γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

– ΟΣΟ ΠΑΜΕ, όλο και πιο θυμωμένοι γινόμαστε! Ως άτομα, ως οικογένειες, ως κοινωνία ολόκληρη! Όλοι τώρα μάς φταίνε, όλα μάς πειράζουν και βγάζουμε το συσσωρευμένο μας μίσος κι οργή, όχι στους πραγματικούς ενόχους όπως παλιότερα κι έξω στην αληθινή ζωή, αλλά αναμεταξύ μας, ανάλογα με τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, κτυπώντας και βρίζοντας είδωλα και φωτογραφίες όσων δε μάς αρέσουν, κυρίως μέσα απ’ το διαδίκτυο και πίσω απ’ το ασφαλές πληκτρολόγιο…

– ΟΧΙ, δεν ήμασταν έτσι πριν την εξαετή κρίση που βιώνουμε, ούτε στην αρχή της, τα πρώτα της χρόνια, δηλαδή. Ήμασταν και τότε θυμωμένοι μ’ εκείνα που βλέπαμε να γίνονται, ξεσπάγαμε κιόλας κι αγωνιζόμασταν στην πράξη, ενάντια σ’ εκείνους που μάς κατάντησαν έτσι, που μάς έμπασαν στα Μνημόνια, που μάς πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις, που μάς «έφαγαν» το 13ο και 14ο μισθό ή σύνταξη, που έβαζαν λουκέτα παντού ΚΑΙ μάς έριχναν κι από πάνω κατακούτελα τα διάφορα «χαράτσια», χωρίς να φταίμε σε τίποτε. Έπρεπε, δηλαδή, οι συνεπείς κι αδιάφθοροι πολίτες (πλειονότητα) να πληρώσουμε εμείς εκείνα που έκλεβαν, για δεκαετίες, οι κάθε λογής διεφθαρμένοι…

– ΣΤΑΔΙΑΚΑ, όμως, απ’ την σχεδόν ακομμάτιστη συλλογικότητα («όλοι ίδιοι είναι») και δράση με αγώνες, επίσης συλλογικούς («Κίνημα των Αγανακτισμένων» π.χ.), αρχίσαμε να προσαρμοζόμαστε στην αθλιότητα και μιζέρια μας (ο άνθρωπος πάντα προσαρμόζεται σε κάθε συνθήκη) και περάσαμε, εύκολα και χωρίς να το καταλάβουμε, στην ατομικότητα. Και, κάπου εκεί, χάθηκε το παιχνίδι για εμάς! Κανείς πλέον, στη φάση αυτή, δε μάς υπολόγιζε, ούτε μάς υπολογίζει, περνώντας «βροχή» τα νομοσχέδια και με πλειοψηφία …διακομματική(!) στη Βουλή, της περαιτέρω εξαθλίωσής μας…

– ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ όλων αυτών – και το χειρότερο – είναι, το να μετατραπούμε σε «εαυτούληδες» και να μη μάς ενδιαφέρει καν τι γίνεται πέρα απ’ τους εαυτούς μας. Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, για εμάς κι ό,τι καλύτερο για την εξουσία! Για τίποτε πλέον δεν αντιδρούμε, στην πραγματική ζωή και το μόνο που κάνουμε, είναι το να πολεμιόμαστε μεταξύ μας με μίσος, αφού πρώτα ξαναχωθήκαμε στα πολιτικά μας «μαντριά», ως ανασφαλείς που είμαστε… Και κυρίως, στα εξής δύο συμπυκνωμένα πλέον: την «Αριστερά» και τη «Δεξιά», παλινδρομώντας σε παλιότερες, άσχημες εποχές, για τη χώρα μας…

– ΜΕ ΑΥΤΑ τα δεδομένα, έχει αλλάξει κι ο χαρακτήρας μας. Έφυγε από μέσα μας η αγάπη και η αλληλεγγύη κι αντικαταστάθηκαν από μίσος κι οργή, όχι τώρα απέναντι σε όλους τους πραγματικούς ενόχους, αλλά απέναντι στους διπλανούς μας, οι οποίοι πιστεύουν άλλα απ’ αυτά που πιστεύουμε εμείς! Έχουν άλλου είδους «πολιτικά φρονήματα»! Και δε στεκόμαστε μόνο εδώ, διχαστήκαμε και σε άλλα κοινωνικά θέματα. Χωριστήκαμε σε «ρατσιστές» κι «αντιρατσιστές» στο προσφυγικό πρόβλημα, σε «καλούς» – έτσι ξαφνικά – Ορθόδοξους Χριστιανούς και «κακούς» που δέχονται τον Ισλαμισμό(!!), με στόχο παιδάκια που σε τίποτε δεν έφταιξαν… Αφήσαμε πια στην άκρη τα «γυφτάκια» και στραφήκαμε σε άλλα «μαυρουδερά» παιδάκια… Στο όνομα του Θεού και του Χριστιανισμού! Αν είναι δυνατόν! ΚΑΙ βρίζουμε (μέσα απ’ το διαδίκτυο) το κάθε τι, ως να είμαστε παντογνώστες…

– ΚΑΛΑ ΘΑ ΗΤΑΝ να συνέλθουμε να μην παίζουμε τα παιχνίδια άλλων που μάς εκμεταλλεύονται, πριν είναι αργά! Γιατί, όπως λέει κι ο σοφός λαός: «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»! Δε μάς συμφέρει, επομένως (εμάς και τα παιδιά μας) να ρίχνουμε «λάδι στη φωτιά»…