Το τραγούδι «Της γερακίνας γιος» ήταν το αγαπημένο του στιχουργού Κώστα Βίρβου. Πίστευε πως τον αντιπροσώπευε περισσότερο από όσα είχε γράψει.
Ολοκλήρωσε τους στίχους του τραγουδιού, εμπνευσμένος από τα πρόσφατα, τότε, γεγονότα της δικτατορίας και τα κρατητήρια της ΕΑΤ – ΕΣΑ. Εκεί που οι πολιτικοί αντίπαλοι της χούντας βασανίζονταν, όπως οι αντιστασιακοί στη ναζιστική Κατοχή. Ανάμεσά τους κι ο Βίρβος, που οδηγήθηκε στα κρατητήρια μετά από βασανιστήρια, επειδή ως μέλος της ΕΠΟΝ, συνελήφθη να γράφει αντιστασιακά μηνύματα στους τοίχους.
Ο ίδιος έχει αφηγηθεί τη σύλληψή του λίγο πριν την αποχώρηση των γερμανών:
«Το ίδιο βράδυ με έριξαν στο απομονωτήριο. Εκεί ήταν κι ένας άλλος. Πονούσα σε όλο μου το κορμί. Ήμουν δεμένος στο κεφάλι σαν χότζας. Έχω ένα σημάδι 57 χρόνια εδώ στο κεφάλι από βούρδουλα που κατέληγε σε σφαιρίδιο. Μέσα εκεί υπήρχε ένα κούτσουρο. Του είπα “Σε παρακαλώ να ξαπλώσεις στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου». Έτσι έγινε. Σηκωνόμασταν την νύχτα να ξεμουδιάσουμε. Δεν κράτησε πολύ. Δυο μερόνυχτα. Αυτό είναι το αναπαυτικότερο κρεβάτι που κοιμήθηκα ποτέ.
Απ’ αυτό εμπνεύστηκα τη φράση “ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω” που γράφω στη “Γερακίνα”.
“Αυτό το τραγούδι είναι η ψυχή μου!”
Το 1975 και, στο πλαίσιο της προετοιμασίας του μεγάλου δίσκου «Σκοπευτήριο», ο Βασίλης Τσιτσάνης με τον Κώστα Βίρβο αναζητούσαν τους ερμηνευτές για τα δώδεκα τραγούδια. Έχοντας συμφωνήσει στην επιλογή της Βίκυς Μοσχολιού και της Δήμητρας Γαλάνη, συζητούν για το ποιος θα τραγουδήσει το εμβληματικό ζεϊμπέκικο:
Βίρβος: Βασίλη, το τελευταίο τραγούδι «Της γερακίνας γιος» είναι επικό. Η μουσική που του έχεις βάλει είναι τρομερή. Νομίζω ότι πρέπει να το πει η Βίκυ Μοσχολιού.
Τσιτσάνης: Τι λες Κώστα; Αυτό το τραγούδι είναι η ψυχή μου! Θα αφήσω την ψυχή μου να την πει άλλος; Εγώ θα το πω! Δεν θα μπορέσει κανένας να το πει καλύτερα από μένα!
Ο Βασίλης Τσιτσάνης τραγούδησε «Της γερακίνας γιος», συνοδευόμενος από τη Λιζέτα Νικολάου:
Το τραγούδι που “ανέστησε” τον Βίρβο
Στα τελευταία του, ο Κώστας Βίρβος κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νοσοκομείο, μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, σιγοψιθύριζε το αγαπημένο του τραγούδι μόνος του κι έπαιρνε δύναμη. Όπως έχει διηγηθεί η κόρη του, Μαρία Βίρβου, μια μέρα πήγε στο νοσοκομείο ο Γιώργος Μαργαρίτης και του το τραγούδησε δυνατά, δίπλα στο κρεβάτι του. Αμέσως μαζεύτηκαν γύρω τους ασθενείς, γιατροί, επισκέπτες, νοσοκόμες κι από εκείνη την ώρα ο συνθέτης άρχισε να βρίσκει πάλι τον εαυτό του. Σαν να πέρασε το τραγούδι μέσα του και τον έκανε καλά!
Το τραγούδι γνώρισε αρκετές δισκογραφικές επανεκτελέσεις, ανάμεσα στις οποίες κι αυτή με τον Στέλιο Καζαντζίδη και την Πίτσα Παπαδοπούλου το 1996, που σηματοδότησε τη διαδρομή του τραγουδιού στον χρόνο. Το ηχογράφησαν επίσης η Γλυκερία, σε δυο εκτελέσεις, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Λάκης Χαλκιάς, η Πόλυ Πάνου, ο Σταμάτης Κόκοτας, η Αθηναϊκή Κομπανία, ο Γιώργος Μαργαρίτης, ο Ζαφείρης Μελάς και άλλοι.
Το εμβληματικό τραγούδι σε ερμηνεία του Στέλιου Καζαντζίδη:
