ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ!
Στον Γεώργιο Β. Κονιώση, «Ακράτητο λιοντάρι…»
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β. ΚΟΝΙΩΣΗΣ. Μαχαιράς 1924-Βασιλόπουλο 2024
Γράφει: η Μαρία Ν. Αγγέλη
Πηγή: https://www.902.gr
Φωτο άρθρου: Ο υπέργηρος Γεώργιος Β. Κονιώσης καταθέτει στεφάνι στη ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ… (Αμφιλοχία, 2022)
Ο Γεώργιος Β. Κονιώσης γεννήθηκε στο Μαχαιρά Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας το 1924. Παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας του Βασίλη Κονιώση και της Γιαννούλας Λιβάνη. (Αδέλφια του ο Γεράσιμος (Μάκιας), ο Πέτρος, η Ελένη (Νίτσα) και η Ειρήνη (Ρήνη) ). Παντρεύτηκε την Σεβαστή με την οποία απέκτησαν έξι παιδιά (τρία αγόρια και τρία κορίτσια).
Ο ίδιος συμμετείχε ενεργά στην Αντίσταση κατά του Γερμανού κατακτητή. Είχε το ψευδώνυμο «Βοναπάρτης». Ο Μαχαιριώτης ιστοριογράφος Γερ. Παπατρέχας στο Χρονικό του Μαχαιρά (σελ. 92), καταγράφει και το όνομα του Γιώργου Κονιώση ως αντάρτη.
Εικοσάχρονο παλικάρι ο Γ. Κονιώσης πήρε μέρος στη νικηφόρα μάχη της Αμφιλοχίας που έδωσε ο ΕΛΑΣ ενάντια στους Γερμανούς κατακτητές, στις 12-13 Ιούλη 1944. Η επιχείρηση είχε ανατεθεί στην 7η Ταξιαρχία, της 8ης Μεραρχίας, στη δύναμη της οποίας ανήκαν το 2/39 και το 24ο Σύνταγμα. Ο Κονιώσης συμμετείχε στο 2/39 υπό τις οδηγίες του καπετάν «Χελμού», ψευδώνυμο του Νίκου Κομπλίτση από την Μπαμπίνη Ξηρομέρου. Ο ίδιος τραυματίστηκε από θραύσμα όλμου. Οι πρώτες βοήθειες του προσφέρθηκαν από κατοίκους της Κεχρινιάς που περιποιήθηκαν τα τραύματά του.
Στην εκδήλωση ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ που πραγματοποιήθηκε φέτος στην Αμφιλοχία(2022) αποδέχτηκε Τιμητική πρόσκληση και παρευρέθηκε ο υπέργηρος αγωνιστής, ίσως ο τελευταίος εν ζωή, Γεώργιος Κονιώσης. Αγέρωχος, παρά τον ένα, σχεδόν, αιώνα ζωής του και εμφανώς συγκινημένος άκουσε την αναφορά που έγινε με την έναρξη της εκδήλωσης στο πρόσωπό του!
Η ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ, του παρέδωσε ως αναμνηστικό δώρο, ένα τόμο του Γιώργου Φαρσακίδη, με τίτλο «Μακρόνησος». Με συγκίνηση παρέλαβε το συμβολικό δώρο…
Ο Γιώργος Κονιώσης είναι η Ζωντανή Μνήμη της επιτυχημένης εκτέλεσης της επιχείρησης κατάληψης της πόλης της Αμφιλοχίας. Στο πρόσωπό του τιμήθηκε ο κάθε αγωνιστής που συμμετείχε στη νικηφόρα μάχη της Αμφιλοχίας! To σύνθημα της επιχείρησης ήταν: «Φ’σέκι στους φασίστες!».
Ο ίδιος με υπερηφάνεια και σεβασμό κατέθεσε στεφάνι στη ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ, στο Μνημείο που βρίσκεται στην πλατεία της πόλης.
Κατά την επιστροφή από την Αμφιλοχία στο χωριό Βασιλόπουλο Ξηρομέρου, όπου κατοικεί, με μεγάλη συγκίνηση αφηγούνταν στον Γιώργο Θεοδώρου και στον Δημήτρη (Τάκη) Κομπλίτση, που τον μετέφεραν, σπαράγματα της βιωμένης εμπειρίας του από τις μάχες στις οποίες πήρε μέρος κατά την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ… Είχε πάρει μέρος και στην μάχη της Τσαπουρνιάς (1943), την πρώτη μάχη Αντίστασης στην Αιτωλοακαρνανία.[Βλέπετε εισήγηση της Μ. Αγγέλη στο 1ο Ιστορικό Συνέδριο της Χρυσοβίτσας Ξηρομέρου, 6-7 Αυγούστου 2023].
Η γενναιότητα αυτών των αγωνιστών και η προσφορά τους στην Απελευθέρωση της Ελλάδας αξίζει να ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΜΑΤΑΙ…
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ!
Εικόνα: Στο κέντρο ο αιωνόβιος Γιώργος Β. Κονιώσης στο σπίτι του…(2022).
Μερικούς μήνες αργότερα από την τιμητική εκδήλωση, δημοσιογράφοι από την εφημερίδα Ριζοσπάστης, τον επισκέφτηκαν στο σπίτι του, στο χωριό Βασιλόπουλο Ξηρομέρου και του πήραν συνέντευξη. Ο Γιώργος Κονιώσης με χαρά τους υποδέχτηκε και «ξανάζησε» τα χρόνια της νιότης του, τότε που αγωνιζόταν με άλλους συναγωνιστές του εναντίον των κατακτητών…
Ο ίδιος, σε ερώτηση, αν σήμερα ζούσε την ίδια κατάσταση θα ανέβαινε στο βουνό να πολεμήσει; απάντησε αγέρωχα: «Βέβαια(!) θα έπαιρνα το όπλο! Παιδιά, με δυσκολεύουν λίγο τα πόδια… αλλά η καρδιά μου το λέει ακόμα!».
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ριζοσπάστης και την αναδημοσιεύουμε σήμερα στη ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ:
Γιώργος Κονιώσης: O αντάρτης του ΕΛΑΣ που επέζησε από τη μάχη της Αμφιλοχίας στον «Ριζοσπάστη».
Σήμερα στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, συζήτηση με τον 98χρονο ΕΛΑΣίτη Γιώργο Κονιώση και τη γεμάτη διδάγματα ζωή του.
Μια ζωή στον αγώνα για να ξημερώσουν οι πραγματικά λεύτερες μέρες για τον λαό! Ο «Ριζοσπάστης» συνομίλησε με τον 98χρονο ΕΛΑΣίτη Γιώργο Κονιώση και τη γεμάτη διδάγματα ζωή του.
Τον Ιούλη, η Τομεακή Επιτροπή Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ τίμησε έναν, ίσως τον μοναδικό, επιζώντα της μάχης της Αμφιλοχίας, που διεξάχθηκε στις 11 – 13 Ιούλη 1944 και ήταν νικηφόρα για τον ΕΛΑΣ, με μεγάλες απώλειες για τις κατοχικές δυνάμεις.
Ο λόγος για τον Γιώργο Κονιώση, αντάρτη του ΕΛΑΣ, που κατοικεί σήμερα στο χωριό Βασιλόπουλο του νομού, γεννημένος το 1924 στον Μαχαιρά, με μια ζωή που φτάνει σχεδόν έναν αιώνα, γεμάτη αναμνήσεις αλλά και διδάγματα για το χτες, το σήμερα και κυρίως το αύριο, ώστε ο λαός να ζήσει, όπως τονίζει και ο ίδιος, τις «πραγματικά λεύτερες μέρες».
Από μικρό παιδί έζησε στα δύσκολα, συνδέθηκε με το ΚΚΕ, γνώρισε δόξα και αγάπη από τους συντοπίτες του αλλά και διωγμούς απ’ το αστικό κράτος και σήμερα θυμάται φωτίζοντας πλευρές της ιστορίας της περιοχής και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το μεγαλείο που έχουν οι αγώνες του λαού.
Ο «Ριζοσπάστης», μαζί με τους συντρόφους του από την Κομματική Οργάνωση Ξηρόμερου, συνομίλησε με τον «Βοναπάρτη», όπως ήταν το παρατσούκλι του Γιώργου Κονιώση στον ΕΛΑΣ, στο 3ο Τάγμα του 2/39 Συντάγματος Αιτωλοακαρνανίας, με διοικητή τον Επαμεινώνδα Σκιαδά.
Πείνα και κακουχίες και η ένταξη στον ΕΛΑΣ
Ο Γιώργος Κονιώσης μάς μετέφερε στα χρόνια πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα χωριά του Ξηρόμερου, όπως και αλλού, επικρατούσαν πείνα και κακουχίες. Οσο για τους κομμουνιστές, όπως σημειώνει, ήταν «λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, αλλά πάντα μπροστά για τον λαό».
«Γυρνούσα ξυπόλητος, σχεδόν γυμνός και νηστικός», μας λέει, μέχρι που πήρε το βουνό για να βοσκίσει πρόβατα. Ο πόλεμος τον βρίσκει εκεί, όπως και στη συνέχεια η κατοχή, όταν οι Ιταλοί βρέθηκαν και στα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας. «Στο βουνό θα με βρουν και οι πρώτοι αντάρτες του ΕΛΑΣ», μας εξομολογείται, αφού ποτέ ουσιαστικά δεν κατέβηκε στα πεδινά χωριά απ’ τα παιδικά του χρόνια και έως την Απελευθέρωση.
Βρέθηκε στην Τσαπουρνιά μαζί με τον Νίκο Κομπλίτση (Χελμό), ο οποίος τον ενέταξε στον ΕΛΑΣ και όπως εξομολογείται αρχίζει η νέα του περιπέτεια. Πήρε μέρος σε σειρά μαχών, μεταξύ των οποίων στη Γουρίτσα, στην Οξυά, αλλά και στην Αμφιλοχία, που ως μέλος του 3ου Τάγματος του 2/39 Συντάγματος θα μπει στην πόλη. «Πρώτη μας δουλειά ήταν πάντα να πάρουμε τα λάφυρα, τα όπλα και πολεμοφόδια που έπεφταν στα χέρια μας», σημειώνει.
Αγώνας για να λευτερωθεί ο λαός
Στην Αμφιλοχία, όπου με φωτοβολίδα έδωσε το έναυσμα της επίθεσης, τραυματίζεται ελαφρά, αφού ως πολύ νέος και ενθουσιώδης όπως ήταν, αγνόησε συμβουλή Ιταλού συμπολεμιστή του και πυροβολώντας σε γερμανικό φυλάκιο δέχθηκε μεγαλύτερη επίθεση. Σε φωτογραφείο της πόλης, μετά την ολοκλήρωση της επιχείρησης, θα βγάλει φωτογραφία την οποία κρατά ακόμη και σήμερα στο σπίτι του, με αντάρτισσα, συναγωνίστριά του.
Εικόνα: Η φωτογραφία του Γ. Κονιώση με τη συναγωνίστριά του, σε μεγέθυνση, έγινε πίνακας και κοσμεί μια γωνιά του σπιτιού του…
Η επιτυχία της μάχης, για την οποία, όπως μας είπε, «η προετοιμασία είχε κρατήσει καιρό» και ο ίδιος είχε μείνει στο Βουλγαρέλι μαζί με τη μονάδα του για μια βδομάδα, θορύβησε και όσους αντιλαμβάνονταν ότι διακυβευόταν και η δική τους εξουσία για την επόμενη μέρα της απελευθέρωσης.
Τονίζει ακόμη ότι δεν χάθηκε ποτέ η συζήτηση στα τμήματα του ΕΛΑΣ, απ’ τους καπεταναίους, για τους σκοπούς που αυτός πολεμούσε, την απελευθέρωση της χώρας και του λαού της. Τέτοιου χαρακτήρα, όπως μας σημειώνει, ήταν και οι επισκέψεις του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Αρη Βελουχιώτη στις μονάδες του 2/39 Συντάγματος.
Στέκεται και στα αντίποινα κατά των κατοίκων χωριών μετά από επιτυχίες του ΕΛΑΣ. Δίνει ηχηρή απάντηση σε όσους σήμερα θεωρούν μάταιο τον αγώνα που έγινε τότε και υπεύθυνο για τα αντίποινα τον αγώνα του λαού μέσα από τις οργανώσεις του: «Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνουμε; Να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια; Ισα ίσα έγνοιά μας ήταν ο λαός!».
Ενδιαφέρον, με βάση και τα παραπάνω, έχει και η αναφορά του στα τραγικά γεγονότα του Αγρινίου με τη ματωμένη Μεγάλη Παρασκευή του 1944, τους 120 εκτελεσμένους στην Αγία Τριάδα απ’ τα γερμανικά στρατεύματα. «Ηταν και ένας από του Μαχαιρά που τον γνώριζα. Πολλά νέα, αθώα παιδιά. Μάθαμε τι έγινε αλλά δεν κατάφεραν κανέναν να λυγίσουν ούτε απ’ τους εκτελεσμένους», λέει και επισημαίνει σε σχέση με τη δράση άλλων «απελευθερωτικών» οργανώσεων πέραν των ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ:
«Να μου πούνε εμένα, μία μάχη που έδωσε ο ΕΔΕΣ ενάντια στους Γερμανούς κατακτητές; Μία;», τονίζει και συνεχίζει: «Ειδικά στην Αρτα δεν μας άφηναν να μπούμε. Δεν άφησαν να κυνηγήσουμε τους Γερμανούς όταν έφευγαν. Απ’ την Πρέβεζα έφευγαν με βοήθεια καραβιών παίρνοντας μαζί τους ακόμη και τα άλογα για να μην τα βρούμε εμείς».
Την ίδια ώρα, όπως υπογραμμίζει, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας τον Σεπτέμβρη του 1943, αλλά και μετά από μάχες με ιταλικές μονάδες, «δεκάδες Ιταλοί εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ και παρέμειναν σε αυτόν μέχρι την απελευθέρωση της χώρας», αναφέροντας και τον Ιταλό συμπολεμιστή του στην Αμφιλοχία.
