Ωστόσο, δεν είναι δεδομένο πως το καλοκαίρι θεωρείται για όλους περίοδος απόδρασης από τον αστικό ιστό, καθώς ναι μεν η Αθήνα αδειάζει, αλλά πολλοί αναγκάζονται να μείνουν πίσω, είτε γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς είτε γιατί για κάποιους, μια πόλη άδεια και έρημη, φαντάζει ένα πραγματικά γοητευτικό σκηνικό.

Ακόμη κι έτσι, η Αθήνα είναι μια πόλη που κρύβει πάντοτε εκπλήξεις.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που αρκετοί Έλληνες σκηνοθέτες επιλέγουν ως πεδίο δράσης της ταινίας τους, την αυγουστιάτικη πρωτεύουσα και εμπνέονται από την μυστηριώδη ατμόσφαιρά της.

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης με τα «Φτηνά Τσιγάρα» (2001), μια ταινία ύμνος στην καλοκαιρινή Αθήνα, με τους πρωταγωνιστές να περπατούν το κέντρο της πόλης μέχρι να ξημερώσει, ο Μάκης Παπαδημητράτος και το «Τσίου» (2005), το φιλμ του δεκαπενταύγουστου με κεντρικό ζήτημα την διαρκή αναζήτηση ταυτότητας, παρακολουθώντας τον κεντρικό ήρωα να τριγυρνά στην πόλη σε αναζήτηση της δόσης του.

Ο Παντελής Βούλγαρης είναι επίσης ένας δημιουργός που γοητεύτηκε από την άδεια Αθήνα. Ανάμεσα στις σπουδαίες ταινίες που έχει κάνει, υπάρχει μια που τοποθετείται στην άδεια εν μέσω καλοκαιριού πόλη.

Οι «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» είναι η απόλυτη καλοκαιρινή ταινία. Η ποιητική ατμόσφαιρα της έρημης πόλης, το νοσταλγικό, καλοκαιρινό απόγευμα, τα ραδιόφωνο που ακούγεται στο δρόμο από τα σπίτια με τα ανοιχτά παράθυρα, η ευαισθησία της ήσυχης καλοκαιρινής νύχτας.

Τρεις καθημερινές ιστορίες ανθρώπων εκτελούνται στο προσκήνιο, στην Αθήνα, το βαθύ καλοκαίρι, που έμειναν πίσω ο καθένας για τους λόγους του. Τους παρακολουθούμε στην αναζήτησή τους για παρέα, διψούν για επικοινωνία, επαφή και έρωτα.

Γυρισμένη το 1991, την ταινία ντύνουν οι γλυκιές μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι που μπλέκονται άρτια στις σκηνές μιας πλειάδας κορυφαίων ηθοποιών όπως ο Θανάσης Βέγγος, η Αλέκα Παΐζη, η Θέμις Μπαζάκα, η Χρυσούλα Διαβάτη και η Μίρκα Καλατζοπούλου.

Ένα καλοκαιρινό φιλμ για όλες εκείνες τις ψυχές που έχουν ανάγκη την ανθρώπινη επαφή και το άγγιγμα.

Έλενα Σαλαντή – reader.gr