Η κορυφαία σύγχρονη στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου που βρέθηκε στο Αγρίνιο για να φωτίσει πτυχές του έργου και της ζωής του σπουδαίου Αγρινιώτη στιχουργού, σεναριογράφου και θεατρικού συγγραφέα στον οποίο η ελληνική δισκογραφία και το μουσικόφιλο κοινό οφείλουν αρισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που έχουν γραφτεί ποτέ, μίλησε στο «Δυτικά FM 92,8».
Με αφορμή τον ουσιαστικό της ρόλο στις δύο εκδηλώσεις με έντονο το μουσικό στοιχείο την Τετάρτη και την Πέμπτη (11-12/9) στην πλατεία Δημοκρατίας, με τις οποίες ο Δήμος Αγρινίου αποφάσισε να τιμήσει τον Πυθαγόρα Παπασταματίου, η Λίνα Νικολακοκοπούλου εξήρε την προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι.
Απαντώντας σε ερώτημα της Φόνης Γερμενή για εκείνα τα στοιχεία του Πυθαγόρα που τη συνδέουν μαζί του απάντησε: «Με συνδέει ό,τι συνδέει όλους μας. Οι άνθρωποι της γενιάς της δικής μου χωρίς να ξέρουν ποιος έχει γράψει τι, είχαν βάλει αυτά τα τραγούδια στα σπίτια τους, στην καθημερινότητά τους, στην καρδιά τους. Ψάχνοντας τη ζωή του έχουμε πολλά κοινά. Η μάνα του ήταν δασκάλα, το ίδιο και η δική μου. Όταν τέλειωσε το Γυμνάσιο πήγε σε Δραματική Σχολή, το ίδιο είχα κάνει κι εγώ, ασχολήθηκα με τον Κινηματογράφο (Σχολή Σταυράκου). Ο Πυθαγόρας είχε παίξει σαν ηθοποιός σε ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου. Έχω ετοιμάσει ένα μικρό οπτικό υλικό, το οποίο θα προβληθεί στις οθόνες της σκηνής, για να μπορέσουν οι άνθρωποι που θα έρθουν σήμερα και αύριο να ακούσουν τα τραγούδια να έχουν και την όψη και τη μορφή του. Κατά τη διάρκεια των τραγουδιών να τον κοιτάμε και να διαβάζουμε έστω και εκ των υστέρων τον ψυχισμό του, το βλέμμα του και να είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά που μας έχει δώσει.
Η Λίνα Νικολακοπούλου περιγράφοντας τη στιχουργική δεινότητα του Πυθαγόρα σημείωσε: Είχε ένα λόγο ανυπόκριτο, άμεσο, γεμάτο με εικόνες και στιγμές της ζωής των ανθρώπων, με το ρόλο βεβαίως του έρωτα στη ζωή… Εμένα με συγκίνησε που έχει γράψει για τον «Σταμούλη το λοχία» έναν άνθρωπο υπαρκτό που τον ενέπνευσε. Αντιστοίχως, από τα βιώματα που είχε η μητέρα του και από ο πατέρας του από τη Σμύρνη και τον ξεριζωμό τους, απαθανατίστηκαν στη «Μικρά Ασία». Μέσα του χώραγε πολλές ζωές, πολλές ψυχές και έτσι κατάφερε και να μας καθρεφτίσει και τις δικές μας ζωές.
Για την επίδραση «δύσκολων» γεγονότων στη ζωή του καλλιτέχνη σχολίασε: «Δύσκολα έχουν περάσει όλοι οι Έλληνες απλώς όσοι είχαν και το μικρασιατικό στοιχείο σαν ρίζα, έχουν ακόμα εντονότερες μνήμες. Κι εμείς όταν έγινε η Καταστροφή, καταρρεύσαμε σαν κράτος αλλά στην ουσία όσοι έχουν ρίζα από τη Μικρά Ασία έχουν πιο δυνατά συναισθήματα γι’ αυτή τη φάση της ιστορίας. Τα κατάφερε και ο δίσκος αυτός πήγε σε όλα τα σπίτια. Είναι ο πρώτος δίσκος στην Ελλάδα που έγινε χρυσός. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, δεν το περίμενε κανένας ότι θα είχε τέτοια αποδοχή».
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής της η Λίνα Νικολακοπούλου είπε:
«Νομίζουμε ότι το να γράψουμε ένα στιχάκι είναι κάτι απλό… Υπάρχει μια φωτογραφία που τον δείχνει στο γραφείο του τον Πυθαγόρα και πίσω η βιβλιοθήκη είναι μέχρι το ταβάνι γεμάτη. Σημαίνει ότι ήταν πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος, διάβαζε πολύ, τον αφορούσε η ζωή, η ιστορία, η καθημερινότητα. Οπότε πρέπει να αναβαθμιστεί μέσα μας ο ρόλος αυτός του στιχουργού στο να γεννηθεί ένα τραγούδι...
Είναι απαραίτητα και τα τρία μέρη, και ο συνθέτης και ο στιχουργός και ο ερμηνευτής που θα το αποδώσει. Αλλά ο λόγος είναι αυτός που πάει στη μνήμη, στην καρδιά, τον σιγοτραγουδάμε. Πιστεύω ότι ο Πυθαγόρας ήταν ένας διανοούμενος, απλός, λαϊκός και γι’ αυτό κατόρθωσε κι έγραψε τόσα πολλά, με κορωνίδα για το λαό το «Υπάρχω» που το είπε ο Καζαντζίδης, «Κάτω απ’ το πουκάμισό μου», «Πάμε για ύπνο Κατερίνα», «Στου Χαροκόπου και στην Καλλιθέα»… Έχει κάνει πολύ μεγάλες επιτυχίες!».
Κληθείσα να σχολιάσει την «ευκολία» με την οποία στις μέρες μας γράφονται στίχοι, σε πολλές περιπτώσες, ανέφερε: «Όπου μπαίνει το εμπόριο, μια πιο ρηχή αιτία για τα πράγματα, κυνηγάμε την ουρά μας. Όλα γίνονται πιο πρόχειρα, πιο επιπόλαια. Συνήθως όπως το λέμε με τον αγγλικό όρο. είναι ένα management. Δηλαδή και οι εταιρίες, και τα ραδιόφωνα και όλοι βάζουν στα «ράφια» τέτοια προϊόντα, γιατί μοιάζει αυτή τη στιγμή να είναι της μόδας. Δεν είναι η βαθιά αλήθεια του κόσμου. αυτή απλώς είναι η νοοτροπία του εμπορίου. Οπότε όλα γίνονται λίγο χρηστικά και άγνωστα κατά τη γνώμη μου και που δεν αφήνουν ιστορία. Αυτά περνάμε, τα ακούμε, δεν τα ακούμε, ξεχνιούνται και δεν μένει τίποτα να μοιραστούμε μεταξύ μας. Η παλιότερη στρατηγική (…) της δημιουργίας ήταν να μείνει κάτι για πάντα.
Πάντως η ίδια εμφανίστηκε αισιόδοξη για την ουσιαστική ενασχόληση της νέας γενιάς με τη στιχουργική τέχνη και σημείωσε: «Εμείς πρέπει όσο ζούμε και έχουμε προλάβει και τον προηγούμενο τρόπο της ζωής να εμπνέουμε. Πιστεύω ότι υπάρχουν νέες δυνάμεις οι οποίες έχουν πολύ πλούσιο εσωτερικό κόσμο, θέλουν βοήθεια και να τους ανοίγουμε το δρόμο».
Ρωτήθηκε τέλος η κορυφαία σύγχρονη στιχουργός και για την πρόθεση του Δήμου να δημιουργήσει έναν ετήσιο διαγωνιοσμό στίχου. «Θα φτιάξουμε μια επιτροπή με λογοτέχνες από το Αγρίνιο για να μπορέσει να εκκινήσει αυτός ο θεσμός που νομίζω ότι θα συγκεντρώσει καλό υλικό από τους ανθρώπους που έχουν την έφεση να γράφουν», πληρόφορησε.
Η συνέντευξη της Λίνας Νικολακοπούλου στο «Δυτικά FM 92,8»:
sinidisi.gr
