Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού με τους περισσότερους να βρίσκονται σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος και να απολαμβάνουν τον ήλιο και τη θάλασσα.
Ένας βασικός κανόνας τον οποίο μας έχουν μάθει από μικρή ηλικία είναι ότι θα πρέπει να περάσουν τουλάχιστον τρεις ώρες από τη στιγμή που θα φάμε μέχρι να πάμε για κολύμπι, αφού σε μικρότερο χρονικό διάστημα δεν είναι ασφαλές να μπούμε στο νερό. Ωστόσο, στην πράξη ισχύει κάτι τέτοιο ή όχι; Η Βιολόγος, Μυρτώ Μπότσιου, του Ιδρύματος Ευγενίδου δίνει την απάντηση.
Αρχικά να αναφερθεί πως το κολύμπι θεωρείται μία μέτριας ή και υψηλής έντασης άσκηση και ο λόγος που έχει επικρατήσει η παραπάνω άποψη είναι επειδή πριν την πάροδο των δύο ωρών, δεν έχει ολοκληρωθεί η διεργασία της πέψης, με άλλα λόγια, δεν έχουμε προλάβει ακόμη να χωνέψουμε.
Έτσι, μια θεωρούμενη μετακίνηση του αίματος στο στομάχι, προκειμένου να γίνει η πέψη, συχνά εκτιμάται ότι μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη και ταχύτερη κούραση των άκρων, και κατ’ επέκταση να αυξήσει την πιθανότητα πνιγμού, ή και σε αυξημένη πιθανότητα ανακοπής.
Επίσης, η ατελής πέψη συνδέεται με την πιθανότητα παλινδρόμησης της τροφής, η οποία με τη σειρά της συνδέεται με αυξημένη πιθανότητα πνιγμού.
Τέλος, η κολύμβηση άμεσα μετά το φαγητό είναι συνδεδεμένη με τον φόβο κραμπών, οι οποίες και πάλι οδηγούν στον φόβο του πνιγμού.
Μετά το φαγητό η έντονη άσκηση μπορεί να έχει δυσάρεστες επιπτώσεις
Σύμφωνα με την κα. Μυρτώ Μπότσιου, δεν υπάρχει καμία στατιστική μελέτη που να επιβεβαιώνει την υπόθεση της αύξησης του αριθμού των πνιγμών εξαιτίας του «γεμάτου στομαχιού». Ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει από το τελευταίο γεύμα δεν συσχετίζεται με τον αριθμό των πνιγμών.
Ωστόσο, επισημαίνει ότι κάθε μορφή έντονης άσκησης, μετά το φαγητό, μπορεί να έχει κάποιες δυσάρεστες επιπτώσεις για τον οργανισμό μας και να μας δημιουργήσει δυσφορία.
Μετά την κατανάλωση ενός γεύματος, αυξημένο ποσοστό οξυγονωμένου αίματος και ενέργειας απαιτείται στο στομάχι προκειμένου να μπορέσει να γίνει η διεργασία της πέψης, κατά την οποία το φαγητό θα διασπαστεί σε πολύ μικρά τμήματα που θα χρησιμοποιηθούν άμεσα ή έμμεσα για την παραγωγή ενέργειας από το σώμα μας.
Ωστόσο και οι μύες, κατά τη σύσπασή τους, απαιτούν οξυγόνο προκειμένου να έχουν την απαιτούμενη ενέργεια για να λειτουργήσουν.
Η αύξηση του ποσοστού οξυγονωμένου αίματος που χρησιμοποιείται από το στομάχι κατά την πέψη αποτελεί μία από τις βάσεις του μύθου. Δημιουργείται η εντύπωση ότι η μείωση του διαθέσιμου οξυγονωμένου αίματος -λόγω της αξιοποίησης του οξυγόνου για την πέψη- οδηγεί σε ανεπάρκειά του ως προς την κάλυψη των αναγκών των μυών.
Στην πραγματικότητα, η ποσότητα οξυγονωμένου αίματος είναι επαρκής, ώστε να καλύψει και τις δύο λειτουργίες του σώματος, εάν δεν πρόκειται για ακραίες συνθήκες, υπερβολικού φαγητού και τρομερά έντονης άσκησης.
Το σίγουρο είναι ότι δεν αποτελεί ιδιαίτερα καλή ιδέα το να προβεί κανείς σε οποιαδήποτε ιδιαίτερα έντονη άσκηση μετά από ένα γεύμα ανάλογο εκείνου του Πασχαλινού τραπεζιού.
Μερικά από τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα που μπορεί να εμφανίσει κανείς είναι οι στομαχικές ή μυϊκές κράμπες, η ναυτία, το «κάψιμο» στο διάφραγμα και ο εμετός.
Η συσχέτισή τους με αυξημένη πιθανότητα πνιγμού είναι αυθαίρετη και δεν υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα που να την επιβεβαιώνουν. Κάτι που μειώνει την πιθανότητα εμφάνισης των ενοχλητικών συμπτωμάτων που σχετίζονται με το φαγητό και την άσκηση είναι η καλή ενυδάτωση, η οποία είναι χρήσιμη και αναγκαία για πολλούς επιπλέον λόγους πέραν από αυτόν, ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
«Το νου μας στο παιδί» οι γονείς
Μην ξεχνάμε, όμως, ότι συνήθως τα πολύ μεγάλα γεύματα ακολουθούνται από μια σχεδόν ληθαργική κατάσταση για το άτομο. Συνεπώς, αν παραγγείλουμε όλο τον κατάλογο της ταβέρνας, ίσως είναι πιο σκόπιμο να ρίξουμε έναν υπνάκο! Κατά τ’ άλλα, μπορούμε να καταρρίψουμε τον γνώριμο κανόνα και… καλές βουτιές, πάντα, όμως, «ακούγοντας» το σώμα μας και μη πιέζοντάς το.
Όσο δε για τους γονείς, πάντα με τον «νου μας στο παιδί», αφού ένα παιδί είναι πιθανότερο να πανικοβληθεί και να μην καταφέρει να διαχειριστεί με ικανοποιητικό τρόπο μια ενδεχόμενη δυσφορία. Είναι δεδομένο, άλλωστε, ότι όταν μιλάμε για παιδιά, η στενή επιτήρηση, ειδικά όσο βρίσκονται στο νερό, είναι απαραίτητη, ανεξαρτήτως του εάν έχει προηγηθεί ή όχι κάποιο γεύμα.
Κλείνοντας, αξίζει να σημειωθεί το εξής: Παρότι η πιθανότητα εμφάνισης συμπτωμάτων του ανώτερου γαστρεντερικού συστήματος είναι αυξημένη όταν ασκούμαστε μετά από ένα μεγάλο γεύμα, μην ξεχνάμε ότι το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση έντονης άσκησης με «άδειο» στομάχι.
