Γιώργος Σταυριανός
Παιδί του ανέμου
Στίχοι και κείμενα
Επιμέλεια Ηρακλής Οικονόμου
ISBN: 978-618-5748-29-6, σελίδες: 206, μέγεθος: 17x24εκ.
Ο Γιώργος Σταυριανός είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες συνθέτες – μια αστείρευτη πηγή ευαίσθητων, ατμοσφαιρικών μελωδιών. Αλλά ταυτόχρονα, είναι και ένας εξαιρετικός στιχουργός, ένας δεινός χειριστής του ποιητικού λόγου. Αυτή τη δεύτερη, λιγότερο προβεβλημένη ιδιότητά του έρχεται να φωτίσει το βιβλίο Γιώργος Σταυριανός - Παιδί του ανέμου. Στίχοι και κείμενα σε επιμέλεια Ηρακλή Οικονόμου, που συγκεντρώνει το σύνολο των στιχουργικών δημιουργιών του, συνοψίζοντας μια λαμπρή πορεία τεσσάρων δεκαετιών, από την Έρημη πόλη του 1982 στο Λύκε, λύκε είσαι εδώ; του 2021. Το βιβλίο συνοδεύεται από ανέκδοτους στίχους του δημιουργού, άλλα κείμενά του δοκιμιακού χαρακτήρα και δύο παλαιότερες συνεντεύξεις του, καθώς και από πλούσιο και ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό.
Γνωρίζουμε όλοι τον Γιώργο Σταυριανό τον μελωδό. Με το Παιδί του ανέμου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος υποδεχόμαστε για πρώτη φορά με τρόπο οργανωμένο τον Γιώργο Σταυριανό τον στιχουργό και ποιητή!
«Όσο για τα βασικά μοτίβα της στιχουργικής του Σταυριανού, με διαφορά το κυρίαρχο είναι η μνήμη. Ο Σταυριανός είναι ο κατεξοχήν στιχουργός της θύμησης, της αναπόλησης και της προσκόλλησης, της αδύνατης λήθης. Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις; «βούρκωσε ο ατμός της μνήμης» και «σαν μνήμες που δεν φτάσανε ποτέ στη γη» και «όλο σε φέρνω κοντά με τη σκέψη» και «ποτάμι ο χρόνος βαθύ και σκοτεινό» και «πόρτες σφαλιστές που ανοίγουνε στο χτες» και «πάσχισα να θυμηθώ» και «ποτέ μη με ξεχνάς» και «μη βλέπεις που σιωπώ σαν γίνονται όλα μνήμη». Ο Σταυριανός επιστρέφει συνεχώς - στο Νανσύ και στο Ρέθυμνο, σε νύχτες μαγιάτικες και στην κρύπτη των αιώνων, σε τόπους ανιστόρητους και σε ξεχασμένες χώρες, στο παλιό παραμύθι και στην παλιά μουσική. Ακόμα και οι τίτλοι των ορχηστρικών του προδίδουν αυτή την έμφαση: Μνήμη, Παιδικό δωμάτιο, Τα όρια του βλέμματος - μελωδίες εμπνευσμένες από ένα βλέμμα στραμμένο σε μια αέναη παιδική ηλικία.
Δεν είναι όμως μονόπλευρα μελαγχολικός ο Σταυριανός. Γιατί για όλες τις «μέρες που φύγαν» υπάρχουν οι «μέρες που θα ’ρθουν» και γιατί εν τέλει η μνήμη δεν καταπνίγει το αίτημα του ονείρου: «πριν ξεχαστούμε μες στη λήθη, τ’ όνειρό σου στείλε μου». Κι εκεί, νομίζω, βρίσκεται η δύναμη του Σταυριανού - στην αντίφασή του, στη διαλεκτική πάλη της μοναξιάς με τον ερχομό σου. Και κάπως έτσι στο τραγούδι του παραμένει «ο δρόμος ανοιχτός, μοιάζει ποταμός» και η αναζήτηση δεν παύει και το παραμύθι του έρωτα αρχινάει ξανά σε φλογισμένα δάση και σε απάτητες αμμουδιές.»
Από την εισαγωγή του Ηρακλή Οικονόμου