«Θέλαμε ελευθερία»
Αναφέρεται και στην απελευθέρωση του Αγρινίου, που τον βρίσκει καβαλάρη στο άλογο του παπα-Ζέκου από το Αμπελάκι, στο 3ο Τάγμα του 2/39 Συντάγματος του ΕΛΑΣ. «Δεν μπορούσαμε να περάσουμε απ’ τα στεφάνια, τον κόσμο στους δρόμους και τα χειροκροτήματα», αναφέρει, προσθέτοντας ότι όλους συγκλόνισε η συμμετοχή και στάση του λαού.
Τα Δεκεμβριανά συγκλονίζουν και τη μονάδα του. Τα γεγονότα γίνονται γνωστά. Η θέληση της πλειοψηφίας και των καπετάνιων είναι να βοηθήσουν στις μάχες της Αθήνας. «Ξεκινήσαμε η μονάδα μου για την Αθήνα. Θέλαμε ελευθερία. Στο Ρίο μάς ενημέρωσαν να γυρίσουμε πίσω. Δεν φτάσαμε ποτέ στον προορισμό μας», είπε, αναφερόμενος και στη θλίψη του για τη μετέπειτα Συμφωνία της Βάρκιζας.
«Μας κυνηγούσαν οι χειρότεροι καταδότες της Κατοχής»
Ακολουθούν διώξεις, τρομοκρατία, εξορίες, φυλακίσεις και έκτακτα δικαστήρια που στήνονται σωρηδόν. «Ο απλός λαός αλλιώς ήθελε να ζήσει», μας λέει, τονίζοντας ότι «οι χειρότεροι καταδότες της Κατοχής έγιναν τρομοκράτες του λαού. Δεν μου έμεινε πλευρό απ’ το ξύλο όταν ήρθα στο χωριό. Αναγκάστηκα να φύγω για το Αγρίνιο». Την ίδια πορεία της φυγής απ’ τα χωριά για τις πόλεις ακολούθησαν και άλλοι συναγωνιστές του.
Στο Αγρίνιο, κρυμμένος σε θείο του, αδελφό της μάνας του, θα συνεχίζει να ζει υπό τον φόβο και με εντολή να μην ενταχθεί στον ΔΣΕ, προκειμένου να δίνει πληροφορίες για τις κινήσεις του αστικού στρατού. Εχει συνδεθεί με το ΚΚΕ μέσω συνδέσμων. Στέλνει τις πληροφορίες του, μέσω ατόμου υπεράνω κάθε υποψίας. «Του έβαζα σε ένα χαρτάκι σημειώσεις περασμένες στη ζώνη του. Δεν ήξερα πάντα όμως αν έφταναν όλα στον προορισμό τους», δηλώνει.
Το μετεμφυλιακό διάστημα διατηρεί την επαφή με το Κόμμα. Μας μιλά για μανάβικο του Αγρινίου στο οποίο πραγματοποιούνται συνεδριάσεις της παράνομης Κομματικής Οργάνωσης, με έξυπνα συνθηματικά και σε περιοχή που κανείς δεν μπορούσε να υποπτευθεί.
«Αγοράζαμε τα σάπια μήλα. Μπαίναμε από μια πόρτα, συναντιόμασταν για 5 λεπτά και φεύγαμε από άλλη», λέει.
Πάντα στη «μάχη»
Μετά την πτώση της δικτατορίας και την κατακτημένη νομιμοποίηση του Κόμματος συνεχίζει τη δράση του. Από το 1981 και έπειτα, εύστοχα, αντιμετωπίζει επικριτικά όσους πρώην ΕΛΑΣίτες ενσωματώνονται από τη σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση. Παράλληλα, ο σ. Γιώργος Κονιώσης, πατέρας έξι παιδιών, πολυάριθμων εγγονιών και δισέγγονων, δηλώνει και σήμερα πρόθυμος για όποια δυνατή βοήθεια στον αγώνα του λαού μας. «Το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν με βαστάν πολύ τα ποδάρια μου», λέει με συγκίνηση.
Γυρίζουμε στη βάση μας, γεμάτοι συναισθήματα, σκέψεις και οπωσδήποτε με μια μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
(Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη, φύλλο του Σαββατοκύριακου 1-2 Οκτώβρη 2022).
Ο Γιώργος Κονιώσης έφυγε από τη ζωή σήμερα, 15 Ιανουαρίου 2024, μετά από ολιγοήμερη πάλη με το χάρο… Κηδεύεται αύριο στο χωριό του, το Βασιλόπουλο Ξηρομέρου.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ, ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΩΡΓΟ,
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!
