Ο δρόμος των τεσσάρων χλμ που από το Μεσολόγγι καταλήγει στην Τουρλίδα είναι μοναδικός. Ελκύει τον κόσμο και από μόνος του αποτελεί ισχυρό αντικείμενο ενδιαφέροντος.

«Αναρωτιέμαι τι να είναι αυτό που ελκύει. Πιστεύω ότι είναι η γαλήνη που νοιώθει κανείς, απελευθερωμένος στους ανοιχτούς υδάτινους ορίζοντες. Είναι η κοντινή επαφή με τη φύση. Η αίσθηση ότι κινούμαι όχι εν πλω, αλλά οδικώς ή με πεζοπορία μέσα στο υδάτινο περιβάλλον, που το χαρακτηρίζει η φυσικότητα.

Νοιώθω ότι είμαι συγκάτοικος του Ασημόγλαρου, του Λευκοτσικνιά και της Λαγγόνας, που θα συναντήσω στο δρόμο μου. Λιγοστές ως πρότινος οι παρεμβάσεις, με παραδοσιακές πελάδες, ιβάρια και γραφικά ντόπια σκάφη σε αναμονή», αναφέρει σε ανάρτησή του ο Γιάννης Ρουσόπουλος.

Ο εν λόγω δημότης, ενεργός στα social m,edia,  δημοσίευσε και τις σχετικές φωτογραφίες, επισημαίνοντας την αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος:

«Οι Μεσολογγίτες επιδεικνύουν γαϊδουρινή υπομονή. Εδώ και 30 χρόνια γίνεται το “έργο του δρόμου της Τουρλίδας” κι έμεινε ημιτελές. Το Γεφύρι της Άρτας έγινε πιο γρήγορα. Αφού βγήκαν οι Φαρμάκης-Μαυρομάτης με 62% από την πρώτη Κυριακή, τώρα δεν βιαζόμαστε! Σημαντικό όμως ποσοστό του έργου υλοποιήθηκε. Κάποια καλώς καμωμένα.

Κάποια άλλα όμως, σημαντικά, είναι υπερβολές, που πρακτικά υποβάθμισαν τη φυσικότητα. Αλλοίωσαν την αίσθηση της αρμονίας και της γαλήνης που ένοιωθε κανείς.

Κάτι τέτοιο συνέβη κι εδώ, με την υπερβολική χρήση κολώνων, μετάλλων, καλωδίων που τελικά αλλοτρίωσαν, αστικοποίησαν και βιομηχανοποίησαν το φυσικό τοπίο, υποβαθμίζοντάς το.

Ποια τελικά είναι η αισθητική αυτών που σχεδιάζουν, που διαχειρίζονται πόρους, που λαμβάνουν αποφάσεις;», σημειώνει με αρκετούς να συμφωνούν με τις παρατηρήσεις του. Οι φωτογραφίες άλλωστε που συνοδεύουν το κείμενό του, είναι χαρακτηριστικές:

agriniopress.gr