“Σε αυτόν τον κόσμο τα πάντα είναι μπανάλ και άσχημα. Πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο και ασυνήθιστο”, είχε πει ο γάλλος διαφημιστής και εφευρέτης Ζαν Πιέρ Ποντιέ, ο οποίος το 1968 κατασκεύασε το ωτομοντύλ, ένα όχημα που έμοιαζε με διαστημόπλοιο επί Γης.
Κατά τη δεκαετία του ΄60, ο Ζαν Πιέρ Ποντιέ αποφάσισε να ασχοληθεί με τον σχεδιασμό αυτοκινήτων. Αρχικά, κατασκεύασε περισσότερα από 200 διθέσια αυτοκίνητα μικρού μεγέθους.
Έμοιαζαν με αμαξάκια του γκολφ και λόγω του μεγέθους του ο εφευρέτης τα ονόμασε “Pussy Cars” ως παράφραση της λέξης “pussycats”, δηλαδή γατάκια.
Το μεγαλύτερο μέρος των μικρών οχημάτων ήταν κατασκευασμένο από πλαστικό και η ταχύτητά του έφτανε τα 50 χιλιόμετρα την ώρα. Έμοιαζαν με μοτοποδήλατα και οι ιδιοκτήτες δεν χρειάζονταν δίπλωμα για να τα χρησιμοποιήσουν. Κόστιζαν περίπου 500 δολάρια.
Το αυτοκίνητου του μέλλοντος
Το 1968 ο Ζαν Πιέρ Ποντιέ εξέλιξε την ιδέα των μικρών οχημάτων και κατασκεύασε το “ωτομοντύλ”. Ήταν ένα στρογγυλό διθέσιο αυτοκίνητο. Ο εφευρέτης του το χαρακτήριζε ως “Το αυτοκίνητο του 2000”, καθώς πίστευε ότι έτσι θα ήταν τα αυτοκίνητα του μέλλοντος.
Το αυτοκίνητο κυκλοφόρησε στους δρόμους του Παρισιού το 1970 και εντυπωσίασε τους περαστικούς. Ο κόσμος το αποκαλούσε “Σαπουνόφουσκα” εξαιτίας του στρογγυλού του σχήματος.
Όταν δημοσιογράφοι ρώτησαν τον κατασκευαστή γιατί το ονόμασε “ωτομοντύλ” και όχι “ωτομομπίλ” απάντησε: “Το ωτομομπίλ είναι άσχημο, ενώ το ωτομοντύλ είναι πανέμορφο”.
Η σφαιροειδής κατασκευή ήταν πλαστική και στηριζόταν σε τέσσερα τροχοφόρα “πόδια” που ήταν κατασκευασμένα από ελαφρύ μεταλλικό κράμα. Τα “πόδια” του αυτοκινήτου μπορούσαν να μαζεύονται και να προεκτείνονται “ακριβώς όπως τα πόδια των αρθροπόδων εντόμων”.
Με αυτόν τρόπο ο οδηγός μπορούσε να αποφασίσει το ύψος που θα απείχε το ωτομοντύλ από το έδαφος. Εκτός ότι μπορούσε να κινηθεί προς τα μπρος και προς τα πίσω, όπως τα κανονικά αυτοκίνητα, το ωτομοντύλ μπορούσε να περιστραφεί γύρω γύρω σαν σβούρα.
Με απλούς χειρισμούς τα τέσσερα “πόδια” του μπορούσαν να σηκώνονται πότε το ένα πότε το άλλο και το όχημα φαινόταν σαν να χορεύει. “Η σφαίρα εκτελεί χορευτικές φιγούρες με ακρίβεια και χάρη που θα ζήλευε και η καλύτερη χορεύτρια”, έγραφε ο τύπος της εποχής τον Μάιο του 1970.
Το μοναδικό παλιό εξάρτημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν ο κινητήρας των 250 κυβικών που τοποθετούνταν στις μοτοσυκλέτες της εποχής. Αντί για καρμπυρατέρ είχε μια ηλεκτρονική διάταξη.
Όλες οι κινήσεις του ελέγχονταν από το ηλεκτρικό κέντρο. Συγκεκριμένα, από αυτό καθοριζόταν η κίνηση των τροχών, η θέση του οχήματος, καθώς και η ταχύτητα που ανέπτυσσε. Ο οδηγός έδινε εντολές μέσω ενός μεγάλου δίσκου με χρωματιστά φωτεινά κουμπιά.
“Μοιάζουν με υπέροχες τουλίπες στηριζόμενες σε έναν μίσχο που δεν είναι παρά ένας στροφαλοφόρος άξονας”, περιέγραφε το περιοδικό.
Το ωτομοντύλ ήταν μια δοκιμή του Ζαν Πιέρ Ποντιέ για να δει τις μηχανικές δυνατότητες του αυτοκινήτου και έτσι δεν έδωσε σημασία στην ταχύτητα. Το ωτομοντύλ πήγαινε το πολύ με 45 χιλιόμετρα την ώρα.
Το διαστημικό αυτοκίνητο δεν ήταν προς πώληση, αλλά εκμισθωνόταν από διάφορες εταιρίες που ήθελαν να διαφημίσουν τα προϊόντα τους με φόντο το παράξενο όχημα. Το είχαν πάρει ακόμη και εταίρες ρούχων για να διαφημίσουν τα νέα και σύγχρονα σχέδιά τους.
Κατασκευάστηκαν το πολύ 10 τέτοια οχήματα. Παρόλο που δεν προοριζόταν για ευρεία χρήση, το ωτομοντύλ ήταν κάτι καινούργιο και πρωτότυπο για τη βιομηχανία του αυτοκινήτου.
Ο τρελός εφευρέτης
Παρόλο που δεν υπάρχουν πληροφορίες για την προσωπική του ζωή, το βιογραφικό του είναι εντυπωσιακό. Όλα τα δημοσιεύματα της εποχής χαρακτήριζαν τον Ζαν Πιέρ Ποντιέ ως τον “τρελό εφευρέτη”.
Ο Ποντιέ εργαζόταν ως διαφημιστής, αλλά αυτό δεν τον σταματούσε από το να κάνει πράξη τις πρωτότυπες ιδέες του στον κόσμο της επιστήμης, της αυτοκινητοβιομηχανίας, ακόμη και της μόδας.
Ο Ποντιέ είχε σχεδιάσει ακόμη και θήκη για όπλο. Στην ταινία “Μπούλιτ”, ο πρωταγωνιστής Στηβ Μακ Κουίν έβαζε το όπλο του στη θήκη που είχε φτιάξει ο “τρελός εφευρέτης”.
Μερικά χρόνια αργότερα έφτιαξε γιγάντιες κούκλες του Κινγκ Κονγκ και του Γκοτζίλα και τους έκανε βόλτα στη Γαλλία.
Κατά τη δεκαετία του ΄80 έφτιαξε ένα τεράστιο στεφάνι από λουλούδια που ξεπερνούσε τα 4 χιλιόμετρα διάμετρο για να στολίσει μια εκκλησία που θα επισκέπτονταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’.
Τα επόμενα χρόνια συνέχισε να φτιάχνει διάφορες κατασκευές που ήταν όμως λιγότερο καινοτόμες, όπως για παράδειγμα κουλοχέρηδες για το καζίνο.
Δείτε το βίντεο με το ωτομοντύλ στους δρόμους του Παρισιού:
