Μια απόφαση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που κυκλοφόρησε πρόσφατα αναφέρει ότι οι συμβασιούχοι που απασχολούνται "δυνάμει προσωρινής διαταγής" δεν μπορούν να εξελίσσονται μισθολογικά, ούτε είναι δικαιούχοι αυξήσεων, ανεξαρτήτως της θέσης και του έργου που προσφέρουν.

Η οποιαδήποτε μάλιστα μισθολογική αναγνώριση προϋπηρεσίας για το χρονικό διάστημα που απασχολούνται με προσωρινή διαταγή, κρίνεται εκ των υστέρων, από την τελεσίδικη δικαστική απόφαση.
Μάλιστα, το ΓΛΚ ξεκαθαρίζει ότι η «η προσωρινή διαταγή, καθορίζει και τα ασφαλιστικά μέτρα, που πρέπει να ληφθούν αμέσως από τους φορείς-υπηρεσίες…».
Ο χρόνος, δε, της απασχόλησης ενός συμβασιούχου, που έχει επιβληθεί με προσωρινή διαταγή, «δεν αποτελεί συμφωνημένο χρόνο εκτέλεσης σύμβασης και δεν έχει «έρεισμα πάνω στη σύμβαση εργασίας»! Δεν έχει έρεισμα...
Όπως γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω, οι υπηρεσίες θα πρέπει απλώς να αποδέχονται την «κατάσταση», να απασχολούν τους εργαζόμενους προσωρινά στη θέση εργασίας που κατείχαν μέχρι λήξη της σύμβασής τους, καταβάλλοντας σε αυτούς τις συμφωνημένες αποδοχές έως την οριστική εκδίκαση.
Και το μεγάλο ερώτημα είναι ότι αφού υπάρχουν άνθρωποι σε δήμους(ειδικά των μεγάλων πόλεων) που δουλεύουν ακόμα και 10-12 χρόνια σε τέτοιο καθεστώς, πώς γίνεται να είναι τόσο υποκριτικό το κράτος που να κοιτάζει αλλού και απλά να λέει δεν τους ξέρει αυτούς τους ανθρώπους. Πως μένουν στην δουλειά αυτοί οι άνθρωποι.
Η "λύση" έρχεται κι εδώ από την θαυματουργή ελληνική Δικαιοσύνη. Υπάρχουν αρκετοί τρόπο αλλά ο ένας είναι όσοι έχουν συμβάσεις που λήγουν να μπαίνουν κάτω από τα φτερά που κατάλληλου δικηγόρου και κάνουν ασφαλιστικά μέτρα. Παίρνουν 3,4, 5 αναβολές μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος στην έδρα και στην συνέχεια βγαίνει μια "απόφαση-σταθμός" που λέει ότι εξυπηρετούν ανάγκη που υφίσταται ακόμη και...η ζωή συνεχίζεται.
Απλά όλοι μαζί είμαστε το κράτος και όλοι μαζί δουλεύουμε ο ένας τον άλλον...

sinidisi.gr