Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου, στά πλαίσια τῆς ἐπικοινωνίας της μέ τούς μαθητές τῶν Λυκείων τῆς πόλης μας, ἀλλά καί τούς γονεῖς καί τούς καθηγητές τους, προέβη στήν προβολή μιᾶς σειρᾶς ταινιῶν -μέ εἰσαγωγική ἀνάλυση- καί θέματα πού εἶναι πάντα ἐπίκαιρα καί ἀπασχολοῦν τήν σύγχρονη κοινωνία, ἀλλά ταυτόχρονα συμβάλλουν καί στήν ὄξυνση, μέσω τοῦ κινηματογράφου, τῆς κριτικῆς ἱκανότητας τῶν νέων. Οἱ ταινίες, μεγάλων σκηνοθετῶν, πού προβλήθηκαν, ἔχουν τιμηθῆ μέ διεθνῆ βραβεῖα.
Συγκεκριμένα, προβλήθηκε πρώτη ἡ ταινία τοῦ Ἰάπωνα Ἀκίρα Κουροσάβα «Ὄνειρα» 1990, ὅπου ὁ σκηνοθέτης μέσα ἀπό μικρές ἱστορίες καί μαγευτικές εἰκόνες, μιλάει γιά τήν ἀπληστία τῶν ὑλικῶν πόρων, τήν ματαιότητα τοῦ πολέμου, τά ἀνθρώπινα ὅρια τῆς ἐπιστήμης καί τήν ἁρμονία μέ τήν φύση. Στήν οὐσία, δίνει ἕνα μήνυμα οἰκολογικό, ὡς πρός τήν εὐθύνη μας γιά τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος.
Στήν δεύτερη ταινία, τοῦ Ἀργεντινοῦ σκηνοθέτη Ἀλεχάνδρο Ἀγκρέστι «Βαλεντίν» 2002, ἕνας μικρός μαθητής Δημοτικοῦ Σχολείου, μέ τήν ἐξυπνάδα καί τήν σοφία ἑνός μεγάλου, διαχειρίζεται καί τακτοποιεῖ ἄψογα τά θέματα πού προκύπτουν στό δύσκολο καί προβληματικό οἰκογενειακό περιβάλλον του, ὠθώντας τά πράγματα πρός μία αἴσια ἔκβαση.
Στήν τρίτη ταινία, βραβευμένη μέ Χρυσό Φοίνικα στό φεστιβάλ τῶν Καννῶν, τοῦ Ἰταλοῦ σκηνοθέτη Βιτόριο ντέ Σίκα «Θαῦμα στό Μιλάνο» 1951, μέσα ἀπό μία παραμυθένια ἀλληγορία, φαίνεται ὅτι ἡ δύναμη τῆς ἀνθρωπιᾶς καί τῆς καλοσύνης, μπορεῖ νά κάνη κυριολεκτικά θαύματα καί νά μεταμορφώνη τίς ἄσχημες συνθῆκες διαβίωσης τῶν ἀνθρώπων στόν τόπο τους, σέ ἕναν τόπο ἀλληλεγγύης καί αἰσιοδοξίας.
Αὐτό τό μήνυμα αἰσιοδοξίας καί ἐλπίδας πάντα γιά τό καλύτερο, εἶναι καί τό νῆμα πού συνδέει τίς τρεῖς ταινίες μεταξύ τους.
Οἱ ταινίες προβλήθηκαν στήν Αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, στό διάστημα μεταξύ τῶν μηνῶν Ἰανουαρίου – Μαρτίου. Πρίν τήν ἔναρξη τῆς προβολῆς ὁ ὑπεύθυνος γιά τήν ἐπιλογή τῶν ταινιῶν κ. Βασίλης Βούκλιζας προετοίμαζε τό κοινό γιά τήν πλοκή τῆς ταινίας, ἐνῶ στό τέλος τῆς προβολῆς ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέλυε τά βασικά συμπεράσματα πού ἐξάγονταν ἀπό αὐτές, ἀφήνοντας πάντοτε τό κοινό νά ἐπιστρέψη στό σπίτι του μέ ἕνα μήνυμα.
