Του Βαγγέλη Μαραγκού
Πρόκειται για μία ακόμα οδηγική «Ιθάκη». Το δικό μου true story, για μια διαφορετική απελευθέρωση του Μεσολογγίου.
Κάτι ήξερε ο Κωνσταντίνος Καβάφης όταν έγραψε την «Ιθάκη».
«Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,
νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις…»
Αντί λοιπόν να φύγω άρον-άρον από την Πρέβεζα για την Ιόνια Οδό και τελικά το Αγρίνιο, αυτή τη φορά ακολούθησα την πιο όμορφη, κατ’ εμέ, παραθαλάσσια διαδρομή του Ιόνιου Πελάγους.
Πρέβεζα, Πάλαιρο, Αστακό και μετά το Μεσολόγγι, είσοδος στην Ιόνια οδό για να φτάσω Αγρίνιο.
Δρόμος-βεράντα στο δυτικό πέλαγος της Ελλάδας
Εννοείται πως έχει και τα σωστά οδηγικά χαρακτηριστικά για να ασκήσεις τα χέρια σου. Όμως το τοπίο κλέβει την παράσταση και σε κάνει να κόψεις ρυθμό.
Απ’ τις λίγες διαδρομές που μου συμβαίνει. Αν πετύχεις μπουνάτσα, δεν γίνεται να μη σταματήσεις για φωτογραφίες. Αναζητάς τη μυρωδιά της θάλασσας. Αν πετύχεις και ηλιοβασίλεμα, θα μαγευτείς.
Μετά την Πάλαιρο αρχίζει ένα σφιχτό κομμάτι με στροφές, ως τον Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας. Μάλλον το πιο όμορφο και παραδοσιακό ψαροχώρι των ακτών του Ιονίου.
Φτάνοντας βλέπεις ότι είναι χτισμένο σε μια «μύτη» που κάνει η στεριά στην Θάλασσα. Ναι, για αυτό το ονόμασαν έτσι.
Καθημερινή είναι η καλύτερή μου για ένα γρήγορο περίπατο στην προσεγμένη μαρίνα του. Αναχωρώντας από τον Μύτικα η διαδρομή γίνεται πιο ανοιχτή έως τον Αστακό.
Δρόμος φτιαγμένος τη δεκαετία του ’80 για να ενώσει τα δύο μέρη.
Στροφές με καλή ορατότητα και καλή άσφαλτο. Φοβερή όμως είναι και η ορατότητα σε Λευκάδα, Μεγανήσι, Καστό, Κάλαμο, Ιθάκη, Κεφαλονιά, Εχινάδες.
Μετά τον Αστακό με τα όμορφα αρχοντικά, η διαδρομή γίνεται πιο αδιάφορη και αρχίζει να χάνεται η θέα προς το πέλαγος. Θέλει τεράστια προσοχή. Κι αν βρέχει, γλιστράει τρελά. Προσοχή.
Η διαδρομή λίγο πριν μπω στη βαρετή Εθνική καταλήγει στις Αλυκές της λιμνοθάλασσας της ιστορικής και πανέμορφης πόλης του Μεσολογγίου με τους άσπρους σαν παγόβουνα λόφους αλατιού.
Λίγο πιο πέρα τα τείχη σου θυμίζουν την ιστορία αυτής της μαρτυρικής πόλης.
Αξίζει οπωσδήποτε να κάνεις μια βόλτα-παράκαμψη μέχρι την Τουρλίδα, όπου η λίμνη συναντά τη θάλασσα. Θα δεις τις γαΐτες (σ.σ. οι βαρκούλες των ντόπιων ψαράδων), τα φλαμίνγκο και τα υπόλοιπα πανέμορφα υδρόβια που θα κάνουν τις κόρες των ματιών σου να διασταλούν.
Τα ταξίδια με το αυτοκίνητο είναι ο μισός μου εαυτός. Η θάλασσα είναι το άλλο μου μισό. Και η μέρα, η φύση, η μπουνάτσα, μου έδωσαν απλόχερα τις καλύτερες εικόνες. Εικόνες για να αντέξω μέχρι το επόμενο ταξίδι.
Σ’ ευχαριστώ.
