Είτε κωμωδία είτε δράμα το χαστούκι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Δεν ήταν κάποιο σεναριακό τερτίπι αλλά η πραγματικότητα της εποχής. Τότε που οι γονείς έδερναν τα παιδιά, οι καθηγητές τους μαθητές και οι σύζυγοι της γυναίκες. Το ξύλο ήταν μέσο επιβολής και διαπαιδαγώγησης, το οποίο η κοινωνία δικαιολογούσε σε βαθμό που οι γονείς έλεγαν το δάσκαλο του χωριού: “Το κρέας δικό σου, τα κόκκαλα δικά μου”. Δηλαδή μπορείς να δέρνεις όποτε κρίνεις αλλά να μην το σπάσεις στο ξύλο. Αυτό το κλίμα αποτυπώθηκε στις ελληνικές ταινίες και δεν διατυπώθηκε ποτέ καμία διαμαρτυρία από τους κριτικούς της εποχής. Όλοι θεωρούσαν το ξύλο αυτονόητο στη ζωή, άρα και στην τέχνη.
Στην ιστορία έχουν μείνει τα χαστούκια, του Διονύση Παπαγιαννόπουλου, κυρίως στην ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο».
Οι ηθοποιοί νοιώθοντας μια συστολή δεν κατάφερναν να χαστουκίσουν με πειστικό τρόπο τα κορίτσια, μέχρι που ανέλαβε ο Νιόνιος. Ο Παπαγιαννόπουλος έδωσε αληθινά χαστούκια και τον φυσικά τον ακολούθησε ο Παπαμιχαήλ.
Για τον Παπαγιαννόπουλο δεν ήταν η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά. Στη Λόλα, σειρά είχε η Καρέζη να δεινοπαθήσει κάτω από την παλάμη του σε μια προσπάθεια διεκδίκησης από τον Άρη.
Το χαστούκι του προς τη Μαίρη Αρώνη στο «Μια τρελή οικογένεια» δεν ήταν τόσο ανώδυνο. Η αλλοπαρμένη Πάστα Φλώρα, ήταν η καταξιωμένη Αρώνη, η οποία προσβλήθηκε τόσο από την ένταση της χειρονομίας ώστε εγκατέλειψε το γύρισμα. Χρειάστηκε η μεσολάβηση του σκηνοθέτη Ντίνου Δημόπουλου και του Φίνου ώστε να επιστρέψει.
Ο Φρέντυ Γερμανός ήταν ο πρώτος, σε μία από την εκπομπές του που απένειμε στον Παπαγιαννόπουλο τη χρυσή παλάμη.
Ο Κώστας Χατζηχρήστος στον «Ηλία του 16ου», χαστούκισε τον Βέγγο τόσο δυνατά και απρόσμενα, ώστε η έκπληξη του Βέγγου στη σκηνή είναι αληθινή.
Ο Βέγγος δεν το ξέχασε ποτέ καθώς θεώρησε τη συμπεριφορά του Χατζηχρήστου αντισυναδελφική. Άλλωστε ο ίδιος όποτε χειροδίκησε σε ταινία, έδινε εμφανώς ανώδυνες φάπες.
Άλλο χαστούκι που έμεινε στην ιστορία είναι το «μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις». Ο βαρύμαγκας μπουζουκτζής Γεωργίτσης αφού ερωτεύτηκε τη Λάσκαρη, για γίνει αρεστός στον κύκλο της, ξύρισε το μουστάκι του, που ήταν σήμα κατατεθέν της αρρενωπότητας, του λεβέντη, της τάξης και του συναφιού του. Εν ολίγοις η παραχώρηση ήταν μεγάλη. Από αυτές που μόνο ο έρωτας προκαλεί. Ωστόσο, όταν εκείνη τον είδε, πάτησε γέλια σαρκαστικά και το χαστούκι ήταν μια αυθόρμητη κι μάλλον αναπόφευκτη αντίδραση για την εποχή. Η ταινία ήταν «Οι θαλασσιές οι χάντρες».
Ο Γεωργίτσης όμως μετά τη Λάσκαρη περιέλαβε και τη Μαίρη Χρονοπούλου στο φιλμ «Το παρελθόν μιας γυναίκας». Παριστάνοντας το άτακτο παιδί που μπαινοβγαίνει στις φυλακές την “περιποιείται αρκούντως” σε μια σκληρή σκηνή.
Η Μαίρη Χρονοπούλου ήταν θύμα και του Ανδρέα Μπάρκουλη στην ταινία «Όταν η πόλις πεθαίνει». Εκεί ως ντίβα του κινηματογράφου, αφυπνίζεται κι αποφασίζει για χάρη του έρωτά της να ξεσκεπάσει τις εγκληματικές πράξεις του συντρόφου της. Ο Μπάρκουλης όμως έχει διαφορετική άποψη και το δείχνει εμπράκτως.
Τιμωρητικό αλλά κατόπιν εορτής είναι και το χαστούκι του Παντελή Ζερβού προς την κόρη του Ζωή Λάσκαρη, στον «Κατήφορο», όταν στο τμήμα την παρουσιάζουν ντροπιασμένη και σχεδόν γυμνή. Στην ίδια ταινία όμως αδυσώπητες είναι και οι σφαλιάρες του Λαυρέντη Διανέλλου προς τη δική του ξανθομάλλα κόρη, τη Νίτσα Μαρούδα, σε μια ρεαλιστική καταγραφή του Δαλιανίδη, που γνώριζε ότι τότε οι γονείς, θεωρούσαν το ξύλο δίκαιη τιμωρία και απαραίτητη για τη σωστή διαπαιδαγώγηση.
Ο Θανάσης Βέγγος είναι ο μόνος ηθοποιός στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου που εφηύρε την εξαπλή σφαλιάρα. Στον «Παπατρέχα» έχοντας να τιθασεύσει και να θρέψει τις έξι αδερφές του και προκειμένου να τις αναγκάσει να πειθαρχήσουν τις χαστουκίζει σε παράταξη. Τις βάζει στη σειρά και τις περιποιείται μια κι έξω. Επίσης ρεαλιστικό σενάριο μιας εποχής που ο μεγάλος αδελφός είχε ευθύνες για όλη την οικογένεια, και το δικαίωμα να σηκώνει χέρι, αλλά κυρίως στα κορίτσια και σπανίως στα μικρότερα αγόρια της οικογένειας.
Να μην λησμονήσουμε όμως και τον Χούλιο. Πάνω στη φάπα που του έριξε η Ρένα στο «Η Ρένα είναι οφ σάιντ» στήθηκε ο καμβάς τής κωμωδίας, αλλά και αυτό που έριξε ο αγανακτισμένος Ντίνος Ηλιόπουλος στην κακομαθημένη Καρέζη στο «Κοροϊδάκι της δεσποινίδος».
Τέλος, ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον Λάμπρο Κωνσταντάρα που η σφαλιάρα κυρίως στον Αλέκο Τζανετάκο είχε γίνει το σήμα κατατεθέν από το 1965 κι εφεξής σε όλες του τις ταινίες. Ο δε Τζανετάκος, με αυτασαρκασμό είχε πει, ότι ήταν κανονικός καρπαζοεισπράκτορας στις περισσότερες ταινίες που συμμετείχε.
Μεγάλη η ιστορία του χαστουκιού, όσο μεγάλη και η ιστορία τού κινηματογράφου σε μια προσπάθεια καταγραφής μιας άλλης εποχής και άλλων ηθών που σήμερα είναι παρωχημένα και σε ορισμένες περιπτώσεις δικαιολογούν και εισαγγελική παρέμβαση.
