της κινητοποίησης στο Αγρίνιο μιλώντας στη «Σ» και ως αναπληρώτρια, αλλά και ως μητέρα ταυτόχρονα επεσήμανε:
«Για πολλές αναπληρώτριες μητέρες η είδηση ότι μια υφυπουργός επιμένει σε αυτή την αδικαιολόγητη και άδικη διάκριση ανάμεσα στις εργαζόμενες αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς του δημοσίου (3,5 μήνες άδεια ανατροφής) και τις εργαζόμενες όλων των υπόλοιπων κλάδων πανελληνίως (9 μήνες) μόνο απογοήτευση και οργή μπορεί να φέρει.
Το μείζον θέμα έφερε στη Βουλή η «Νέα Αριστερά» και στη σχετική συζήτηση η υφυπουργός Παιδείας, Ζέττα Μακρή, απάντησε αρνητικά στην εξίσωση αναπληρωτριών με μόνιμες στις άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας.
Συγκεκριμένα είπε ότι αναπληρωτές «διαφέρουν ουσιωδώς ως προς το αντικείμενο, τη διάρκεια απασχόλησης, τις καλυπτόμενες ανάγκες, τις απολαβές, την πηγή χρηματοδότησης, τις μεταβολές της υπηρεσιακής κατάστασης».
Με την απάντησή της η υφυπουργός έβαλε «φρένο» στο αίτημα της εξίσωσης των αναπληρωτριών με τις μόνιμες εκπαιδευτικούς για τις άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας.
Απαξιώνοντας έτσι την ίδια μας την υπόσταση ως μανάδες αφού μας κατατάσσει ως δεύτερης κατηγορίας, χλευάζοντας ταυτόχρονα την προσπάθεια μας για τη δημιουργία οικογένειας. Σε μια χώρα που μαστίζεται από υπογεννητικότητα.
Αλλά και ως εκπαιδευτικούς μέσα από την απαίτηση και επιθυμία τους να εργαζόμαστε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου με ό,τι αυτό συνεπάγεται για εμάς... της δική μας υγείας, ή και του εμβρύου που κυοφορούμε, πολλές φορές σε εντελώς αντίξοες συνθήκες μακριά από το σπίτι και την οικογένειά μας.
Χλευάζεται μία ολόκληρη γενιά εκπαιδευτικών που προσλαμβάνονται απαριθμώντας σειρά από προσόντα. Η δική μας απαίτηση για μόνιμο διορισμό με ίσα δικαιώματα και δίκαιη μεταχείριση προς όλες θα έπρεπε να ήταν μέλημά τους εξ’αρχής.
Αντίθετα, κάθε προσπάθεια για μία αξιοπρεπή διαβίωση υπονομεύεται διαρκώς. Αίτημά μας, λοιπόν, είναι να θεσπιστεί ένα δίκαιο και ισότιμο νομικό πλαίσιο προστασίας, του δικαιώματος στη μητρότητα, ώστε να αρθεί η αδικία.
Ζητάμε, επέκταση της άδειας ανατροφής τέκνου στους 9 μήνες και τη θέσπιση ειδικής αναρρωτικής άδειας λόγω προβλημάτων κύησης. Μπροστά στο θαύμα της μητρότητας δεν πρέπει να υπάρχει αναπλήρωση και μονιμότητα. Κάθε εργαζόμενη γυναίκα και νέα μητέρα είναι δεδομένο ότι πρέπει να προστατεύεται!
Άλλωστε δεν το λένε τυχαία 9 μήνες στην κοιλιά, 9 μήνες στην αγκαλιά. Κανένα βρέφος δεν δικαιούται λιγότερο τη μητρική αγκαλιά. Οι ανυποχώρητοι αγώνες γεννούν και μεγάλες νίκες… Και εγώ αυτόν τον μεγάλο μου αγώνα τον αφιερώνω στις κόρες μου. Γιατί, πάλευα με το σύστημα και με βούλιαζε μαζί με το μωρό μου...5μισι μήνες αφού είχα γεννήσει το πρώτο μου παιδάκι, έπρεπε να πάω για δουλειά στο Αγρίνιο. Ο σύζυγος έλειπε δρομολόγια.
Επομένως το ξενύχτι ήταν δύσκολο, μιας και έπρεπε να ξυπνήσω απ' τις 6 να θηλάσω, να ετοιμαστώ και να φύγω με κρύα καρδιά, γιατί το μωρό όταν έφευγα ζήταγε την μυρωδιά της μάνας του, ζήταγε το στήθος της μάνας του. Κι εγώ; Έπρεπε να το ακούω να σπαράζει απ' το κλάμα και να κλείνω γρήγορα την πόρτα για να μην αργήσω. Χειμώνας, κρύο... άνοιγα καλοριφέρ στο αυτοκίνητο, και με νύσταζε περισσότερο. Άυπνη, είχε πονάκια τα βράδια κοιμήθηκε στις 4 κι εγώ ξύπνησα στις 6. Θα φτάσω; Δεν θα φτάσω; Και τα μάτια μου να κλείνουν.
Θήλαζα αποκλειστικά, και έπρεπε στα 5λεπτα διαλείμματα να κάνω αντλήσεις από το κάθε στήθος, κι αν ξεχνούσα το θήλαστρο πίεζα με τα χέρια κάθε καρούμπαλο που είχε το στήθος μου. Πόνος, η ψυχή μου ξέρει. Κάθε μέρα το ίδιο, για μέρες και για μήνες, μέχρι που κάποια μέρα συσσωρεύτηκε μέσα μου κάτι και μου χτύπαγε την πόρτα-και δεν ήταν το γάλα- είχα άγχος να γυρίσω στο σπίτι.
Ήθελα να δω το παιδί μου, τόσο πολύ που τα 42 χλμ Αγρίνιο - Αμφιλοχία τα είχα διανύσει σε ένα τέταρτο. Μόλις μπήκα σπίτι, η μαμά μου που φρόντιζε την μικρή μέχρι να έρθω, μου έκανε το κλασσικό "σσσς". Μόλις την είχε κοιμίσει. Με ένα στήθος γεμάτο γάλα, και με μια καρδιά πολύ μπερδεμένη έβαλα τα κλάματα γιατί δεν ήμουν εκεί να την απολαύσω, δεν ήμουν εκεί δίπλα της να ζήσω την κάθε στιγμή της, να αφιερώνομαι στο μικρό μου πλασματάκι.
Κάτι μέσα μου ήθελε να την βρει ξύπνια εκείνη τη στιγμή ή έστω να δει ότι επέστρεψα. Είχα καημό και απογοήτευση που δεν μπορούσα να τα είχα όλα, που πρέπει να ισορροπήσω τόσες πολλές αλήθειες και ανάγκες. Πόση ματαίωση τελικά, και πιστέψτε με πονάει ακόμα, απ' όπου και να το «αγγίξεις». Αγώνας λοιπόν, για τα αυτονόητα, αγώνας για τα παιδιά μας, αγώνας για να μην υπονομευτεί ο ρόλος της μάνας, αγώνας λοιπόν, για τις κόρες μου».
Κωνσταντίνος Χονδρός - Εφημερίδα Συνείδηση
sinidisi.gr
